ความกลัว สร้างตัวตนใหม่ๆ ให้กับเราเสมอ พร้อมกับสร้างที่คุมขังใหม่ๆ ให้กับเราด้วย
ทำไมมันจึงเป็นอย่างนั้นได้ เมื่อใดที่เรากลัวเราจะมโนไปต่างๆ นาๆ ตามพื้นฐานของสมองที่จะคิดได้
เราจะไม่อยู่กับปัจจุบันเลยสักนิด สิ่งที่กำลังเกิดขึ้นตรงหน้าล้วนไรัความหมาย
แล้วเราก็จะเริ่มขังตัวเองในภาพของอดีตหรืออนาคตที่จะเป็นไปได้ในหัวของเรา
เมื่อความจริงนี้ได้เกิดขึ้นแล้วมันเริ่มครอบงำจิตใจเรา มันจะเริ่มฉายภาพซ้ำๆ หลอกล่อให้เราดู จนเราเริ่มเชื่อ และเชื่อมันมากขึ้นเรื่อยๆ ว่าสิ่งที่เรามโนนั้นจะเป็นความจริง ตัวตนจอมปลอมนั้นก็ถูกสร้างขึ้นมาจากการที่เราไปติดกับดักทางความคิดที่เกิดจากความกลัวนั้นๆ ในหลายๆ รูปแบบ
ความซับซ้อนของตัวตนก็จะแตกต่างกันตามความเก่งของแต่ละคน เก่งมากก็ซ่อนตัวเองได้มาก มากจนตัวเองก็มองไม่ออกว่าหลอกตัวเองไว้ได้เนียนขนาดไหน
เนียนขนาดที่ว่าสร้างมันจนมันเป็นจริง เกิดขึ้นจริง กว่าจะรู้ก็สายเสียแล้วก็มี
บางที่เราอาจคิดไม่ออกว่าถ้าเรากลัวแล้วเราจะเป็นอะไรได้มากขนาดไหน มันมากจนเกินบรรยายเลยล่ะ
บางคนกลัวไม่มีใครรัก โดนเลี้ยงมาแบบว่าถ้าไม่ทำแบบนี้ไม่เป็นแบบนี้ก็จะไม่รัก การเรียนรู้มาแบบนี้ทำให้สร้างกลไกปกป้องความกลัวง่ายๆ ขึ้นมา คือ ทำตามใจคนที่อยากให้รักเสมอๆ จนลืมความต้องการของตัวเองไปเลยก็มี บางคนโตขึ้นกลายเป็นคนโกหกเก่งมาก เพราะเค้าต้องโกหกตลอดเวลาเพื่อให้ทุกคนมารักเค้า
จนสุดท้ายคนที่รับกรรมจาการโกหกก็คือตัวเองล้วน ฉลาดมากก็ตลบตะแลงได้มากตามระดับสมอง
เรื่องแบบนี้เจอง่ายมากในสังคม จากแค่กลัวคนไม่รัก ต้องกลายเป็นคนโกหกนั้นยังไม่พอ ต้องเป็นคนขี้อิจฉาริษยาด้วย เพราะถ้าจะให้ใครๆ สนใจก็ต้องไม่มีใครเด่นเกิน จึงต้องสร้างเงื่อนไขในการยุยงปลุกปั่นเสี่ยมให้คนเกลียดกันด้วย
แต่มันยังน้อยไป มันต้องมีการต้องการความยอมรับจากคนรอบข้างด้วย มาถึงตรงนี้ตัวตนจอมปลอมต่างๆ ก็ถูกสร้างขึ้นมาเรื่อยๆ ยิ่งฉลาดยิ่งแยบยล ยิ่งมีเงินยิ่งหาวัตถุมาถมตัว ตามแต่ที่คิดว่าคนอื่นๆ จะชอบจะชื่นชม การหลอกตัวเองนานนับประการ จะผลักดันให้ยิ่งมียิ่งเป็นขึ้นไปเรื่อยๆ จนหมดสภาพความเป็นตัวเองในสุด
เมื่อลืมไปแล้วว่าตัวเองเป็นใคร แกนในมันย่อมกลวง รอเพียงวันถล่มทลายเพราะไม่เคยแก้ไขความกลัวลึกๆ ภายในจิตใจอันบอบบางนั้น วันๆ มุ่งแต่คิดว่าใครจะคิดอย่างไรกับตัวเอง
กดดันตัวเองต่างๆ นาๆ เพียงเพื่อให้รู้สึกว่าตัวเองพอจะมีที่ยืนในสังคม อะไรที่ได้มาก็ไม่เคยเพียงพอกับความรู้สึก ลึกๆแล้ว มันช่างว่างเปล่า ทั้งๆ ที่มีทุกอย่างแต่หาความสุขแค่เพียงเล็กๆ ยังไม่ได้เลย
แววตาที่เปลี่ยวเหงาเศร้าซึมภายใต้รอยยิ้มที่เฉิดฉายยามออกสังคม ยังคงมีให้เห็นแบบนี้อยู่เสมอ
ใครจะรู้ว่า ภายใต้เครื่องประดับนั้นมันซ่อนหนามที่แทงใจไว้เท่าไหร่ เพราะแม้แต่ตัวเองก็ยังไม่กล้าจะยอมรับ
ด้วยซ้ำว่าไม่เคยรักตัวเองเลย ไม่เคยพอใจและไม่เคยอยากจะเป็นตัวเองด้วยซ้ำ
ในขณะที่ยิ่งได้ยินเสียงชื่นชมจอมปลอมเข้ามา มันก็ก็ยิ่งรู้ว่าทุกอย่างมันไม่จริง แต่ก็ยังต้องแสร้งทำว่ายินดี เพียงเพราะ "กลัว" ว่าคนอื่นจะรู้ ถึงความไม่มีอะไรเลยของตัวเอง
แล้วความกลัวอันซับซ้อนก็ทับถมขึ้นเรื่อยๆ มีเพียงเราเท่านั้น ที่จะทำลายมันหรือจะให้มันทำลายเราไปเรื่อยๆ เพราะกลัวว่าถ้าไม่มีตัวตนจอมปลอมที่สร้างขึ้นนี้แล้ว...เรา...จะเป็นยังไง แล้วจะอยู่ยังไงล่ะถ้าไม่ใช่เราที่เป็นแบบนี้
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
