พ่อครับ...ผมขอยืมเงิน 200 บาท ครับ
ผู้เป็นพ่อเมื่อเสร็จจากงาน ถึงบ้านก็เกือบสามทุ่มเข้าไปแล้ว เขาเดินเข้าบ้าน
ที่ดูเงียบเหงา เนื่องจาก ภรรยาเสียชีวิตไปเมื่อปีกลาย
เขาทิ้งลูกชายคนเดียวไว้ กับเขาให้หา เลี้ยงลูกตามลำพังดีว่าเจ้าหนูน้อยพอจะช่วยตัวเองได้บ้าง
อาหารก็กิน อาหารปิ่นโต ที่ผูกประจำ หากินเองได้ทำให้ ไม่เป็นภาระมากมายนัก เมื่อเข้ามาในบ้าน เหงื่ออาบแก้มยังไม่ทันได้พัก ผู้เป็นพ่อเห็นหน้าลูกชายวัยซน ที่รอรับเอ่ยปากทัก
" พ่อครับวันนี้ทำงานเหนื่อยมั้ยครับ "
" เหนื่อยสิ ลูกแล้ววันนี้ทำการบ้านเสร็จแล้วเหรอ "
ผู้เป็นพ่อตอบเนือย ๆ พร้อมกับถามต่อด้วยความเคยชิน
" เสร็จหมดแล้วครับ คือ...ผมมีเรื่องบางอย่างอยากจะถามพ่อน่ะ พ่อว่างหรือยังครับ "
ลูกชายตัวน้อยถามต่อ
''เดี๋ยวพ่อจะไปอาบน้ำ หาข้าวกินข้าวซักหน่อย
แล้วคงจะเข้านอน วันนี้เหนื่อยเหลือเกินว่าแต่แกจะถามอะไรพ่อเหรอ "
ผู้เป็นพ่อถามด้วยน้ำเสียงอ่อนล้า
" คือผมอยากรู้ว่า พ่อทำงานได้ค่าจ้างวันละเท่าไรครับ "
ลูกชายถามด้วยน้ำเสียงใสซื่อ
เค้าหันมามองหน้าลูกชาย พร้อมกับขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
แล้วผู้เป็นพ่อก็ตอบไปว่า...
" วันละสี่ร้อย "
" งั้นผมขอยืมตังค์พ่อซักสองร้อยได้มั้ยครับ "
ลูกชายตัวน้อยเอ่ยปากด้วยสายตาวิงวอน
" หา แกว่าไงนะ "
ผู้เป็นพ่อขึ้นเสียงด้วยอารมณ์
ก่อนที่จะหันมาพูดกับลูกชายด้วยเสียงเข้มขึ้นกว่าเดิม
" นี่ฟังนะ แกคิดว่าเงินทองหาได้ง่าย ๆ เหรอ กว่าพ่อจะได้เงิน สี่ร้อยบาท
ต้องทำงานเหนื่อยตั้งแต่เช้ายันค่ำ แต่พอกลับมาถึงบ้านเจอแกรอขอยืมเงิน
พ่อง่าย ๆ แบบนี้นี่นะ แกลองไปคิดดูให้ดีสิว่าแกทำประโยชน์อะไรให้พ่อบ้าง
พ่อถึงจะต้องให้เงินสองร้อยนี่ให้แกยืม "
เด็กชายยืนนิ่งมองหน้าพ่อไม่มีเสียงหลุดออกจากปาก
แต่น้ำตาไหลซึมลงอาบร่องแก้มทั้งสองข้าง
ก่อนที่จะหันหลังเดินกลับห้องตัวเองอย่างซึมเซา
หลังจากอาบน้ำเสร็จ แวะเข้าครัวหาข้าวปลากินเรียบร้อย
เขาเดินไปที่ระเบียง ความรู้สึกเคร่งเครียดที่ได้รับมาจากงานนอกบ้าน
