รักแรก ตอน5
“อ้าว พ่อ วันนี้ทำไมกลับมืดจังเลย ” จอยเดินเข้าไปหาที่จอดรถ หลังจาก ศักดิ์ เดินเลี่ยงออกไปแล้ว
“ฝนตกรถติด น่ะสิ จอย หนูไปช่วยแม่ถือของด้วย ” จากหลังพ่อจอย ก็เดินเข้าบ้าน และแปลกใจที่ประตูบ้านล็อค
” จอย มีกุญแจมั๊ย ช่วยไขประตูบ้านเข้าบ้านหน่อย” พ่อพูดพลางบิดประตู แกร๊ก แกร๊ก
” มีค่า กุญแจ อยู่ที่หนูเอง เดี๋ยว จอยไขให้ ”
เย็นวันต่อมา ศักดิ์ นั่งเล่นหน้าบ้านของจอยตามปกติ ศักดิ์เห็น จอย เดินดบกลับจากโรงเรียน จึงลุกยืนขึ้นขวางไว้
“จอย เป็นยังไงบ้าง” ศักดิ์ ถาม พร้อมยืนดักหน้าไว้
“เป็นอะไร จอย ไม่ได้เป็นไรสักหน่อย ถอย จอย จะเข้าบ้าน มายืนขวางทำไม “? จอยพูดตอบ แต่ไม่กล้าสบตา ศักดิ์
” เปล่า ไม่มีอะไร เพียงแต่ว่าอยากให้วันนี้ฝนตกอีก พี่จะได้..เอ่อ.. ” ศักดิ์ พูด พร้อมกับจ้องหน้า จอย
” บ้า..เข้าบ้านแล้ว” จอย หน้าแดง ..แล้วผลัก ศักดิ์ ให้ออกห่างเพราะกลัวใครจะมาเห็นเข้า ศักดิ์ แกล้งทำเป็นสูดลมหายใจแรงๆ ระหว่างที่ จอย เดินผ่าน
“หอม ชื่นใจจัง ” ศักดิ์ ยิ้มกรุ้มกริ่ม ปล่อย จอย เดินเข้าบ้านไป และนั่งอมยิ้มคนเดียว ถึงแม้ว่า จอยจะไม่คุยกะเค้า 7 เดือน แต่เหตุการณ์เมื่อวาน สถานการณ์มันเปลี่ยนไป ทำให้เค้าคิดว่าน่าจะสมหวัง พวกไอ้หน่อง เดินมาหาพอดี
“ศักดิ์ ข้าหิวข้าวว่ะ ไปหาอะไรกินดีมั๊ย เออ ไปร้านแหม่ม กันมั๊ย ” หน่อง ชวน
” ไม่อ่ะ ข้าไม่หิว ไปเหอะ ”
” เอาๆ ตามใจ งั้นข้า ชวนไอ้โอ๊ต ไปก็ได้” หน่องชวนโอ๊ตซ้อนท้ายไป ผ่านไปไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ไอ้โอ๊ต วิ่งกระหืดกระหอบมาหา ศักดิ์ ซึ่งคุยกันกับพวกนองสามคน
“ไอ้ศักดิ์ๆ “โอ๊ต พูดไปหอบไป
“เป็นอะไร ไอ้โอ๊ต แล้วไอ้หน่องล่ะ ” ศักดิ์ มองหาหน่อง รู้สึกใจคอไม่ค่อยดี
“ไอ้หน่อง ๆ โอย เหนื่อย ”
” มันเป็นอะไร พูดมาเร็วๆ” พวกเพื่อนๆก็ลุ้น
” ข้ากะ ไอ้หน่อง กินข้าวกันเสร็จ ขากลับรถดันไปเกี่ยวกับมอเตอร์ไซด์วินล้มทั้งคู่..ต่างคนต่างไม่ยอมกัน ข้ากลัวว่าพวกวินจะพาพวกมัน จึงมาตามพวกเอ็งนี่แหละ”
” เฮ้ย พวกเรา ไปโว้ย ทนไม่ไหวแล้ว ” ไอ้เหยิน ลุกขึ้นก่อนใคร
” อ้าว เฮ้ย ไอ้เหยิน หน้าปากซอยอยู่ทางนี้ นั่นเอ็งจะไปไหน” โอ๊ต ถาม
” ข้าปวดท้อง..เข้าห้องน้ำแป๊ป เด่วข้าตามไป..ข้าทนไม่ไหวแล้ว ”
