รักแรก ตอนจบ
ศักดิ์ ตะโกนเรียก แหม่ม หลายครั้งก็ไม่มีเสียงตอบรับ แต่เพิ่งสังเกตว่ามีแม่กุญแจล็อคอยู่… เอ แหม่ม เค้าไปไหนนะ..
“หนูๆ มาหาใคร ” ป้า คนเดินผ่านมาทัก ศักดิ์
“แหม่มครับ ผมมาหาแหม่ม เมื่อเช้าผมยังคุยกันอยู่ ”
“อ๋อ เจ้าแหม่ม หรือ เห็นว่าไปหาแม่เค้านะ ได้ยินว่าแม่ป่วยกระทันหัน เค้าเลยมาฝากกุญแจไว้ที่ป้าเนี่ย แต่ป้าก็ไม่รู้นะว่าเค้าไปที่ไหน มีอะไรด่วนหรือเปล่าพ่อหนุ่ม ” ป้าถาม
“เอ่อ มะ ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณครับป้า เอ่อ แล้วเค้าบอกหรือเปล่าว่าจะกลับวันไหน” ศักดิ์ถาม แต่ป้าส่ายหัวไม่รู้จริงๆ ศักดิ์ ร้อนใจมาก เพราะคำตอบของหัวใจของเค้ารู้แล้วว่าใคร ศักดิ์ ต้องก้มหน้าเดินคอตกกลับบ้านไปก่อน พรุ่งนี้ค่อยมาดูอีกที
วันแล้ววันเล่า ศักดิ์ ได้แต่ผ่านแวะมาดูบ้านของแหม่ม แต่ก็ไม่มีวี่แววหรือร่องรอยการกลับมาของแหม่มเลย ศักดิ์ ทนคิดถึงแหม่ม ไม่ไหวแล้ว จะต้องรออีกกี่วันกี่คืน ศักดิ์ดักคอยป้า เพื่อขอที่อยู่ โทรศัพท์ หรือ อะไรก็ได้ เพื่อจะตามหา แหม่ม แต่ป้าแกก็ไม่รู้เรื่องอะไรเลย ศักดิ์ เฝ้ารอคอย เฝ้าคิดถึงแหม่ม ทุกลมหายใจ เสื้อของแหม่มที่ติดมา ศักดิ์ก็นอนหอมนอนกอดทุกคืนทุกคืน ไม่ยอมซัก
ผ่านไปเกือบปี ศักดิ์ ก็ยังไม่ละเว้นที่จะต้องแวะเวียนไปหน้าบ้านของแหม่ม และจะต้องผิดหวังทุกครั้ง แต่วันนี้ ศักดิ์ ถึงกลับตะลึง และเย็นวาบไปถึงหัวใจ เพราะมีป้ายเล็กๆ ห้อยหน้าบ้านว่า “ประกาศขายด่วน” ศักดิ์ หมดเรี่ยวแรงเสียแล้ว แต่พลันนึกขึ้นมาได้ว่ามีเบอร์โทรติดต่ออยู่ที่บ้าน ศักดิ์ รีบวิ่งไปโทรศัพท์ตามหมายเลขที่ติดประกาศไว้
“ ฮัลโหลๆ ครับ ขอสายแหม่ม ครับ ไม่ทราบว่าหรือจักแหม่ม หรือ แม่ของแหม่ม หรือเปล่าครับ ฮัลโหลๆ” ศักด์ ร้อนใจรีบพูด
“ ฉันเป็นแม่ของแหม่มเอง นั่นใครคะ” เสียงผู้หญิงสูงวัย คุ้นๆ น่าจะเป็นเสียงของแหม่ม
“ฮัลโหลๆ แม่ครับ ผมเอง ศักดิ์ ครับ ผมเป็น เอ่อ.เป็น. ”
“อ๋อ ศักดิ์ หรือ ใช่ศักดิ์ แฟนแหม่ม ใช่มั๊ย ”
“ครับๆๆ แหม่ม อยู่ไหนครับ แม่ ผมอยากเจอ” ศักดิ์พูดเสียงรัว
“แหม่ม อยู่ปราจีนบุรี ”
“แล้วแหม่ม เป็นอย่างไรบ้างครับแม่ สบายดีมั๊ย ผมขอสายแหม่มได้มั๊ยครับ”
“แหม่ม กำลังหลับอยู่ ว่าแต่เธอ มาหาเค้าเองจะดีกว่า เราสองคนควรจะคุยกัน”