เริ่มผ่อนคลาย คิดไปถึงอดีตที่ผ่านและงานที่ทำมาทั้งวัน
แล้วก็ย้อนกลับคิดไปถึงลูกชายตัวน้อยลูกเป็นเด็กดี ไม่เคยเกเร
ไม่เคยเอ่ยปากขอเงิน เพิ่มนอกจากเงินค่าขนมที่เขาให้ประจำวันเท่านั้น
แต่วันนี้ทำไม ถึงเอ่ยปากยืมเงิน
เมื่อสักครู่เขาเหนื่อยเกินไป หรือเครียดเกินไปหรือป่าว
ถึงได้ใช้อารมณ์กับลูกไปอย่างนั้น เมื่อได้คิด เขาก็เดินไปที่ห้องลูกชาย
ไฟในห้องนอนดับแล้ว เมื่อเปิดประตูเข้าไปเอื้อมมือเปิดไฟในห้อง
หนูน้อยนอนตะแคง หน้าตายังคงลืมจ้องมองมาที่ประตู
แก้มที่แนบกับหมอนชุ่มด้วยน้ำตา พร้อมเสียงสะอื้นเบา ๆ อยู่คน เดียว
เขาเดิน ไปนั่งที่ขอบเตียงมือลูบผมลูกชายเบา ๆ พร้อมกับ
เอ่ยปากด้วยน้ำเสียงเครือ จุกคอ
" พ่อขอโทษนะลูก เมื่อกี้พ่อเหนื่อยมามากเลยใช้อารมณ์กับลูกมากไปหน่อย
จริง ๆ ตะกี้พ่อไม่ได้ถามลูกด้วยซ้ำว่า ลูกอยากยืมเงินพ่อไปทำไม ลูกอาจจะมี
เหตุจำเป็นที่จะ ต้องใช้เงินก็ได้ เงินแม้ว่าจะหาได้ลำบากไม่ได้ได้มา ง่าย ๆ
แต่ถ้าลูกมีเหตุผลเพียงพอ พ่ออาจจะให้ยืมก็ได้ เพราะว่าลูกน่ะสำคัญสำหรับพ่อ
เหนือสิ่งอื่นใด และพ่อรักลูกจ๊ะ "
" ว่าแต่...ไหนลูกลองบอกพ่อสิว่า ลูกอยากยืมเงินสองร้อยไปทำอะไร "
ผู้เป็นพ่อถามลูกชายที่มองหน้าพ่อนิ่ง ด้วยน้ำเสียงปราณี เต็มเปี่ยมด้วยความรัก
ลูกชายตัวน้อย ส่งเสียงสะอื้นจากลำคอ
" พ่อครับ ตั้งแต่แม่ตายผมเห็นพ่อต้องทำงานหนักเพื่อหาเงินทุกวัน
จนไม่ได้พัก ไม่ได้อยู่กับผมเลย เราแทบไม่มีเวลาได้อยู่ด้วย กัน
ผมเลยค่อย ๆ เก็บค่าขนมของผมไว้ ตลอดมา
จนถึงตอนนี้ผมเก็บได้สองร้อยบาทแล้ว แต่พอผมรู้จากพ่อ
ว่าพ่อทำงานได้ค่าจ้างวันล่ะสี่ร้อยผม จึงอยากยืมพ่อเพิ่มอีกสองร้อย
ให้เป็นสี่ร้อยเพื่อจะได้ใช้เป็นค่าจ้างให้พ่อได้พักได้อยู่กับผม ซักวันนึง ครับ "
เงินทอง อาจจะจำ เป็น ต่อการดำรงชีวิต
แต่ ‘ครอบครัว’ ยังคงต้องการ ความรัก ความอบอุ่น และ เวลาที่มีให้ แก่กัน
" อย่าห่วงงานจนลืม ครอบครัว และ คนที่คุณรัก ''
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
