ของขวัญที่เป็นเหมือนคำสาป
.
คนเรามีเวลา 24 ชั่วโมงเท่ากัน การที่เราลงทุนใช้เวลาไปกับเรื่องอะไรมากที่สุด เเสดงว่าสิ่งนั้นมีความสำคัญ พ่อแม่บางคนเห็นว่าเรื่องเรียนเป็นสิ่งสำคัญที่สุด จึงให้ลูกเรียนอย่างเดียวไม่ต้องทำอะไรเลย ซึ่งนั่นคือดาบ 2 คมที่ย้อนกลับมาทำลายเขา การเรียนแม้จะเป็นสิ่งคัญและมีผลตอบแทนที่คุ้มค่าที่สุดในระยะยาว แต่มันก็ไม่ใช่ทุกอย่างของชีวิต
.
ผมรู้จักกับลูกครูในโรงเรียนท่านหนึ่งที่สอนด้วยกันมา แต่ละวันแกจะบ่นเรื่องลูกชายของแกให้ฟังอยู่เสมอ ผมเป็นครูที่อ่อนที่สุดในโรงเรียนขณะนั้น หน้าที่ของผมจึงเป็นการไปซื้อกับข้าวไปจ่ายตลาดในช่วงเที่ยง ชีวิตที่ต้องดิ้นรนปากกัดตีนถีบอย่างผมทำให้ผมรู้ว่าอะไรควรซื้อ อะไรไม่ควรซื้อ
.
วันนั้นผมได้รับคำสั่งให้ไปซื้อแกงเขียวหวาน แต่เมื่อไม่มี ผมจึงซื้อต้มข่าไก่มาแทน ผมไม่ได้กลับมามือเปล่าเพราะทุกคนรอทานกับข้าวอยู่ เชื่อหรือไม่ว่าการกระทำเพียงแค่นั้น ทำให้ครูรุ่นพี่ผมชมผมยกใหญ่ ว่ารู้จักจ่ายตลาด ก่อนที่จะตัดพ้อต่อไป
.
"ลูกชายแม่แม้แต่จะแกะกับข้าวออกจากถุงเพื่อกินเองก็ยังทำไม่เป็น "
.
แกเล่าให้ผมฟังระคนกับความเศร้าใจ แกอยากให้ลูกเรียนหนังสือ เอาเวลาไปตั้งใจเรียนอย่างเดียว จึงทำให้ทุกอย่างตั้งแต่เด็ก แกจัดการหาและทำให้หมด ไม่ว่าจะเป็นที่กวดวิชา สถานที่เรียนต่อ ลูกมีแค่หน้าที่เรียนและไปสอบ สุดท้ายแกก็ได้ลูกคนหนุ่มในวัย 22 ปี ที่แกะแกงถุงกินเองไม่เป็น ต้องรอเเม่กลับบ้านมาทำให้เสมอในทุกเย็น
.
.
เมื่อหน้าที่การงานดีขึ้น เมื่อมีเงินมากขึ้นแกจึงจ้างแม่บ้านมาทำงานที่บ้าน แกเป็นครูคณิตศาสตร์ที่เก่งทีเดียว สามารถหาเงินได้มากมาย เมื่อไม่อยากคิดเรื่องงานบ้านเล็ก ๆ น้อย ๆ แกจึงเอาเวลาไปหาเงินเพราะไม่อยากเสียเวลาตรงนั้น
.
แต่ไม่ทราบว่าด้วยเหตุอันใด แม่บ้านที่คอยทำงานบ้านทั่วไปที่แค่ซักผ้าถูบ้าน กลับต้องเปลี่ยนมาหลายคน เสียงบ่นที่ได้ยินประจำคือผ้าที่จะซักมีมากเกินไป แกไม่เข้าใจว่าทำไมถึงบ่นเรื่องซักผ้า เพราะมีแค่เสื้อผ้า 2 คนแกกับลูก
.
แกพยายามค้นหาความจริง จนพบว่าผ้าที่อยู่ในตะกร้าคือผ้าที่สะอาดไม่มีสิ่งสกปรกใด ๆ แล้วทำไมมันจึงไปอยู่ตรงนั้น
แกค้นหาความจริงจนรู้ว่า ลูกชายเวลาที่หยิบเสื้อผ้ามาลองแล้ว ไม่สามารถที่จะนำกลับไปบนไม้แขวนอย่างเดิมได้ กล่าวง่าย ๆ คือเเขวนผ้าไม่เป็น จึงโยนผ้าลงในตะกร้าผ้าเพื่อที่คนนำไปซักจะได้นำกลับมาแขวนให้ใหม่
.
มันคงเป็นทักษะง่าย ๆ ที่เราต่างไม่คิดว่ามันยากเย็นหรือสำคัญ จนกระทั่งวันที่มันไม่มี แกก็ได้แต่บ่นให้ลูกชาย ครั้นพอจะขอให้เปลี่ยนมันก็สายเกินไป แม้ว่าจะพยายามสอนแต่การจะฝึกจะหัดคนให้ย้อนกลับไปเหมือนตอนที่เขาเป็นเด็กนั้นลำบาก แกจึงต้องกลับมายอมแพ้ทุกครั้ง มาทำให้เองเพราะมันง่ายกว่าที่ต้องทะเลาะกัน
.
กับข้าวกับปลาทำไม่เป็น แน่นอนว่าล้างจานย่อมทำไม่เป็นด้วย เมื่อถึงเวลาจะออกจากบ้าน กับข้าวต้องวางใส่หน้าพร้อมที่จะได้กิน เพราะลูกมีหน้าที่เรียนกระทั่งจ่ายค่าเทอม แม่ก็ต้องปริ้นใบไปจ่ายให้ ลูกชายมีหน้าที่เรียนอย่างเดียวตามสิ่งที่แกหวัง สุดท้าย เขาจบปริญญาตรีด้วยเกียรตินิยมอันดับสอง และจบโทในเวลาต่อมาตามที่แม่ต้องการ
.
