" คุณอาจกลัวผี..
แต่คุณไม่ควรกลัว..วันพรุ่งนี้
....ของตัวเอง "
นั่นคือประโยคสุดท้าย ก่อนการจากไกลระหว่างผม
กับโรงเรียน
...หลายปีดีดักกับการถ่างขา
ให้การศึกษารุมโทรม
มหาลัย คือ ที่สุดท้ายที่ผมคิดจะไปว่ะ
ผมตั้งใจเอาไว้แบบนั้น และเริ่มทำมันหลังจบม.6
การฉีกหนี จากระบบที่ใครต่อใครให้ความเชื่อมั่น
คือ การถางถาก ที่ยากแค้นแสนสาหัสพอสมควร
กับเด็กคนนึง ซึ่งชัดเจนกับเป้าหมาย
ที่วางเอาไว้แต่แรก
บนทางแยกที่แปลกตา
บุพการี ผู้เลี้ยงดู อุ้มชู สั่งสอน ต่างถอนหายใจในสิ่งที่ผมเลือกสรร
คนเรามีสิบปี...คนละกี่ครั้งกัน
ผมในตอนนั้นปรารถนาจะประสบความสำเร็จเช่นเดียวกับทุกผู้คน
เพียงแต่เลือกเดินบนทางทีต่างไปแค่นั้น
..และสำหรับผมเรื่องอย่าง ทางไหนใช่กว่ากันนั้น
ผมไม่ได้สนใจ
ที่ทำตอนนั้น คือ การโฟกัสและพุ่งเป้า
ผมชัดเจนพอจะตอบตัวเองได้ว่า
ตัวเองชอบอะไร ทำอะไรได้ และอยากทำอะไร
ผมทิ้งห่างทางหนีไฟ..
ที่ชื่อ " มหาลัย " ไว้ข้างหลัง
โดยไม่ฟังคำทัดทานใดๆ จากผู้ให้กำเนิด
ทั้งแม่ ผู้เปิดประตู
และพ่อ ผู้อยู่เบื้องหลัง
ต่างผิดหวังที่เห็นลูกชาย ปล่อยมือจากความมั่นคงที่พึ่งจะได้
ใช่ว่าผมจะมองไม่ออกเสียเมื่อไหร่ ว่าความคาดหวังดี ที่พวกเขาหยิบยื่นให้ มันเลอค่ากว่าเพชรนิลจินดาใดๆในโลก
แต่ผมตั้งใจไว้แล้ว
....และผมจะทำมัน
................................................. อ่านต่อวันหลัง
ไดอารี่
ของคนมีฝัน..นามนั้นคือ
โด-โซโล่
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
