ความจำสั้น...แต่รักฉันยาว (2009)
หนังรัก...โรแมนติค ที่(อ)ยากจะลืมแต่กลับจำ
หมายเหตุ : บทความมีการเปิดเผยเนื้อหาของหนัง หากอยากอ่านก็อ่านได้...แต่อ่านแล้วช่วยลืมด้วย
"คนเรานี้คิดให้ดีก็น่าขำ
อยากจำกลับลืมอยากลืมกลับจำ"
ความจำสั้น...แต่รักฉันยาว (2009) ...หนึ่งในหนังไทยที่ผมไม่เคยลืม
เรื่องราวความรักของคนสองวัย หลายสถานะ
เก่ง สัตวแพทย์หนุ่ม กับ ฝ้าย อดีตภรรยาเพื่อน
สำหรับเขาเธอคือรักแรกที่ไม่มีวันลืม
สำหรับเธอ...รักครั้งเก่ากับอดีตสามียังคงตามหลอกหลอน
เมื่อคนสองคนที่ความรักไม่สมประกอบต้องมาร่วมมือกันทำให้ความรักของผู้สูงอายุสองคนสมหวัง
จากอุปสรรคที่กีดกั้นด้วยระยะทางและลูกๆ
ลุงจำรัส ชายวัยเกษียณจากชุมพร ผู้มอบหัวใจ
ยามบั้นปลายให้กับแม่หม้ายเมืองกรุงอย่างป้าสมพิศ ใครจะคิดว่าความรักของคนชราจะโรแมนติคได้เพียงนี้
" ฉันอยู่โรงพยาบาลนะ สงสัยเป็นโรคไต " ลุงจำรัสบอกกับป้าสมพิศทางโทรศัพท์
" ไตหาหัวจาม ตามหาหัวใจน่ะ "
แค่ฉากนี้ก็ทำให้ผู้ชมอย่างเรายิ้มได้
ยัง...ยังไม่จบ
ยังมีฉากที่ป้าสมพิศมาเยี่ยมลุงจำรัสที่ชุมพรอีกฉาก
เป็นช่วงที่ป้าสมพิศกำลังเตรียมอาหารมื้อเย็นอยู่ในครัว " ขอตะแกรงหน่อย "
ป้าสมพิศเอ่ยกับลุงจำรัสที่อาสาเป็นลูกมือ
แต่ลุงจำรัสดันถือซึ้งมาให้
ป้าสมพิศเลยถามว่า" ฉันขอตะแกรง เอาซึ้งมาทำไม ? "
" ก็เอามาทำซึ้งยังไงล่ะ "
เป็นไงครับ ลุงจำรัสของเรา...คารมคมคายยิ่งนัก
รุ่นเดอะก็รักแบบน่ารัก
แต่รุ่นเยาว์นี่สิ...ความรักของพวกเขาค่อนข้างซับซ้อน
เก่งแอบรักฝ้ายมาตั้งแต่มัธยม เป็นรักแรกที่ไม่เคยลืม...แต่สุดท้ายก็ต้องตัดใจเมื่อทราบว่าฝ้ายคบหาอยู่กับโอมเพื่อนสนิทของเขา
ส่วนฝ้ายนั้น เธอก็รักโอมมาก โอมคือรักแรกของเธอและทั้งสองได้แต่งงานกัน
แต่เมื่อเวลาผ่านไป....โอมกลับทิ้งฝ้ายไปมีรักใหม่ เป็นการทิ้งแบบไม่มีเยื่อใยไมตรีใดๆเลย
เขาปล่อยเธอให้จมปลักอยู่กับความรักในอดีตเพียงลำพัง
ด้วยเหตุการณ์บางอย่างทำให้เก่งและฝ้ายกลับมาพบกันอีกครั้ง เป็นการพบกันในช่วงเวลาที่น่ากระอักกระอ่วนใจยิ่งนัก
เก่งไม่เคยลืมฝ้ายและฝ้ายก็ไม่เคยลืมโอม
ความรักของลุงจำรัสกับป้าสมพิศนั้น ต่อให้มีอุปสรรคมากมายแค่ไหนก็เป็นเพียงอุปสรรคภายนอก
แต่ความรักของเก่งกับฝ้าย คือ อุปสรรคภายในจิตใจของทั้งคู่
เก่งเกรงว่าความรู้สึกของเขาอาจทำให้เพื่อนไม่พอใจ
ฝ้ายก็รู้ว่าเก่งแอบชอบแต่เธอยังลืมโอมไม่ได้....