” โฮ่ๆๆ ไอ้เหยิน ไอ้ปอดแหก ”
จากนั้น ศักดิ์และพวกจึงเร่งรีบเดินไปที่จุดเกิดเหตุ และก็เป็นจริงตามนั้น วินมอเตอร์ไซด์ เรียกพวกมาจริงๆ ศักดิ์ เห็น หน่อง ยืนตะโกนเถียงกันกับกลุ่มมอเตอร์ไซด์วิน จึงพยายามห้ามเพื่อไม่ให้เกิดเรื่องบานปลาย ซึ่งกลุ่มฯ ที่มายืนล้อมก็ให้ความร่วมมือดี เพราะอยู่ในซอยเดียวกัน ยกเว้น คู่กรณี ที่อยู่เถียงกันไปมา จนบางครั้งมีการผลักอก ทำให้ต่างคนต่างเข้าห้าม ระหว่างนั้นรถของพ่อจอย ขับผ่านมาพอดี และเห็นจอย นั่งอยู่ด้านหลัง ศักดิ์ สังเกตเห็น พ่อจอยส่ายหัวและบ่นพึมพัมอะไรสักอย่าง และจอย ก็ทำเป็นไม่มอง หรือ สบตา ศักดิ์ เลย ทำให้ ศักดิ์ คิดฟันธงได้เลยว่า พ่อของจอยคงไม่อยากจะให้ลูกสาว มายุ่งวุ่นวายกับนักเลงขี้เมา อย่างศักดิ์ และพวกอย่างแน่นอน ศักดิ์ คิดถูก นับตั้งแต่มีเรื่อง จอย ไม่ค่อยสุงสิงกับ ศักดิ์ มากนัก มีบางครั้งที่จอย พยายามเลี่ยงที่จะเผชิญหน้ากับ ศักดิ์ ทำให้เกิดความทุกข์ใจ และเสียใจ ยิ่งนึกคืนที่ฝนตก ศักดิ์ ยิ่งคิดถึงและโหยหา ความรู้สึกในวันนั้นไม่ยอมจางหาย ต่อมา จอย เรียนต่อที่ระดับมหาวิทยาลัย ส่วนศักดิ์ อีกไม่กี่ปีก็จะจบแล้ว
วันหนึ่งศักดิ์ บังเอิญเห็นรถเก๋งคันหนึ่งจอดอยู่หน้าบ้านของจอย
“รถใคร วะ มาจอดขวางเกะกะ ” ไอ้หน่อง ตัวแสบ บ่นพลาง วนดูรถไปพลาง
“ข้าจะรู้มั๊ย เอ็งก็เห็นพร้อมกัน ไอ้หน่อง ” ศักดิ์พูดยังไม่ทันขาดคำ ก็ต้องแปลกใจ ที่เห็นชายเจ้าของรถเดินออกจากบ้านของจอย
“อ้าว เฮ้ย ไอ้ศักดิ์ กูเอง พีท ไง ” พีท เพื่อนเก่าที่เคยเรียนชั้นมัธยมต้นด้วยกัน
“ไอ้พีท ” ศักดิ์ พึมพัม แทบไม่เสียงพูดออกมา
“เฮ้ย ดีใจว่ะ ไม่ได้เจอเอ็งนานมาก เป็นยังไงบ้าง ”
“เออ ข้า สบายดี แต่เอ็ง มาทำอะไรแถวนี้วะ” ศักดิ์ คิดในใจขออย่าให้เป็นเหมือนที่ศักดิ์ คิดเลย
“อ๋อ ข้ามาส่งน้องจอย เอ็ง รู้จักหรือเปล่า จอย เค้าเป็นรุ่นน้องเรียนอยู่ที่มหาลัยเดียวกัน ”
“แฟนเอ็ง หรือไง ไอ้พีท ” ศักดิ์ไม่อยากจะถามคำถามนี้เลย แต่อาจจะไม่เป็นเหมือนที่คิดไว้ก็ได้
“ อ๋อ น้องเค้าก็น่ารักดี ว่ะ เราก็คบกันได้ไม่นาน นี่เป็นครั้งแรกที่ข้ามาเจอหน้าพ่อแม่เค้า เออๆ ข้ากลับก่อน เดี๋ยวรถติด ว่างๆ จะมาดื่มกันนะ เพราะอีกหน่อย ข้าก็คงจะมาบ่อยๆ” พีท ตบไหล่ ศักดิ์ แล้วรีบขึ้นรถขับออกไป..