จากนั้นแม่ของแหม่ม ก็ให้ที่อยู่ให้ ศักดิ์ วันรุ่งขึ้น ศักดิ์ รีบขึ้นรถทัวร์ เพื่อไปหาแหม่ม ซึ่งตอนนี้แหม่มน่าจะตกใจ เพราะดูโทรมสุดๆ ผมเผ้าหนวดเครารุงรัง ไม่ยอมตัด ศักดิ์ นั่งรถไป จังหวัดปราจีนบุรี ด้วยความหวังเต็มเปี่ยม เค้าหวังว่า แหม่ม จะให้อภัยเค้า หัวใจของศักดิ์ ไปอยู่ที่แหม่มแล้ว เหลือแต่ร่างที่กำลังนั่งอยู่บนรถทัวร์ จนถึงที่เวลานัดหมาย ศักดิ์ ลงจากรถ และพบแม่ของแหม่มมารอรับศักดิ์ พร้อมกับรถมอเตอร์ไซด์ แม่ของแหม่ม ดูผอมเกร็ง นัยย์ตาคล้ำเหมือนคนทำงานหนัก และไม่ได้นอน แต่ที่แน่ๆ ดูแม่ แหม่ม เหมือนคนสิ้นหวัง
“สวัสดีครับแม่ ” ศักดิ์กล่าวคำสวัสดีแล้วมองซ้ายมองขวา เพื่อมองหาแหม่ม
“มาขึ้นรถมาเลย ” แม่ของแหม่ม ยกมือรับไหว้ แต่ขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซด์ แล้วมองมาที่ศักดิ์ เหมือนส่งสัญญานว่า ให้รีบซ้อนท้ายเลย แม่ของแหม่มขี่รถไปตามเส้นทางภายในอำเภอเมืองของจังหวัดปราจีนบุรี และเลี้ยวรถผ่านตลาดไปสัก 2-3 กิโลเมตร จึงหยุดที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง ซึ่งเป็นบ้านไม้ชั้นสอง แม่แหม่ม จอดรถที่หน้าบ้าน แล้วบอกให้ศักดิ์ เอากระเป๋าวางไว้บนโต๊ะหน้าบ้าน ศักดิ์ แปลกใจ ทำไมแม่แหม่ม ถึงไม่ลงจากรถ แถมยังให้เค้าเอากระเป๋ามาวางไว้หน้าบ้าน
“แม่ครับ ผมไม่เข้าใจ แหม่ม อยู่ไหนกันแน่ครับ แหม่มเป็นอะไร ” ศักดิ์ งง เต็มที
“ขึ้นรถมาเถอะ”
ศักดิ์ เริ่มกังวลใจ แต่ก็ต้องยอมซ้อนท้ายรถมอเตอร์ไซด์ แม่ของแหม่มขับรถลัดเลาะไปไม่ไกลมาโผล่หน้าโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง ศักดิ์ ใจไม่ดี แต่ก็ไม่ได้ซักถามอะไรมาก แม่ของแหม่ม พาศักด์เดินขึ้นชั้นสอง ศักดิ์ เห็นป้ายหน้าห้องแล้ว รู้สึกตกใจ เพราะมันเขียนว่า แผนกสูตินารีแพทย์ แม่แหม่ม พาศักดิ์มาที่เตียงคนไข้ด้านเกือบหลังสุด ศักดิ์ เห็นผู้หญิงนอนหลับอยู่บนเตียง ใบหน้านั้นคุ้นตามากนัก แต่ดูผ่ายผอม และอิดโรยมาก สายอะไรก็ไม่รู้ระโยงระยางเต็มไปหมด แต่ ศักดิ์ ก็มั่นใจว่าเป็นแหม่มแน่ๆ
“แหม่ม ๆๆ ” เสียงศักดิ์แหบแห้ง และทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียง “แม่ แหม่ม เป็นอะไรครับ ”
“แหม่ม ท้องได้เกือบ 9 เดือนแล้ว ”
