14 ธ.ค. 2018 เวลา 18:25 • ปรัชญา
Storytelling
กะลาครั้งนึ่ง ในเมืองเล็กๆที่ห่างออกไปทางตอนเหนือของสหรัฐฯ ในช่วงฤดูหนาวที่กำลังมีหิมะตกโปรยปรายลงมา
ซูซาน หญิงวัย 46 ปี กำลังก้มหน้าก้มตาดูบัญชีอยู่ที่เคาท์เตอร์แคชเชียร์ วันนี้มีคนเข้ามาที่ธนาคารน้อยมากกว่าปกติ
และแล้ว เหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น
ชายใส่ฮูดคลุมหัว พร้อมผ้าปิดปาก พุ่งตรงเข้ามาทางประตูหน้า พร้อมชักปืนเล็งไปที่ซูซาน
ชายถือปืน: หยุด! นี่คือการปล้น
ซูซาน: ...!!
ชายถือปืนคนนั้นยังคงถือปืนเล็งไปที่ซูซาน แล้วเริ่มขยับตรงเข้าไปที่เคาท์เตอร์ พร้อมตะโกนว่า
ชายถือปืน: ส่งเงินมา ส่งเงินมา 2,000 เหรียญ เดี๋ยวนี้
ซูซานตกใจยืนขึ้น แต่เถอะพยายามเรียกสติ โดยการสูดหายใจ และ ขยับถอยหลังไปเล็กน้อย
ชายถือปืน: เร็ว!!! ส่งเงินมา ส่งมา 2,000 เหรียญ เดี๋ยวนี้!!
ซูซาน: ได้ค่ะคุณลูกค้า
ซูซานเรียกสติกลับมาได้ครบ พูดกับชายถือปืนด้วยน้ำเสียงนิ่มนวลตามปกติของพนักงานแคชเชียร์
ซูซาน: ทางเรา สามารถให้เงิน 2,000 เหรียญกับคุณลูกค้าได้แน่นอนค่ะ แต่ขออนุญาติสอบถาม ไม่ทราบว่าคุณลูกค้า จะนำไปใช้เพื่อทำธุรกรรมอะไรต่อหรือเปล่าคะ??
ในขณะที่ซูซานถาม ชายถือปืนก็ยังคงเล็งปืนไปที่ซูซาน ด้วยท่าทีรุกรี้รุกรน แล้วพูดว่า
ชายถือปืน: ถ้าไม่ได้ 2,000 เหรียญวันนี้ เพื่อนผมต้องถูกจับเข้าคุกแน่ๆ
ซูซาน: แบบนี้เองหรอคะ... ถ้าแบบนี้ คุณลูกค้า ไม่จำเป็นต้องปล้นแล้วค่ะ เชิญคุณลูกค้าด้านในกรอกเอกสารเงินกู้นิดหน่อยแล้วรับเงินได้เลยค่ะ
เรื่องนี้สอน ให้รู้มั้ง?! ว่า เรื่องบางเรื่องไม่จำเป็นต้องจบแบบ แพ้-ชนะ หรอก วินวิน บ้างก็ดีนะ
โฆษณา