ศักดิ์ ไม่มีแรงที่จะพูดอีกต่อไป ทรุดลงนั่งกับเก้าอีก ไอ้หน่อง เงียบ ไม่พูดอะไร เพราะรู้ในใจของศักดิ์ มันเจ็บช้ำเพียงใด จอย ไม่กล้าจะมาส่ง พีท เพราะเห็นศักดิ์ จึงหันหลังกลับเข้าบ้านไป มันจบแล้ว ความรักของศักดิ์ โทษใครเค้าก็ไม่ได้ ต้องโทษตัวเองที่ไปรักเค้า
หลายเดือนต่อมา ศักดิ์ ถึงกับจุกอก กินไม่ได้นอนไม่หลับนับเดือน จนกระทั่งวันหนึ่ง
“ศักดิ์ แก กินข้าวซะบ้างนะโว้ย เด่วก็ผอมตายหรอก ” แหม่ม เป็นห่วง ศักดิ์
“เรา กิน ไม่ลงหรอก ตาย ก็ ดี อยู่ไปก็ช้ำใจว่ะ ”
“เชื่อ เรา เหอะ สักวัน ก็จะมีคนรักแก เข้าใจ แก ศักดิ์ ” แหม่ม ปลอบใจ พร้อมกับไปตักข้าวราดแกงมาให้ แต่ศักดิ์ ดูท่าจะไม่สนโลกแล้ว
“เอา กินข้าวซะ นี่หมูทอดน้ำปลา กับแกงเนื้อฟักทอง ”
“แก รู้ได้ยังไง ว่าฉันชอบแกงเนื้อฟักทอง ” ศักดิ์ พูดไป เอาซ่อมจิ้มๆ ฟักทอง ปั๊ก ปั๊ก
“อ้าว ก็มาร้านฉัน ทีไร แกก็กินอย่างนี้ อ้าว แล้วจะมาจิ้มให้เละทำไม”
“โทษ ๆ กิน ก็ได้วะ ”
“แล้ว แก จะทำยังไงต่อไป วะ ศักดิ์ ”
“ไม่รู้สิ ปวดหัว แก มีเบียร์ขายเปล่า ” ศักดิ์ ปวดหัว คิดอะไรไม่ออก เมื่อคืนก็หนักอยู่
“มี จะเอากี่ลัง ” แหม่ม ประชด
ศักดิ์ นั่งซึมเงียบ ข้าวกินไปได้นิดเดียว แต่หมดเบียร์ไป 3 ขวด แล้ว เริ่มมึนๆ เมาๆ อยู่ดีดีก็ยิ้มคนเดียว สักพักน้ำตาไหลพรากๆ ตบโต๊ะ เสียงดัง ปัง ปัง แหม่ม ได้แต่มองแล้วส่ายหัว หากปล่อยให้ศักดิ์ เป็นอย่างนี้ท่าจะแย่
“ ทำไมชีวิตเรา มันเป็นยังไงนี้ วะ ไอ้แหม่ม เราไม่ดีตรงไหน ไอ้พีท มันก็ไม่น่าทำกันเลย ” ศักดิ์ คร่ำครวญ เมามาย
“เรา เจ็บฉิบเป๋งเลยว่ะ โธ่โว้ยๆๆ ” ศักดิ์ กำหมัดทุบโต๊ะอย่างเต็มแรงแล้วที แหม่ม ตกใจ ทนไม่ไหวเข้าไปรั้งมือของ ศักดิ์
“ศักดิ์ แก จะบ้า หรือ ”
“อย่ามายุ่ง ” ศักดิ์ แกะมือของแหม่ม แล้วสะบัดเต็มแรง จนแหม่มกระเด็น จนล้ม หัวกระแทกขอบโต๊ะทีวี