ศักดิ์ ไม่อยากจะเชื่อว่า แหม่มท้อง แต่ก็ไม่คิดเคลือบแคลงใจเลยว่า แหม่มจะไปมีอะไรกับใคร เค้ามั่นใจว่าเด็กในท้องยังไงก็เป็นลูกของเค้า ศักดิ์ อยากจะคุยกับแหม่มเหลือเกิน ศักดิ์ เอามือลูบหัวของแหม่ม แล้วเรียกชื่อ แหม่ม เบาๆ แต่ไม่อยากจะรบกวนแหม่มมากเกิน ศักดิ์ น้ำตาไหล ผู้หญิงที่ศักดิ์ตามหามานาน คือ แหม่ม เพื่อนเก่า คนนี้เอง คนที่เติมเต็มหัวใจของศักดิ์ เค้าอยากจะบอกความอะไรกับแหม่มเหลือเกิน
“ศักดิ์ หนู อยู่เป็นเพื่อนแหม่ม ก่อนนะ แม่จะไปซื้อของ เด่วแม่มารับไปพักผ่อนที่บ้าน”
“ครับ แม่ ” ศักดิ์ ตอบรับ ศักดิ์จับมือแหม่มกำไว้ แล้วอีกมือลูบท้องของแหม่ม เสมือนส่งสัญญานว่า ลูก พ่อมาแล้ว.. แต่ก็ต้องตกใจเสียงหนึ่งเรียก
“โทษนะคะ ” เสียงนางพยาบาล เรียก ศักดิ์
“เอ่อ ญาติคนไข้หรือเปล่าคะ ไม่เคยเห็น ”
“ใช่ๆๆ ครับ ”
“อ๋อ คงจะเป็นสามีของคนไข้ ทำไมเพิ่งมาตอนนี้ละคะ”
“เอ่อ คือ ผม ไปทำงานต่างจังหวัดครับ ไกลมาก ”
“อ๋อ ค่ะ เดี๋ยวขอเวลาให้ยาคนไข้ก่อนนะคะ ” จากนั้น พยาบาล ก็จัดแจงเปลี่ยนน้ำเกลือ และเตรียมยา
“คนไข้ อ่อนเพลียมาก ยังไงก็ให้คนไข้หลับพักผ่อนเยอะๆนะคะคุณ”
“ครับๆ ” ศักดิ์ ตอบ แล้วก็จ้องมองหน้าของแหม่ม แล้วพูดเบาๆ
“แหม่ม เรามาหาเธอแล้วนะ ไม่ต้องห่วง ” ศักดิ์จึงหันไปถามพยาบาลว่า ทำไมแหม่มถึงอ่อนเพลียขนาดนี้
“อ่อ คนไข้มีอาการเลือดออกไม่หยุด หรือโรคฮีโมฟีเลีย สุขภาพของคนไข้อ่อนแอมากๆ วันพรุ่งนี้รอคุณหมอวินิจฉัยอีกทีนึงนะคะว่าจะยังไง เพราะเราเป็นห่วงทั้งเด็กและคนไข้ ” นางพยาบาลพูดไประหว่างทำโน่นทำนี่ จากนั้นก็ปล่อยให้ศักดิ์ อยู่คนตามลำพังกับแหม่ม ต่อมาแม่ของแหม่มก็เดินเข้ามาบอกให้ศักดิ์มานอนพักที่บ้าน เดี๋ยวน้าของแหม่มจะมาเฝ้าให้ เพราะที่นี่ผู้ชายอยู่เฝ้าไม่ได้ แม่เเหม่มจึงขับมอเตอร์ไซด์แล้วแวะซื้อกับข้าวกินกัน อาหารมื้อค่ำมื้อนี้เป็นอาหารที่กล้ำกลืนฝืนทนจริงๆ สำหรับศักดิ์ ทั้งสองไม่ได้คุยอะไรกันเลย ต่างฝ่ายต่างเงียบ ศักดิ์นอนไม่ค่อยหลับคิดถึงแต่แหม่ม ก่อนนอนแม่ของแหม่มบอกว่า เดี่ยวพรุ่งนี้เช้าจะพาไปโรงพยาบาล ฝากศักดิ์เฝ้าดูแลเเหม่มด้วย
เช้าตรู่.. แม่แหม่มขับรถมาส่งศักดิ์ ที่โรงพยาบาล ศักดิ์เดินเข้าไปในห้องยังเห็นแหม่มนอนหลับอยู่เหมือนเดิม ศักดิ์มองดูหน้าแหม่มดูอิ่มเอิมกว่าเมื่อวาน จากนั้นเค้าก็นั่งลงบนเก้าอี้ ส่วนแม่แหม่มไปดูแผงตลาด สายๆ จะกลับมา “ศักดิ์ ”
ชายหนุ่มเผลอหลับไป แต่ก็สะดุ้งเพราะได้เสียงแว่วๆ ไม่แน่ใจว่าเค้าหูฝาดไปหรือไม่ “ศักดิ์” คราวนี้เค้ามั่นใจแน่ๆ ว่าเสียงนี้คือเสียงของแหม่มแน่นอน ศักดิ์ ผงักหัวขึ้นเพื่อมองดูแหม่มให้แน่ใจ ศักดิ์ดีใจสุดขีด เมื่อเห็นแห่มม ฟื้นมามองตาแป๋วมาที่เค้า
