The pastel เมื่อหัวใจใส่ผ้ากันเปื้อน2
เมื่อฉันต้องเฝ้าร้าน
(นุชเองค่ะ)
เช้าวันอังคารของสัปดาแรกในเดือนธันวาคม โอ้วไม่อยากจะเชื่อว่าจะร้อนได้ขนาดนี้ ฤดูหนาวในเมืองหลวงช่างหลอกลวงจริงๆ.....ยังไม่ทันที่จะได้ไปทำอะไรโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
"นุชนี่แทนเอง....วันนี้แกต้องอยู่ร้านกับฟางนะ"
"แล้วแกจะไปใหนว่ะแทน"
"วันนีกูต้องไปต่อทะเบียนมอไซด์ว่ะขาดมาจะเต็มเดือนละ ฝากด้วยนะ"
"เออก็ได้"...ฉันรับปากด้วยเสียงที่ไม่สบอารมณ์กับหุ้นส่วนของฉันสักเท่าไหร? ชิ !!!ตลอดอะ นายแทน
0730น.ไม่รู้ว่านายแทนเปิดร้านกี่โมแต่ฉันจะเปิดตอนนี้ละ...ฉันเดินไปเปิดไฟป้าย 0penหน้าร้านพร้อมกับ.เปิดทุกอย่างในร้าน จริงฉันไม่ชอบร้านไอติมอะซะเลย แต่เพราะฉันรักกาแฟฉันจึงต้องมาร่วมหุ้นกะอีตาแทน...เพราะว่ามันดันชอบไอติม และเป็นไอติมค่ายสีแดงซะด้วย...อะแห้ม::;^%#%
บอกยี้ห้อไม่ได้ค่ะแด่วโดนฟ้อง^^^^^
หลังจากฉันเปิดร้านไม่นานก็มีหนุ่มขี่จักยานยนต์รับจ้างมาสัง เอสเพรโซเย็น ด้วยท่าทาง
ออ่นล้าจากการที่ฉันสังเกต พีแกต้องเป็นวินกะกลางคืนแน่นอน..เพราะพี่แกใส่เครื่องแบบสีส้มซะขนาดนั้น..ว่าแต่กินกาแฟตอน8นี้ไม่นอนหรอ?
นุช::คุณค่ะกาแฟที่สั่งได้แล้วค่ะ
วิน:::ขอบคุณครับ...ว่าแต่วันนี้พี่ผู้ชายไม่อยู่หรอครับ
นุช::ไม่อยู่ค่ะไปธุระ
วิน:::ออ้ครับ
พูดจาดี ผิวพรรณดี แต่ถ้าคนมองเผินๆก็คงคิดว่าวินคนนึงมานั่งทานกาแฟยามเช้า...แต่หารู้ไม่ฉันว่าเขาต้องไม่ใช่วิน เขาต้องมีอาชีพอื่น วินมอไซด์นี่อาชีพบังหน้าแน่ๆ......ยังไม่ทันที่ฉันจะได้นึกคิดอะไรต่อ เสียเด็ดแสบที่ชื่อฟางก็ฮำเพลงพี่ตูน เดินเข้ามาอย่างสบายอารมณ์ พร้อมกับเปิดเตาปิ้งขนมปังแล้วก็เริ่มชงน้ำผลไม้และเติมน้ำเย็นใส่เครื่องกด....รอลูกค้ามาใช้บริการ
ดูๆไป ยัยฟางนี่ไม่น่าจะอายุ25เลย ทำตัวเป็นเด็กอายุ18ไปได้...แต่น้องเขาหุ่นสวยจริงๆนะ..หน้าก็สวยด้วย...
หลังจาก พี่วินเสท้อส้มและคนอื่นทยอยออกจากร้านไป..ก็มีลูกกค้ามากหน้าหลายตามาใช้บริการ...แต่ไม่มีใครสะดุดตาฉันเหมือนกับพี่วินเบอร์50เลย...วันนี้....หรือว่า....ไม่นะฉันตกหลุมรักวินมอไซด์หรอเนี่ย??เวรกรรม
บ่าย3โมงครึ่งลูกค้าvipของฉัน..ก็เดินทางมาถึง สาวน้อยลาเต้...ผมยาวใส่เน็ตสีน้ำเงินในท่าทางที่เหนื่อยมาก เธอเดินมาที่โต๊ะประจำแล้วทิ้งตัวลงนั่งกับเก้าอีนุ่มตัวนั้นพร้อมกับปล่อยแขนร่วงลงข้างลำตัว.....ฉันเห็นสภาพนี้แล้วฉันทนเไม่ได้จริงๆ......ทันทีที่ฉันเดินเข้าไปข้างๆเธอเธอหันมากอดเอวฉันแล้วซบหน้าร้องให้
..พี่นุชขา หนูเหนื่อยเหลือเกิน ทั้งเรื่องเรียนเรื่องหัวใจ...หนูขอพักที่นี่สักพักได้มั่ยค่ะ
.....ได้จ๊ะ....ตามสบายนะแต่ตอนนี้ หนูต้องปล่อยพี่ก่อนแล้วเลิกร้องไห้นะค่ะ....เห็นมั้ย ไม่สวยเลย.....
ได้ผล เธอหยุดร้องและหยิยกระดาษทิชชู่บนโต๊ะเช็ดน้ำตาที่เออล้น เมื่อสักครู....