“โอ้ย ”
ศักดิ์ ตกใจจนแทบจะสร่างเมา เห็นหน้าผากของแหม่ม มีเลือดสดๆไหลออกมาเต็ม
“แหม่ม ” ศักดิ์ รีบเข้าไปพยุงศรีษะของแหม่มขึ้นมา
“แหม่ม ๆๆ แกอย่าเป็นอะไรนะ เราไม่ได้ตั้งใจ เราขอโทษ แหม่ม ๆ ”
“ปล่อยเรา ไม่ต้องมายุ่งเลย ” แหม่ม โกรธมาก พยายามเอามือเช็ดเลือดที่ไหลปิดตา ศักดิ์ ปัดมือของแหม่ม มองหาผ้า หรือ อะไร ก็ได้จะมาอุดแผล แต่ไม่เห็นอะไร จึงถอดเสื้อแล้วกลับด้านใน เอาผ้ามาเช็ดเลือด แล้วเอาจับหัวของแหม่ม พาดไว้บนตัก พยายามเอาผ้าอุดแผลห้ามเลือดไว้ จนเลือดเริ่มหยุดไหลแล้ว
“เป็นยังไงบ้าง แหม่ม เราขอโทษ เราเสียใจ ” ศักดิ์ หายเมาเป็นปลิดทิ้ง
“เราปวดแผล กับปวดหัวมาก แต่ช่างมันเถอะ แก กลับบ้านไปก่อน เถอะ เราจะเก็บของปิดร้านแล้ว วันนี้แม่เราไม่อยู่ไปต่างจังหวัด เราต้องเก็บล้างอะไรอีกเยอะ ” แหม่ม พูด พร้อมกับพยายามเอามือจับแผล
“ไป คลีนิคกันก่อนนะ อาจจะต้องเย็บแผล เลือดยังไหลอยู่ ทำไมเลือดยังไม่แห้งซักที ” ศักดิ์ รู้สึกสำนึกผิด จึงประคองแหม่ม ไปคลีนิค ซึ่งโชคดีอยู่ไม่ไกล
“ขอบใจมาก ศักดิ์ ไม่ต้องเป็นห่วงเราหรอก กลับบ้านไปเถอะ” แหม่ม เดินโซเซ จะเก็บข้าวของภายในร้าน
“หยุดเลย แหม่ม เราทำเอง แก ไปนั่งพักเลย ” ศักดิ์ ดึงแขนแหม่ม ไปนั่งที่เก้าอี้เก็บเงิน
“เราปวดหัว ว่ะ ศักดิ์ ” แหม่ม ฝืนตัวเองไม่ไหว เอามือกุมหัวตัวเอง
“กินยาแก้ปวดไปแล้ว เด่วก็หาย ” ศักดิ์ กังวล เพราะเห็นอาการของแหม่ม ยังไม่ดีขึ้น
“แหม่ม คืนนี้ เราจะนอนข้างล่างที่ร้านแกนะ เราเป็นห่วงแก หากมันไม่ดีขึ้นใครจะอยู่เป็นเพื่อนแก ”
“มันจะดีหรือ เอ่อ เราเป็นผู้หญิงนะ แล้วอีกอย่างแม่เราไม่อยู่ด้วย ” แหม่ม รู้สึกกลัว