“แหม่ม ๆๆ ” ศักดิ์ ดีใจ เผลอเขย่าตัวแหม่มอย่างแรง “แหม่ม เราเอง แหม่มฟื้นแล้ว ” แหม่มยิ้มเห็นฟัน
“แหม่ม ทำไมไม่บอกเรา ทำไมหนีเราไป ” ศักดิ์ตัดพ้อ
“เราขอโทษ ศักดิ์ ตอนนั้นเราเสียใจมาก เราคิดว่าเราคงไปกันได้เพียงแค่นี้ ”
“เธอรู้ได้ยังไง เธอคิดไปเอง รู้มั๊ยเราตามเธอทุกวัน เฝ้ารอเธอกลับมาทุกวัน เธออย่าทรมานเราเลย แหม่ม ” น้ำตาของศักดิ์เริ่มไหล
“เราขอโทษ แต่ศักดิ์ก็ตามหาเราจนเจอนี่หน่า ” แหม่มยิ้ม ศักดิ์กุมมือแหม่ม อีกข้างลูบหัวของแหม่มอย่างอ่อนโยน พร้อมกับจูบหน้าผากอย่างเเผ่วเบา
“แหม่ม เรายอมรับวันนั้นเราลังเล แต่เราก็มีความสุขมากเลยนะ ”
“จ๊ะ เราเองก็มีความสุข ” แหม่มพูดจบ เริ่มตัวเกร็งๆ นิดนึง แต่ก็ฝืนใจพูด
“ศักดิ์ ดูแลลูกเราด้วยนะ ” แหม่ม น้ำตาไหลออกทั้งสองข้าง แหม่มดูอ่อนเพลียอีกครั้ง แหม่มยังพูดต่ออีกว่า “ศักดิ์ เราไม่เคยหยุดคิดถึงเธอเลยนะ เรารักเธอนะ รักลูกเราด้วย หากมีอะไรขึ้นมาบอกเค้าว่า แม่รักลูกมาก..รักมากที่สุดในโลก ” แหม่มฝืนความอ่อนแรงไม่ไหว ตาเริ่มเหมอลอย แล้วหลับลงไปลึกลงไปเรื่อยๆ
“เดี่ยวๆ แหม่มๆ แหม่มๆ เราก็รักเธอ รักมากกว่าใคร แหม่มๆๆ ฟื้นสิ แหม่มๆ ฟังเราก่อน เรากำลังบอกรักเธอ รักมากจริงๆๆ แหม่มๆ ” ศักดิ์ ร้องไห้โฮไม่อายใคร สัญญานของเครื่องตรวจวัดชีพจร ส่งเสียงดัง ระงม จนพยาบาลต้องวิ่งมาดูที่เตียง
“คุณๆ คุณคะ ถอยออกก่อนค่ะ ต้องพาคนไข้ไปที่ห้องฉุกเฉินด่วน ตอนนี้เลยค่ะ ” พยาบาลสองสามคน วิ่งมาทีหลัง ต่างช่วยกันเก็บสาย และเข็นเตียงแหม่ม ไปที่ห้องฉุกเฉิน “แหม่ม ๆ สู้ๆ นะ แหม่ม ” ศักดิ์ เดินไปจับมือแหม่มไป เค้าร้องไห้ไม่อายใครแล้ว ห่วงทั้งแม่ ทั้งลูก ผ่านไปไม่ถึง 10 นาที แม่แหม่ม เดินเข้ามาถามหาแหม่ม จนพยาบาลที่ดูแลเล่าเหตุการณ์ให้ เพราะศักดิ์ ไปนั่งเฝ้าหน้าห้องฉุกเฉิน แม่แหม่มหน้าซีด เหมือนจะเป็นลม แต่ก็ทำใจสู้ไว้ เดินไปหาศักดิ์ ต่างคนต่างน้ำตาไหล เฝ้าแต่อธิฐานว่าขออย่าให้แหม่ม และเด็กเป็นอะไรไปเลย ระหว่างนั้นพยาบาล ผู้ช่วยพยาบาลต่างวิ่งกันให้วุ่นวาย ศักดิ์เป็นกังวลใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ แม่แหม่ม ก็เอาแต่ร้องไห้
4 ชั่วโมงผ่านไป…ประตูห้องฉุกเฉินเปิดออกมา ศักดิ์เห็นหมอ และนางพยาบาลเดินมาที่แม่ของแหม่ม