นี่ล่ะหนา....ความจำ
เรื่องที่อยากลืมกลับจำ
วันหนึ่งขณะลุงจำรัสขับรถจากชุมพรมาหาป้าสมพิศที่กรุงเทพ อยู่ๆแกก็ลืมว่ากำลังจะไปไหน จะไปทำอะไร และตัวแกเป็นใคร ?
โลกหมุนเคว้งคว้างอยู่แบบนั้นกินเวลายาวนาน
ไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร ?
จนเมื่อลุงจำรัสถูกนำตัวมาส่งที่โรงพยาบาล
เราจึงได้ทราบว่าแกมีอาการเริ่มต้นของโรคอัลไซเมอร์
ช่วงแรกที่เป็นความทรงจำระยะสั้นจะค่อยๆหายไป
แต่ในระยะยาว...ลุงอาจจำอะไรเกี่ยวกับตัวเองและคนรอบข้างไม่ได้เลย อาจไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเคยมีความรักกับป้าสมพิศ
เป็นบางสิ่ง...ที่อยากจำกลับลืม
เขาว่าการดูหนังเรื่องเดิมในวัยที่ต่างกัน...ความรู้สึกจะไม่เหมือนเดิม
คงเป็นเช่นนั้นจริงๆ
ก่อนเขียนบทความนี้ ผมกลับมาดูหนังเรื่องนี้อีกรอบ
ความรู้สึกในครั้งนี้แตกต่างจากครั้งก่อนมาก
จำได้ว่าครั้งที่แล้ว...ผมประทับใจและชอบหนังเรื่องนี้มาก แต่ก็แค่นั้น ผมไม่ได้อินกับความรักในเรื่องมากนัก
เวลาเศร้า...ผมก็ไม่ได้รู้สึกไปกับตัวละคร
แต่การดูในครั้งนี้ที่ห่างจากครั้งแรกถึงสิบปี....มันเปลี่ยนไป
คราวนี้...ผมเข้าใจความรู้สึกตัวละคร
เข้าใจสภาวะที่พวกเขาต้องเผชิญ
อาจเป็นเพราะ...ผมได้ผ่านสิ่งเหล่านี้มาหมดแล้ว
มีน้ำตาไหลออกมาบางช่วง
ภาพความทรงจำดีๆของความรักหวนกลับมา
บางเรื่องที่ลืมไปแล้ว...กลับจำขึ้นมาได้
แต่ก็ไม่มีอะไรการันตีว่าความจำนั้นจะอยู่กับเราตลอดไป
ช่วงเวลาเดียวกันนี้เมื่อยี่สิบปีก่อน...ผมอาจจะกำลังอกหักอยู่ก็ได้ แต่ผมลืมไปแล้ว
ต่อให้รักแค่ไหน....สักวันก็ต้องลืม
ผมชอบประโยคสุดท้ายที่ลุงจำรัสบอกกับป้าสมพิศก่อนจะแยกจากกันว่า
"จากกันตอนที่ยังจำกันได้น่ะ...ดีแล้ว
ไม่มีไม่ลืมหรอก...มีแต่ลืมช้ากับลืมเร็ว
ไอ้ฉันน่ะ...มันแค่ลืมเร็วไปหน่อยเท่านั้นเอง
สักวันนึง เธอก็คงลืมได้....ยังไง เราก็ต้องอยู่ให้ได้สิ "
และหนังก็จบลงพร้อมกับเพลงประกอบที่ดังแทรกเข้ามา
" ฉันขอสัญญา...จะจำทุกเรื่องราว
ไม่ว่าร้ายหรือดี สุขหรือทุกข์ใจ
ฉันจะทบทวน เรื่องราวของเธอตลอดไป
เพื่อวันสุดท้ายที่ฉันหายใจ...จะได้ไม่ลืมเธอ "
แด่ทุกความทรงจำในชีวิตแสนสั้นบนความฝันแสนยาว
ภาพประกอบจาก :
- 13
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