“เฮ้ย แก เราไม่ทำอะไรแกหรอก เราเป็นสาเหตุที่ทำให้แกหัวแตก เราจะนอนข้างล่างนี้ ส่วนแก ก็ไปนอนข้างบนห้องไปสิ เด่วเราจัดเก็บล้างเอง ไม่ต้องห่วง สัญญาลูกผู้ชาย ” ศักดิ์ ยืนยัน
“ก็ได้ แต่ แก นอนข้างล่างคนเดียวได้นะ ยุงก็เยอะ” แหม่ม ต้องจำยอม และตัวเองก็ปวดหัวมากด้วย มีเพื่อนอยู่ก็ยังดี และมั่นใจว่า ศักดิ์ คงไม่คิดจะทำอะไรที่มันเกินเลย
สองชั่วโมงผ่านไป ศักดิ์ เก็บล้างจานชามอย่างดี แต่ตัวเองรู้สึกเหนียวตัว อยากจะล้างเนื้อล้างตัว แต่เสื้อก็เปื้อนเลือด ไม่รู้จะทำยังไง
“อ้าวนี่ เสื้อเปลี่ยน เอาไว้นอน ส่วนนี่ผ้าเช็ดตัวอันนี้เราไม่ค่อยได้ใช้ แต่เราซักแล้วนะ” แหม่ม เป็นห่วงเดินเอาเสื้อผ้ามาเปลี่ยนให้ ซึ่งแหม่มชอบใส่เสื้อตัวใหญ่ๆ เอาไว้ใส่นอน
“ขอบใจมาก นี่เสื้อเราเปื้อนไม่รู้จะนอนยังไง กะจะแก้ผ้านอนแล้ว ” ศักดิ์ หยอกล้อ แหม่ม
“ไอ้บ้า เอานี่ ” แหม่ม โยนกองเสื้อทุ่มใส่หน้าของศักดิ์ ซึ่งทำให้เค้าหัวเราะชอบใจใหญ่ ศักดิ์ เอาผ้าออกจาหน้า แต่ยังไม่หยุดแหย่
“หอมจัง เสื้อเธอ อ่ะ แหม่ม ” ศักดิ์ทำท่าจมูกดม ฟุดฟิด ที่เสื้อของแหม่ม แต่ก็ได้กลิ่นหอมจริงๆ
“บ้า ” แหม่ม เขินหน้าแดง เพราะ ศักดิ์ หอม เสื้อที่แหม่มชอบใส่นอนเป็นประจำ จึงพยายามดึงเสื้อที่เค้าดม ออกมา ศักดิ์ ไม่ยอม จึงกระชากกลับ ทำให้ตัวของแหม่ม เซ มากระแทกกับศักดิ์ ทำให้ทั้งคู่ล้มลง เพราะศักดิ์ ต้านไม่ไหว แต่ก็ประคองกอดแหม่มไว้ เพราะกลัวแผลบนหัวของแหม่มจะกระแทกซ้ำอีก หากใครเปิดบ้านเข้ามา คงจะต้องรีบเดินออก เพราะภาพสองหนุ่มสาวนอนก่ายทับกัน หัวของแหม่มนอนทับไหล่ของศักดิ์ ส่วนมือของศักดิ์ประคองศรีษะแหม่มไว้ ศักดิ์ รู้สึกอบอุ่นในหัวใจทันที ที่เค้ารู้สึกได้ปกป้องผู้หญิงคนหนึ่ง ส่วนแหม่มไม่มีเรี่ยวแรงที่จะต่อต้าน และรู้สึกดี จนรู้สึกสำนึกชั่วดีขึ้นมา
“จะปล่อยได้ยัง ศักดิ์ ” แหม่ม เขิน พยายามจะลุก แต่ศักดิ์ยังไม่ยอมคลายกอด
