ปรีดาทั้งตกใจและเบื่อชีวิต ไม่รู้ว่าจะอยู่ต่อไปทำไม เขาไม่สามารถไตร่ตรองด้วยสติ
แต่ก็ยินยอมให้หมอตัดเอาลูกอัณฑะออก
ในวันที่เดินออกจากโรงพยาบาล แม้จะมีสติแจ่มใสอย่างเดิม
แต่ปรีดาก็รู้สึกว่า ส่วนสำคัญในชีวิตส่วนหนึ่งได้หายไป
ขณะเดินไปตามถนน เขารู้สึกว่าจะต้องเป็นคนใหม่ และคิดว่าสามารถเริ่มชีวิตใหม่ได้
ปรีดาเดินผ่านหน้าร้านขายเครื่องแต่งกายชาย เขาบอกตัวเองว่า
"สูทตัวใหม่นั่นแหละที่จำเป็น" เขาเดินเข้าร้านและบอกคนขาย
"ผมอยากได้สูทสักตัว"
คนขายกวาดตาสำรวจเรือนร่างของปรีดา
"ลองเบอร์ 44 ดูซิครับ"
ปรีดา หัวเราะ "ใช่เลย คุณรู้ได้ไง"
"งานของผมครับ"
ปรีดาลองสูทใส่ได้พอดี ขณะมองดูตัวเองในกระจกเงาอย่างชื่นชม คนขายก็ถามว่า
"เสื้อเชิ้ตสักตัวไหมครับ"
ปรีดา คิดอยู่ครู่หนึ่ง "ก็ดี"
คนขายสำรวจดูแล้วพูดว่า "ลองแขน 34 และก็คอ 16"
ปรีดา แปลกใจมาก "ถูกอีก คุณรู้ได้ไง"
"งานของผมครับ"
ปรีดา ลองใส่เสื้อเชิ้ต ซึ่งก็เหมาะเหม็งพอดี ขณะที่จัดคอปกเสื้อ คนขายก็ถามต่อ "รองเท้าสักครู่ไหมครับ"
ปรีดา กำลังติดลม "เอาเลย"
คนขายดูเท้าของปรีดา แล้วพูดว่า "ลองเบอร์เก้าครึ่ง"
ปรีดา ตะลึง "ใช่เลย คุณรู้ได้ไง"
"งานของผมครับ"
ปรีดา สวมรองเท้าเดินไปทั่วร้าน มันนุ่มสบายมาก คนขายถามต่อ
"ท่านจะรับกางเกงในบ้างไหมครับ"
ปรีดา คิดอยู่ครู่เดียว "เอา"
คนขายถอยหลังไปก้าวใหญ่ สำรวจดูเอวและสะโพกของปรีดา
"ลองเบอร์ 36"
ปรีดา หัวเราะลั่น
"ผิดแล้ว ผมนุ่งเบอร์ 34 มาตั้งแต่อายุสิบแปด"
คนขายสั่นศีรษะ
"ท่านใส่เบอร์ 34 ไม่ได้หรอกครับ ลูกอัณฑะของท่านจะถูกดันย้อยไปข้างหลังกดกระดูกก้นกบ
ทำให้ปวดหัวรุนแรงได้อย่างไม่น่าเชื่อเลยครับ"