“ให้อภัย” สิ่งที่ผมเรียนรู้จากเด็ก ป.1
ผมเคยเขียนเล่าเรื่องนี้ลงในเฟสบุ๊คส่วนตัวเมื่อหลายปีก่อน วันนี้ขอนำมาถ่ายทอดใหม่ในเพจนี้อีกครั้งเผื่อจะเป็นประโยชน์กับหลายๆท่านนะครับ
ลูกผมเรียนที่โรงเรียนนานาชาติแห่งหนึ่งในจังหวัดเชียงใหม่ โรงเรียนนี้มีสัดส่วนนักเรียนต่างชาติที่เป็นฝรั่งถึง 94% มีนักเรียนไทยอยู่เพียง 6%
ปัญหาที่ลูกเจอตอนอยู่ ป.1 คือลูกมักถูกเด็กฝรั่งซึ่งตัวใหญ่กว่ารังแกอยู่เสมอ และลูกมาเล่าให้ผมฟัง
ผมจึงสอนลูกไปว่า อย่าไปยอมมันเราต้องสู้ให้เห็นว่าเราไม่กลัว มันจะได้ไม่กล้ารังแกเรา
ตกเย็นลูกกลับมาบอกว่าวันนี้ลองสู้แล้วแต่สู้ไม่ไหวเพราะเพื่อนตัวใหญ่กว่ามาก
ผมบอกลูกว่างั้นเอาใหม่ขู่มันไปว่าถ้ารังแกอีกจะแจ้งตำรวจจับ ยูเป็นต่างชาติรังแกคนไทยไม่ได้ผิดกฏหมาย
พอเลิกเรียนลูกกลับมาบอกว่าขู่แล้วเพื่อนไม่กลัว แถมยังแกล้งหนักขึ้นอีก
ตอนนั้นผมสงสารลูกมาก แต่ไม่รู้จะช่วยลูกยังไงจึงบอกลูกไปว่าถ้าเพื่อนแกล้งอีกให้ไปฟ้องครู
หลังจากนั้นผมไม่เคยเห็นลูกบ่นเรื่องถูกเพื่อนรังแกอีกเลย จนผมลืมเรื่องนี้ไปแล้ว
วันหนึ่งตอนไปรับลูกที่โรงเรียนผมสังเกตเห็นลูกหยอกล้อเล่นกับเพื่อนอย่างมีความสุขมาก ผมจึงนึกขึ้นได้ว่าลูกเคยมีปัญหาถูกเพื่อนรังแกนี่นาทำไมวันนี้กลายเป็นซี้กันซะงั้น
“เดี๋ยวนี้เพื่อนไม่รังแกลูกแล้วหรอ” ผมถามหลังจากลูกขึ้นมานั่งบนรถ
“ไม่แล้วครับ” ตอบเสร็จลูกก็นั่งกินขนมพร้อมกับอ่านหนังสือการ์ตูนไปด้วยเหมือนทุกๆวัน
“ที่พ่อบอกให้ฟ้องครูเวลาเพื่อนแกล้งมันได้ผลใช่มั๊ยครับ” ผมถาม
“วิธีที่พ่อสอนมันไม่ได้ผลสักวิธีเลยครับ” ลูกตอบโดยไม่เงยหน้าจากหนังสือการ์ตูน และยังคงกินขนมไปด้วยเหมือนเดิม
“อ่าว แล้วลูกทำยังไงครับเพื่อนถึงเลิกแกล้ง แถมยังซี้กันด้วย” ผมถามต่อด้วยความสงสัย
“อ๋อกัสจังให้อภัยเค้าครับ” ลูกตอบโดยสายตาไม่ยอมละจากหนังสือการ์ตูน และมือก็ยังคงหยิบขนมใส่ปาก
อะไรวะ “ให้อภัย” ผมคิดในใจ
ด้วยความอยากรู้ผมเลยซักต่อว่า “ยังไงครับ “ให้อภัย” ลูกทำยังไงครับ”
“อ๋อ เวลาเพื่อนแกล้งกัสจังก็บอกว่า ok ไอให้อภัยยู แต่ต่อไปยูอย่าทำแบบนี้อีกนะ”
“ห๊ะ แค่เนี้ยอ่ะนะ” ผมถาม
“ครับแค่นี้ครับ” ลูกตอบ
“แค่บอกว่าให้อภัยเนี่ยนะเพื่อนเลยเลิกแกล้ง” ผมถามย้ำ
“ครับบอกแค่นี้ครับ” ลูกเริ่มรำคาญแล้วก้มหน้าอ่านการ์ตูนต่อไป มือก็หยิบขนมเข้าปาก
ผมเลิกเซ้าซี้ลูก และออกรถพร้อมกับคำถามในหัวเต็มไปหมด
“ให้อภัย” ??!!
ทำไมตลอดชีวิตที่ผ่านมา 40 กว่าปี ผมไม่เคยคิดถึงคำๆนี้เลย ที่ผ่านมาผมเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้น ใครทำอะไรไม่ดีกับผม ผมจะตอบโต้กลับไปทุกครั้ง บางครั้งก็ไม่เคยคำนึงถึงผลที่ตามมา นั่นทำให้ชีวิตผมล้มลุกคลุกคลานมาตลอด
แถมผมยังไปสอนให้ลูกทำอย่างที่ผมทำอีก นี่ผมเป็นพ่อแบบไหนกัน
ระหว่างขับรถกลับบ้านผมแอบมองลูกที่นั่งเบาะหลังผ่านกระจกมองหลัง ผมเห็นลูกนั่งอ่านการ์ตูน และกินขนมอย่างมีความสุข
ขอบคุณนะลูกที่สอนให้พ่อรู้จักคำที่ทรงพลังคำนี้
จากวันนั้นผมเรียนรู้ที่จะ “ให้อภัย” ผมฝึกตัวเองใหม่ ผม “ให้อภัย” ทุกคนในทุกครั้งที่มีโอกาส หลังจากนั้นโลกของผมก็เริ่มเปลี่ยน ชีวิตเริ่มดีขึ้นเรื่อยๆอย่างต่อเนื่อง
เรื่องนี้ผ่านมาหลายปีแล้ว แต่ผมยังจำได้ดีเหมือนเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน คำว่า “ให้อภัย” จากปากลูกยังก้องอยู่ในหู
ที่เล่าให้ฟังเพราะไม่อยากให้ใครหลงทางไปตั้งครึ่งค่อนชีวิตกับเรื่องแบบนี้เหมือนผม
สงครามไม่เคยทำให้อะไรดีขึ้นต่อให้คนที่ชนะจะเป็นคุณก็ตาม
หวังว่าเรื่องของผมกับลูกจะพอเป็นประโยชน์กับคนอื่นบ้าง
ยังมีอีกหลายเรื่องครับที่ผมเรียนรู้จากลูกชาย ไว้มีโอกาสจะทยอยเล่าให้ฟังครับ
ธีรพงศ์ เธียรพัฒนพล
- 32
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
