เพราะการเลี้ยงลูกไม่ใช่หน้าที่ของใครคนหนึ่งเท่านั้น...
ล่าสุดมีโอกาสได้เจอเพื่อนสนิทที่ห่างหายกันไปนาน เพราะต่างคนต่างมีครอบครัวและมีลูกที่ต้องดูแล พอกลับมาเจอกันครั้งนี้ก็เลยได้ไถ่ถามสารทุกข์สุขดิบกันตามประสา
แต่หลังจากคุยกันอยู่นานก็ได้ความว่า ชีวิตหลังจากมีลูกของเราสองคนค่อนข้างคล้ายกัน คือเหนื่อย เพลีย ปนน้อยใจ
คุณอาจจะสงสัยว่าเหนื่อยหรือเพลียเนี่ยมันก็ปกติสำหรับแม่ลูกอ่อนอยู่แล้ว แต่น้อยใจที่ว่ามันเกิดจากอะไรกัน?
เธอเล่าว่าทุกอย่างที่เกี่ยวกับลูก เธอเป็นคนดูแลจัดการทั้งหมด ตั้งแต่อาบน้ำ ซักผ้า ป้อนข้าวป้อนน้ำ พาล้างก้น เรียกได้ว่าทุกสิ่งทุกอย่างจริงๆ โดยทั้งหมดที่กล่าวมาสามีไม่เคยช่วยเลยแม้แต่ครั้งเดียว
เมื่อเธอร้องขอความช่วยเหลือจากเขาบ้าง เหตุผลที่ได้กลับมาก็คือ ‘เขาทำงานนอกบ้านมาแล้ว การเลี้ยงลูกไม่ใช่หน้าที่เขา’ เพื่อนได้ฟังแล้วก็พูดไม่ออกเพราะตัวเองเป็นแม่บ้าน ลาออกจากงานเพื่อมาเลี้ยงลูก และเขาคือคนหาเงินเพียงคนเดียวจริงๆ
แต่การเลี้ยงเด็กสักคนนึงไม่ใช่เรื่องง่ายเหมือนกันนะคะ เพราะนอกจากคุณจะได้พักผ่อนน้อยมาก (เด็กอายุ 2-6 เดือน นอนแค่ครั้งละ 2-4 ชม. ก็ตื่นแล้วค่ะ) ในช่วงที่ลูกหลับ แม่ก็ต้องซักผ้าอ้อม ทำงานบ้านอย่างอื่น ทานอาหารในส่วนของตัวเอง กว่าจะได้หลับตานอนตามลูกน้อยไป แต่ก็ไม่เกิน 2 ชม. เราจะต้องตื่นขึ้นมาอีกครั้ง
ชีวิตในแต่ละวันจะวนเวียนตามไทม์ไลน์นี้ ลองคิดว่าถ้าไม่มีใครช่วยเปลี่ยนมือเลี้ยงเลย คุณแม่ลูกอ่อนจะเพลียและอ่อนล้าขนาดไหนในแต่ละวัน?
ในเมื่อเด็กเกิดมาจากคนสองคน ไม่ว่าจะเล็กน้อยเพียงใด ขอแค่คุณได้ช่วยเหลือบ้างสักนิดพวกเราแม่ลูกอ่อนก็ดีใจมากแล้ว อาจจะแค่ช่วยดูแลบ้างในวันหยุดและปล่อยให้พวกเราได้นอนพักสักหน่อยก็เพียงพอแล้ว
เพราะถ้าคุณปฏิเสธที่จะช่วยเหลือในทุกทาง แน่นอนว่าเรารู้สึกแย่ ที่แย่ไปกว่านั้นคือในเมื่อนี่ก็ลูกของคุณ แต่ทำไมล่ะถึงมีแต่ฉันที่ต้องดูแล? เหตุผลว่าหาเงินมาให้มันก็ไม่โอเคที่จะโยนภาระให้ภรรยาเพียงคนเดียวอยู่ดี
ถ้าเปลี่ยนให้เราออกไปทำงานหาเงิน เราก็ทำได้เหมือนกัน แต่คุณล่ะจะอยู่กับเด็กคนนึงที่พูดก็ไม่ได้ ช่วยเหลือตัวเองก็ยังไม่ได้ ทำได้แค่ร้องไห้เวลาเจ็บปวดหรืออยากได้อะไรสักอย่าง เหมือนที่พวกเราทำได้หรือเปล่า?
กรณีของเราอาจจะสบายกว่าตรงที่สามียังช่วยบ้าง แต่ก็อยู่ไม่นาน สักพักเขาก็ไปทำอย่างอื่นแล้ว หรือถ้าออกไปข้างนอกนี่จะไม่พาลูกไปด้วยเลย เหตุผลเพราะ ‘ดูแลไม่ได้’
เราหอบลูกไปทุกที่ ไม่ว่าจะตลาดสดยันสวนสาธารณะ จะทำฟันหรือแม้แต่ไปทำบัตรประชาชนก็ยังต้องพาไปด้วยกัน แต่สามีของเรากลับบอกว่าทำไม่ได้ พาไปไม่ได้ ดูแลไม่ได้ มันแปลกดีมั้ยล่ะคะ
อย่าลืมว่าก่อนที่จะมีลูก เราก็ไม่เคยมีมาก่อน และทุกอย่างก็เริ่มต้นจากความ ‘ไม่เคย’ ทั้งนั้น ก่อนจะค่อยๆ เรียนรู้และเข้าใจ จนกลายเป็นความเคยชินในที่สุด ดังนั้นเราเข้าใจว่าบางครั้งคุณอาจจะไม่กล้า กลัว เพราะความไม่เคยเหมือนกัน แต่อยากให้ดูเราเป็นตัวอย่างนะ เรายังสามารถพยายามเรียนรู้ได้ ถ้าคุณพยายามคุณก็ต้องทำได้ อย่าทำให้เรารู้สึกว่าคุณแค่ไม่พยายามที่จะทำเลย
เราเองเคยเห็นผู้ชายที่พยายามจะช่วยเหลือทุกอย่างเท่าที่เขาจะทำได้ในการดูแลลูก แม้ว่ามันจะไม่ดีเท่าที่เราทำ แต่เขาก็ได้พยายามแล้วและมันน่าชื่นชมมาก
ดังนั้นหากคุณผู้ชายคนไหนที่มีลูก และแบ่งเบาภาระของภรรยามาตลอด เราก็ขอขอบคุณจากใจจริงในฐานะของผู้หญิงคนหนึ่งและขอแสดงความยินดีกับภรรยาของคุณด้วย แต่ถ้าไม่...ลองอ่านเรื่องราวนี้และทำความเข้าใจได้ไหม? ว่าพวกเราเหนื่อยแค่ไหนในแต่ละวัน
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