พี่นุช หนูขอ น้ำแดงโซดาและก็ ไอติมวนิลา2ก้อนโรยซอคชิป ราดนมข้นค่ะ
ดิฉันยิ้มให้กับเด็กสาวอย่างออ่นโยนและละจากตรงนั้นเพื่อไปจัดแจงเมนูของเธอ.....
เด็ผู้หญิงคนนี้ต้องเจออะไรบ้าง?....
ถึงมานั่งร้องไห้.ในร้านกาแฟได้
เธอต้องอดทนที่จะกลั้นน้ำตาขนาดใหน?เพื่อไม่ให้ตัวเองร้องไห้ให้คนเห็น?
ถ้าเป็นฉันฉันคงร้องให้งอแงตั้งแต่อยู่โรงเรียนแล้ว......ถ้าที่นี่จะเป็นที่ปลอดภัยสำหรับเธอ......จะเป็นที่พักสำหรับเธอ...ฉันก็จะดูแลเธอเอง....
5โมงครึ่ง...ลูกค้าหลายคนทยอยกลับไปเกือบหมดแล้ว...จะเหลือก็เพียงโต๊ะในสุดติดผนังที่เป็นชาย ทำงานออฟฟิตแถวนี้กะลังเล่นเกมมือถืออย่างเมามัน และ ก็น้องพลอย ที่ตอนนี้ฟุปหน้ากะกองการบ้านไปได้สักพักละ....
มาแล้วทุกคน เสียงนายแทนนี่เอง
ฉันหันไปแล้วทำท่าจุ๊ปาก....เพร่ะว่าแขกvipของฉัน เจอมาหนักจริงๆ....ฉันเล่าสภาพของสาวน้ายลาเต้ในวันนี้ให้นายแทนฟัง...นายแทนถึงกัคิ้วขมวด......
นุช ครับฟางครับ...วันนี้เราจะปิดร้านกันเงียบๆ ช่วยไปบอกแขกคนอื่นว่าปิดร้านแล้ว แด่วฟางครับ โทรสั่งหมูกระทะมากินกัน.....เผื่อว่า แขกvipของเธอ อาการจะดีขึ้น
วันนี้the pastelปิดทุ่มตรงซึ่งช้ากว่าปรกตินิดหน่อย...แต่ที่ไม่ปรกติคือมีแขกวีไอพี่นี่หละ!!!!
น้องค่ะ ตื่นได้แล้วค่ะร้านปิดแล้ว.....ฉันเดินไปด้านหลังพร้อมกับดึงปากกาออกจากมือสาวน้อย แล้วลูบหัวเธอิย่าวแผ่วไป...ไปล้างหน้านะค่ะแล้วมาทานข้าวเย็นกัน....โต๊ะอยู่ทางโน้นนะค่ะ
เด็กสาวตกใจ หันไปมองที่โต๊ะซึ่งมีแทน และฟางโบกมือทักทาย.....
หลังจากเริ่มจุดเตาหมูกระทะ แทนก็เปิดเพลงเบาๆ ส่วนใหญก็จะเป๋นเพลงวัยรุ่นที่ออกแน้วสบายๆ...ออกแนวบอสซ่า อะไรทำนองนั้น.....หลังจากหมูเริ่มลงกระทะ ฉันก็คุยกันเรื่อยเปื่อย เรื่องเม็ดกาแฟ เรื่อง จะเปลี่ยนรสชาติไอติม อะไรงี้ แม้แต่bnk48ก็มาอยู่ในบทสนทนา ....สนุกสนานขึ้น และแล้วฉันก็ได้เห็นรอยยิ้มของเด็กคนนี้ ที่ผ่ามาเกือบสัปดาห์ ฉันไม่เห็นรอยยิ้มของเธอเลย.....สาวน้อยคนนี้เธอน่ารักสมวัย เธอเป็นคนพูดจาไพเราะแต่ในขณะเดียวกันเธอก็เข็มแข็งพอสมควร
เรานั่งกินก้นจนถึง4ทุ่ม.และฉันก็อาสาเดินไปส่งแขกvipของฉัน
ระหว่างทาง.ฉันเดินจูงมือสาวน้อยแล้วจู่ เธอก็ถามฉัน
พลอย::: พี่มีลูกสาวมั้ยค่ะ?
นุช::::ยังไม่มีจ๊ะ....ทำไมหรอ?
พลอย::::หนูขอเป็นลูกพี่ได้มั้ยค่ะ...#$#!
นุช:: พี่คงเป็นแม่ใครไม่ได้หรอก เพราะยังหาพ่อไม่เจอเลย.....แต่ถ้าเป็นพี่สาวนะพอไดตกลงมั้ยค่ะ!!@
พลอย::::ก็ได้ค่ะพี่นุช...
ระหวางทางฉันเองก็เพิ่งรู้ว่ายัยสาวน้อยลาเต้ อยู่ทาวเฮ้าเดียวกับฉัน แต่น้องเขาถึงก่อน และบ้านฉันก็ห่างไม่มาก....เธอยู่กับแม่ของเธอ ระหว่างนั่นฉันหลือบไปเห็เสื้อวินเบอร์50ตากอยู่ นั่นไง???อยู่นี่เอง...รับรองแกเสร็จฉันแน่....คอยดู.....อ้าวถึงบ้านแล้วแล้วเมื้อกี้มันบ้านหลังใหนละที่ตากเสื้อวิน....จิตใจลอยไปไกลจนลืมเลย...ไม่นะฉันพลาดอะไรไป.....
note::::เรื่องแต่งนะครับ.....อิอิ
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
