#ผมมีความลับเล็กๆจะบอก
ผมเคยเป็นคนไม่ชอบเยาวราช
เพราะไม่ชอบที่คนเยอะๆ ที่ต้องเบียดคน ที่ต้องเข้าคิว ที่ต้องวุ่นวาย ดังนั้นเลยเป็นคนที่ไม่เคยชอบเยาวราชเลยตั้งแต่เด็ก เวลาพ่อแม่พามากรุงเทพฯแล้วบอกว่าวันนี้จะไปเยาวราช ผมจะส่ายหัวและขอนั่งเล่นอยู่บ้าน แม้นพอโตมาก็ไปนับครั้งได้
วันนึงผมกับภรรยาลาออกจากงานบริษัทที่กรุงเทพฯแล้วย้ายไปอยู่ภูเก็ต เราตัดสินใจเปิดร้านขายเครื่องประดับหินเพราะตอนนั้นตลาดที่นั่นกำลังบูม เหมือนโชคชะตาฟ้าลิขิตเพราะแหล่งขายส่งเครื่องประดับหินที่ใหญ่ที่สุดดันอยู่ที่เยาวราช ผมกับภรรยาเลยต้องขึ้นไปซื้อหินที่เยาวราชแทบทุกเดือนและเราต้องไปถึงเยาวราชตั้งแต่เช้ามืดเพื่อจะได้หินสวยๆที่พึ่งมาใหม่ในราคาไม่แพง
กว่าจะได้ของครบ กว่าจะแพคของเสร็จ กว่าจะจ่ายเงิน กว่าจะรวบรวมของที่สั่งไว้เป็นกล่องๆจากหลายๆร้านเบียดคนหิ้วเอาออกจากเยาวราชไปส่งที่ขนส่งเอกชนแถวหัวลำโพงก็กินเวลาตั้งแต่เช้าจรดเย็น -- โคตรเหนื่อย และเหนื่อยมากขึ้นเมื่อของที่ส่งคือหิน ตอนนั้นนึกด่าตัวเองในใจว่าอะไรดลใจให้มาขายหินวะ แม่งหนักฉิบหาย
จากที่ไม่ชอบอยู่แล้วก็ยิ่งไม่ชอบมากขึ้น แต่ภรรยาผมเธอชอบมาก เธอบอกว่าเธอเกิดมาในตระกูลค้าขาย -- เยาวราชคือสวรรค์ของเธอ
ผมได้แต่เบ้ปาก และรู้สึกเกลียดชีวิตตัวเองจริงๆ หือ อ
แต่พอไปทุกเดือนก็เริ่มชิน เริ่มรู้ทริค เริ่มคุ้นเคยกับนิสัยพ่อค้าแม่ค้าที่นั่น จากตอนแรกที่มองว่าพวกเค้าแรง ไม่มีน้ำใจ ดุ ไม่ง้อลูกค้า พอเค้ารู้ว่าเราเป็นคนค้าขายเหมือนกันมันจะสื่อกันได้ จะพูดจาภาษาเดียวกัน จะช่วยเหลือกัน จริงๆพวกเค้าก็มีน้ำใจในแบบฉบับของเค้า
จากที่ไม่ชอบก็เริ่มโอเคกับมันและเริ่มรู้สึกผ่อนคลายขึ้น ชื่นชมบรรยากาศรอบตัวมากขึ้น
และทุกครั้งก่อนกลับ ... ถ้าเป็นช่วงปีใหม่เราจะซื้อปฏิทินปีใหม่สีแดงของจีนที่เป็นเล่มหนาๆ โบราณสำหรับแขวนผนังที่เป็นตัวเลขตัวใหญ่ๆ มีภาษาจีนกำกับที่เวลาดูต้องฉีกทิ้งทีละวันเอาไปฝากอาผ่อที่บ้านเสมอ ซึ่งปัจจุบันหาซื้อยาก เวลาอาผ่อได้รับแกจะยิ้มดีใจ
แม้นทุกวันนี้เราจะไม่ได้ขายหินแล้ว แต่ทุกครั้งที่มากรุงเทพฯ ต้องมี 1 วันที่เราจะต้องไปเดินเยาวราช --ไปเพื่อรำลึกความหลังกัน
เวลาไปถึง ภรรยาจะเหมือนนกกระจิบตัวอ้วนๆที่เค้าปล่อยแก้บนจากกรงแถวศาลเจ้าพ่อเสือ คือพุ่งทะยานบินปร๋อหายลิ่วเข้าไปตามตรอกซอกซอยแถวเยาวราชอย่างรวดเร็ว
ปล่อยให้ลุงอย่างผมเดินเอื่อยๆ ดูอาคารบ้านเรือนเก่าๆแถวนั้น ตอนนี้ ผมเริ่มชอบความมั่วซั่วของมัน ชอบผนังกำแพงเขลอะๆที่สีลอกๆ ชอบดูบุคลิกแรงๆของคนที่นั่น ชอบกระดาษฮู้ภาษาจีนเก่าๆเลือนๆ ที่ติดตามเหนือประตู และสุดท้ายผมชอบกลิ่นของเยาวราช โดยเฉพาะช่วงใกล้ปีใหม่ที่อากาศเย็นๆ เราจะได้กลิ่นอับๆของอาคารเก่า ผสมกับกลิ่นสินค้าในโกดังรวมกับกลิ่นยาจีนที่ล่องลอยอยู่ในมวลอากาศแถวนั้น
แม้ทุกวันนี้อาผ่อจะจากไปแล้ว แต่ทุกครั้งที่เรามาเยาวราชช่วงวันใกล้ปีใหม่ เราสองคนจะเดินมาแวะดูแผงขายปฏิทินจีนนี้เสมอ
ยังไงก็เยาวราช ㊙.
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