“ปล่อยอะไร ยังไม่ปล่อย ก็เธอนอนทับแขนเรานี่ ” ศักดิ์พูดไม่พอ ยังเอามือกอดตัวแหม่มไว้แน่น
“ใครกัน แน่ ที่ไม่ปล่อยเรา พอแล้วเด่วใครมาเห็น ” แหม่ม เริ่มดิ้น พร้อมกับเอามือทุบที่หน้าอกเบาๆ ของศักดิ์
“โอ๊ยเจ็บ อะๆๆ ปล่อยก็ได้ ขี้งก จัง ” ศักดิ์ ต้องยอมปล่อย แต่ต้องคอยประคองแหม่มให้ลุกขึ้นมา ระหว่างนั้น ศักดิ์ ต้องดูแผลที่หน้าผาก กลัวว่าจะมีเลือดซึมที่แผลหรือเปล่า เมื่อละสายตาจากแผล ก็มาเจอสายตาของแหม่ม ที่กำลังจ้องมองมาที่ตาของศักดิ์พอดี
เมื่อตาสบตา…. ต่างฝ่ายต่างโน้มหน้าเข้าหากัน แต่ศักดิ์ต้องชะงักไปเพราะภาพของจอย ผุดขึ้นมาในสมอง ทำให้ศักดิ์เปลี่ยนใจ แต่ทว่า !! แหม่มกลับเอามือคล้องคอศักดิ์โน้มมาหาตัวเอง ศักดิ์ ไม่ทันตั้งตัว ด้วยอารมณ์ของวัยหนุ่มสาว และเป็นจูบแรกทั้งคู่ ทำให้เกิดความวาบหวิว ดูดดื่มที่ยากจะยั้งใจ ทั้งศักดิ์ และ แหม่ม เคลิ้มไปตามอารมณ์ และกระทำตามวิถีสัญชาตญานแห่งความรัก หัวใจของศักดิ์ และแหม่ม แนบแน่นแทรกแรงกลายเป็นเนื้อเดียวกันบนเตียงไม้ชั้นล่างนั่นเอง
เช้าใกล้รุ่ง ดอกไม้งามเบ่งบานและชุ่มชื้นไปด้วยหยาดน้ำค้าง หลังสายฝนที่ถาโถมเข้ามา แต่กลับชูช่อสดใสในยามเช้า ศักดิ์ ต้องลืมตา เพราะกลิ่นหอมฉุนของกระเทียมเจียว ศักดิ์เหลียงตามองไปยังต้นกลิ่น เห็นแหม่มกำลังทำอาหารเช้า อย่างคล่องแคล่ว ศักดิ์ จ้องมองแหม่ม อย่างเป็นสุข เค้าถามตัวเองในใจว่า หัวใจของเค้านั้น เติมเต็มหรือยัง หรือยังไม่แน่ใจ
“อ้าว ศักดิ์ ตื่นแล้วหรือ” แหม่มหันมาพอดี
“อืม ตื่นแล้ว หายเจ็บแผลหรือยัง” ศักดิ์ ถามด้วยความเป็นห่วง
“ก็ค่อยยังชั่วแล้ว แล้วแก ล่ะ หายเจ็บมือหรือยัง เห็นต่อยโต๊ะ ปัง ปัง อิอิ ”
“เป็นห่วงเรา หรือ ” ศักดิ์ ย้อนถาม
“ก็ห่วงสิ ทำไมล่ะ ”