“คุณน้า เป็นแม่ของคนไข้ใช่มั๊ยครับ…คืองี้ เราพยายามกันอย่างเต็มที่เพราะร่างกายของคนไข้อ่อนเพลีย และมีอาการครรภ์เป็นพิษอย่างรุนแรงมาก เราจึงจำเป็นต้องผ่าคลอดเพื่อรักษาชีวิตของเด็กไว้ เราต้องบอกว่าเด็กคลอดปลอดภัย และเป็นเด็กหญิง ร่างกายสมบูรณ์ แต่ต้องเข้าตู้อบอีกสักหนึ่งหรือสองเดือนนะครับ ”
” แล้วคนไข้ละครับ หมอ ” ศักดิ์ รีบสวน
“ส่วนคนไข้นั้น เสียชีวิตแล้วครับ ขอแสดงความเสียใจกับญาติด้วย เอ่อ งั้นหมอขอตัวก่อนนะครับ ” คุณหมอ พร้อมพยาบาล เดินกลับไปที่ห้องฉุกเฉิน แม่ของแหม่มทรุดตัวลงร้องไห้โฮ ศักดิ์ต้องคอยประคองแม่แหม่ม ลงนั่ง ทั้งที่ภายในใจของตัวเองสภาพย่ำแย่พอกัน
สักพักพยาบาลออกมาเรียกแม่แหม่ม และศักดิ์ เข้าไปดูเด็กในตู้อบ หน้าตาของเด็กโดยรวมเหมือนศักดิ์มาก แต่ดีที่ได้ผิวพรรณและปากเหมือนแม่ ศักดิ์และแม่แหม่ม ยิ้มทั้งน้ำตา จนศักดิ์ต้องเอามือลูกกระจกของตู้อบ เหมือนกำลังลูบตัวเด็ก “ลูกพ่อ พ่ออยากให้แม่หนูมาเห็นจริงๆ ลูกเอ๋ย พ่อรักแม่หนู รักหนูด้วย ” นี่คือรักแรกจริงๆ ของ ศักดิ์ ความรักนั้นสวยงาม แต่เเฝงไปด้วยความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส รักแรก ใช่ว่าหวาน ไปทุกคน
………………………
ทุกคนที่นั่งฟัง ศักดิ์ เล่า ต่างฝ่ายต่างเงียบ ส่วนไอ้นก ที่ก่อนนั้นร้องไห้ฟูมฟาย กลับนิ่งชะงักงั้น ความรักของเค้าคงเทียบไม่ติดกับ ศักดิ์
“เอาๆๆ อย่าเงียบสิ ใจคอไม่ดี เรื่องมันนานมาแล้ว ” ศักดิ์ ตบโต๊ะปังปัง เมื่อเห็นพวกพ้องนั่งซึมกันไปหมด
“โห พี่ศักดิ์ เรื่องอกหักของผม นี่เด็กๆๆ เลย ถ้าเทียบกะพี่ ” นก โอดครวญ
“เออ ข้าถึงบอกไงว่า ความรัก มันไม่ได้สวยงาม หวานชื่นไปหมดทุกคนหรอกวะ เอาๆ ดื่่มๆๆ ซื้อมากินนะโว้ย ไม่ใช่มานั่งดู ” ทั้งโต๊ะต่างชนแก้ว ด้วยใจหดหู่ ผมไม่เคยคิดเลยว่า ชีวิตรักของ ศักดิ์ มันจะขนาดนี้ และเห็นมัน ก็ไม่เคยมองใครเลย คิดแล้วมันสลดใจจริงๆ สักพักมีเสียงโทรศัพท์เข้าเครื่องศักดิ์
“ฮัลโหลๆๆ ”
“ป๊า เมื่อไหร่จะกลับบ้าน กินเหล้าอีกแล้วนะ กินทุกวันไม่เบื่อบ้างหรือไง จะกลับมากินข้าวหรือเปล่า ” เสียงลูกสาวของ ศักดิ์ เล็ดลอดออกมา จนเกือบจะได้ยินทั้งโต๊ะ
“กลับๆ ลูก กำลังจะไป แค่นี้นะลูก ” ศักดิ์ วางสาย แล้วยิ้ม แล้วบอกลูกสาวเค้าโทรมา ดุเหมือนแม่มันจริงๆ
จบ
……………………………………
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