ผมพบเจอปัญหาเหล่านี้เยอะมากในโรงเรียนตั้งแต่เป็นครูมา
ถ้าไม่ปล่อยทิ้งไม่ดูแล ก็รักลูกมากจนเกินไป เด็กโตในโรงเรียนบางคนพ่อแม่ก็ยังล้างก้นให้ แต่งตัวเองไม่เป็น
ทานอาหารไม่เก็บถาด ไม่เข้าใจบรรทัดฐานของสังคม คิดว่าคนอื่นต้องทำให้ตัวเองตลอด สิ่งเหล่านี้ถามว่าคุ้มค่าไหมกับความรักที่ให้ไป เมื่อวันหนึ่งพ่อแม่ไม่มีชีวิตอยู่
.
ผลพวงที่ต่อเนื่องกันมันเป็นความจริงอันน่าตลก เมื่อไม่สามารถสอนลูกให้เป็นคนดีได้ ก็จะมีคำพูดที่ว่า
.
"หาเมียให้มัน มันจะได้เป็นผู้เป็นคน"
"มีครอบมีครัวแล้วจะได้คิดได้"
.
ซึ่งมันเป็นความคิดที่ผิดมาก คนเหล่านี้คือคนที่ไม่ควรมีครอบครัวมากที่สุด เพราะเคยเป็นอย่างไรก็เป็นอย่างนั้นไม่มีวันเปลี่ยน เข้าตำราไม้อ่อนดัดง่ายไม้แก่ดัดยาก พอโตแล้วจะฝึกจะหัดอะไรก็ยากไปหมด
.
เราอาบน้ำเวลาไหนก็อาบเวลานั้น นอนเวลาไหนก็นอนเวลานั้น การผลักดันคนที่ไม่มีความรับผิดชอบให้ไปมีครอบครัว เเล้วหวังว่าเขาจะเป็นผู้เป็นคนขึ้นมา คือการทำบาปอย่างร้ายแรงกับเด็กที่จะเกิดมา เพราะเขาจะไม่ได้รับทักษะใด ๆ จากพ่อแม่ที่ไร้ความสามารถเหล่านั้น และกลายเป็นปัญหาสังคมต่อมา
.
.
หลังจากนั้นเมื่อเวลาผ่านไปผมก็จะได้ยินประโยคที่ตามมาว่า
.
"นึกว่ามันจะเป็นคน มีลูกมีเมียเเล้วก็ยังเหมือนเดิมคิดไม่ได้"
.
สุดท้ายเราก็พบปัญหารูปแบบใหม่ แต่เปลี่ยนคนก่อ พ่อแม่ที่มีลูกแล้วไม่เลี้ยง เอาลูกไปฝากไว้กับคนอื่นทั้งวัน ข้าวให้กินกับเขา น้ำให้กินกับเขา ฝากเขาเลี้ยง ลูกไปเล่นบ้านเพื่อนทั้งวันไม่เคยตามไม่เคยสนใจ คิดแต่ว่าดีที่เขาเลี้ยงลูกให้โดยขาดความเกรงอกเกรงใจ เพราะเขาไม่รู้ว่าการดูแลคน ๆ หนึ่งลำบากแค่ไหน เนื่องจากตัวเองเติบโตมาอย่างสุขสบาย
.
.
ในบางครั้งคนเหล่านี้ก็ทิ้งลูกไว้ที่โรงเรียนจนมืดค่ำ เพื่อที่จะได้ไม่ต้องดูเเล ให้อยู่กับครูแล้วจะเอาเวลาไปไหนก็ได้
ถึงบ้านก็โยนโทรศัพท์ให้เล่นจนหลับไป เมื่อถามว่าพ่อแม่ได้ควบคุมเวลาเล่นโทรศัพท์ของลูกไหม
ก็จะตอบว่า
.
"จำเป็นต้องให้เล่นค่ะครู ให้เล่นเเล้วเขาไม่กวน"
.
เลี้ยงลูกด้วยความรัก เลี้ยงลูกด้วยความหวัง เด็กก็จะอ่อนต่อโลกในวันที่ไม่เหลือใคร ปัญหาเหล่านี้วนเวียนเป็นลูกโซ่ ในระบบการศึกษา คนเป็นครูก็แก้ให้ไม่ได้ ได้แแต่ประคับประคองไปเท่านั้น เเล้วมันคุ้มค่าหรือเปล่ากับการมอบความรักให้กับลูกอย่างไม่ลืมหูลืมตา วันดีคืนดีผมก็จะเห็นพ่อแม่ที่เลี้ยงลูกจนเสียคนเหล่านี้หวังพึ่งครู
.
โดยการบอกว่า "ฝากครูดูแลหน่อยนะครับ คนนี้เอาให้หนัก "
.
ครูจะเก่งแค่ไหนแต่ถ้าที่บ้านไม่มีส่วนช่วยในการจัดการพฤติกรรมมันก็จบ นอกจากยิ้มรับแล้วก็คงช่วยอะไรไม่ได้มาก
เพราะกระทั่งสั่งการบ้านไปพ่อแม่บางคนก็ยังทำให้
บางอย่างสุดมือจริง ๆ ก็ต้องปล่อย ผมแก้คำสาปนี้ให้คุณไม่ได้ในเมื่อคุณค่อยๆสร้างเขาขึ้นมา
.
"เพราะครูไม่ใช่พระเจ้าที่จะแก้ไขปัญหาได้ทุกพฤติกรรม"
.เคดิต วันนั้นเมื่อผมได้สอน
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