“ แล้วหวง บ้างมั๊ย แต่ไม่ต้องตอบหรอก เพราะเมื่อคืนใครไม่รู้กอดเราไม่ปล่อยันเช้าเลย ” ศักดิ์ตอบ พร้อมกับทำตาเจ้าชู้ใส่
“บ้า ” แหม่ม หน้าแดง พลางนึกถึงเรื่องเมื่อคืน “ไปอาบน้ำ แปรงฟัน แล้วมากินข้าวเร็วๆ ” แหม่มรีบเปลี่ยนเรื่อง ศักดิ์ ยิ้มเยาะแล้วรีบไปอาบน้ำอย่างเร็ว
อาหารเช้า เป็นข้าวต้มหมูสับ โรยด้วยกระเทียมเจียว ศักดิ์ และ แหม่ม พร้อมกันที่โต๊ะอาหาร เช้านี้เป็นอาหารที่อร่อยที่สุด หนุ่มสาวทานข้าวกันอย่างมีความสุขอย่างที่ไม่เคยปรากฎมาก่อนในชีวิต ทั้งคู่เหมือนเติมเต็มในใจ ทานข้าวหมดแล้ว วันนี้ร้านแหม่มปิด แต่ศักดิ์ ต้องกลับบ้าน เป็นห่วงที่บ้าน ไม่ได้บอกใครไว้ แต่แล้วก็กลับเครียดขึ้นมา แล้วตกลงแหม่ม จะเอายังไง ศักดิ์
“เป็นอะไร อ่ะ ศักดิ์ ทำหน้าเครียดๆ ”
“แหม่ม เราต้องคุยกัน เรื่องของเรา เอ่อ.. ที่เมื่อคืน ”
“แล้วแกคิดยังไง ล่ะ ” แหม่ม ก้มหน้า
“……” ศักดิ์ เงียบ
“เออ ช่างมันเถอะ เราผิดเอง ..” แหม่มตัดบท น้ำตาเริ่มไหล “แก กลับไปก่อน เถอะ เราอยากพัก ปิดประตูให้เราด้วย เราอยากนอน ” แหม่ม เดินก้มหน้าเช็ดน้ำตาเดินขึ้นข้างบนไป (คิดน้อยใจว่า ไม่น่าปล่อยตัวปล่อยใจให้มันเลยเถิดเลย ก็เค้าไม่รักเรา จะเหนี่ยวรั้งไว้ไปเพื่ออะไร )
“เดี๋ยวๆ แหม่ม เดี๋ยวก่อน ” ศักดิ์ ถอดใจไม่ตามแล้ว เพราะถึงยังไง เค้าต้องตอบหัวใจตัวเองให้ได้ก่อนว่าใครกันแน่ ที่เป็นหัวใจแรกของเค้า กับ ความรับผิดชอบของลูกผู้ชายกับผู้หญิงคนหนึ่ง
ศักดิ์ เดินถึงบ้าน เจอแม่ กำลังกลับจากตลาด … “อ้าว ศักดิ์ เมื่อคืนทำไม ไม่กลับบ้าน ไปนอนมา ห๊า ” เสียงแม่แข็ง
“เอ่อ นอนบ้านเพื่อนมา หนักไปหน่อยแม่ ไม่อยากกลับคนเดียว ”
“เออ มีอะไรก็ให้บอก ” ไม่ทันไร
“ผมไปเปลี่ยนชุดก่อนนะแม่ ” ศักดิ์ รีบเดินเข้าไปในบ้าน ไม่ทันที่แม่จะพูด..
“เอ้อ ศักดิ์ แม่จะบอกว่า เอาชุดใครมาใส่วะเนี่ย เออ แล้ว เมื่อคืน จอย เค้าโทรมาตั้งหลายครั้ง อ้าว ไปซะล่ะ ” แม่ มอง ตามลูกชายเดินเข้าบ้านอย่างไว
ตู๊ด ตู๊ด .. เสียงโทรศัพท์บ้านดังหลายครั้ง
“ฮัลโหล ”
“ขอสายพี่ศักดิ์ ค่ะ ”
“จอย” ศักดิ์จำเสียงนี้ได้แม่น
“พี่ศักดิ์ เมื่อคืนกลับบ้านดึก หรา จอย โทรหาพี่ศักดิ์หลายครั้ง แม่พี่ บอกว่ายังไม่กลับสักที”
“อ่อ พี่ไปนอนหอเพื่อนมา หนักไปหน่อย ”
“อืมๆ กิน น้อยๆ หน่อยสิ รักษาสุขภาพบ้าง จอย เป็นห่วง ”
ศักดิ์ ได้ยินคำนี้ แต่รู้สึกเฉย ทำไมหัวใจของเค้าไม่พองโต เหมือนเก่า
“เออ แล้วจอย มีอะไรเปล่า โทรหาพี่ ”
“พี่ วันนี้ว่างเปล่า ไปซื้อของที่จตุจักรเป็นเพื่อนจอย หน่อย ”
“เอ่อ พี่.. ” ศักดิ์ อึกอัก
“น๊า น๊า ไปนะ เด่ว จอยไปเรียก เคนะ แค่นี้แหละ” จอย วางโทรศัพท์ไป
“เฮ้ย เด่วๆ จอย ๆๆ ”
ศักดิ์ จะทำยังไงดี …จะไปหรือไม่ไป นี่เค้าจะต้องเลือกปฏิเสธ แต่จะบอกจอย ยังไง หากเค้าโกรธขึ้นมา ตั้งแต่ ศักดิ์ บอกรัก จอย และจับมือจอย ศักดิ์ ไม่เคยทำให้ จอย โกรธ เลย ตามใจทุกอย่าง จะเอายังไงดีล่ะ
“พี่ศักดิ์ ๆๆ ” จอย แต่งตัวน่ารัก มาเรียกหน้าบ้าน เห็น ศักดิ์ ใส่เสื้อผ้าเรียบร้อย
“พร้อมยัง ไปเร็ว เด่วรถติด ” จอย เร่ง
“เออ จอย อย่านานนะ ตอนเย็นพี่มีธุระ อ่ะ ”
“อ้าว หรา อืมๆ ได้ๆ ไม่นานหรอก ” จอย พูด เสร็จ แล้วดึงแขน ศักดิ์ รีบออกเดินทาง
ศักดิ์เดินเป็นเพื่อนจอยแถวสวนจตุจักร จอย ดูสดใสชวนดูโน่นดูนี่ บางครั้งก็มีการจูงมือศักดิ์เหมือนเป็นแฟนกัน ศักดิ์ แปลกใจ ทำไมวันนี้จับมือเรา แต่ทีเราจับมือเค้าไม่ได้ ศักดิ์ งง กับตัวเองเหมือนกัน หากนับย้อนหลังจากวันนี้ เค้าคงจะมีความสุข ที่อยู่กับจอย แต่ทำไมเค้าไม่รู้สึกอะไรเลย..
“พี่ศักดิ์ เสื้อตัวนี่น่ารักมั๊ย ”
“อืมๆ น่ารักดี ”
“แล้วจอย ล่ะ น่ารัก เปล่า อิอิ ” จอย กระเซ้าเย้าแหย่ ศักดิ์
“จอย อยู่นี่เอง พี่ตามหาซะแย่เลย ” ทั้ง ศักดิ์ และ จอย หันไปตามเสียง ก็ต้องแปลกใจ เพราะเป็นเสียง พีท เพื่อนเก่าศักดิ์ นั่นเอง
…” จอย ไม่พูดอะไร กลับเดินหนี แล้วจับแขน ศักดิ์ ไปอีกทาง
“เดี๋ยว จอย ฟังพี่ก่อน พี่ขอโทษ ” พีท เดินตาม ศักดิ์ยืนเก้ๆ กางๆ จะเอายังไงดีกับชีวิต แต่แล้วเค้าก็ตัดสินใจเด็ดขาดแล้ว
“จอย พีท เรากลับก่อนนะ ”
“เด่ว พี่ศักดิ์ แล้ว จอย ล่ะ ” จอย ระล่ำระลัก
“อยู่กะไอ้พีท นั่นแหละดีแล้ว พี่รีบ” ศักดิ์ พูดพลาง รีบหันหลังกลับ เดินอย่างไว ถึงคนเบียดเสียดแค่ไหน ก็ไม่สนแล้ว เค้าทำตามหัวใจที่เรียกร้อง เค้ารู้คำตอบแล้ว
“แหม่มๆๆ ” ศักดิ์ ตะโกนเรียกหน้าบ้านแหม่ม
โปรดติตตามตอน ต่อไป
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
