1...
ทุกเที่ยวเดินทาง...ไม่ว่าจะรูปแบบใดล้วนพาให้เราไปพบกับเรื่องราวมากมาย
และเรื่องราวที่ผ่านก็ใช่จะเกิดขึ้นจากการได้พูดคุยเท่านั้น...
หากเพียงภาพบางภาพที่เห็น...กลับก่อเกิดเรื่องราวในใจมากมาย
ดังเช่นหญิงต่างวัยสองคนในภาพ...
ยังจำได้ดี...
วันนั้น...ขณะที่คณะเราขับรถดูบรรยากาศรอบๆตัวเมือง จ.ยะลา
เย็นย่ำใกล้ค่ำแล้ว...เมื่อเราผ่านมาถึงท่ารถตู้โดยสารกลางเมือง
ในท่าที่เหลือรถตู้ไม่กี่คันนั้น...พลันก็ให้ได้พบกับภาพนี้
ภาพของหญิงสูงวัยและเด็กหญิงที่กำลังรอคอยอะไรบางอย่าง...
ผมไม่รู้หรอกว่าเธอทั้งสองกำลังรอคอยอะไร...
รอคอยที่อาจเป็นรถตู้เที่ยวสุดท้ายที่จะพาเธอกลับบ้าน...
หรืออาจเป็นรอคอยคนในครอบครัวที่จะมารับเธอกลับบ้านในตัวเมือง...
หรืออาจกำลังรอคอยว่าเมื่อไหร่บ้านของเธอจะสงบสุขเสียที...
ขณะมองเธอทั้งสองผ่านช่องมองภาพ...ผมเห็นเพียงแววกังวลปรากฏอยู่ในสายตาของหญิงสูงวัย
2...
ผมกดชัตเตอร์บันทึกภาพนั้นก่อนที่รถของคณะเราจะเคลื่อนผ่านไป...
ผ่านไป...เช่นเดียวกับกาลเวลา
เวลาเกือบสิบปีแล้วที่ผมบันทึกภาพนี้...
สิบปีที่มีหลายสิ่งหลายอย่างเปลี่ยนแปลง...
แต่หากเวลาสิบปีกลับไม่มีผลอันใดต่อสถานการณ์ในพื้นที่สามจังหวัดชายแดนใต้...
สถานการณ์ที่วันกดชัตเตอร์ ณ จ.ยะลา กับวันนี้ที่ผมมานั่งดูภาพเก่าๆ ณ ตัวเมืองชัยภูมิ ยังไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง...
ความไม่เปลี่ยนแปลงแม้ในวันที่บ้านเรากำลังจะได้รัฐบาลใหม่ ซึ่งไม่มีใครรู้ว่าอำนาจจะไปตกอยู่ในกำมือของกลุ่มใด...หากนั่นก็ถือว่าความเปลี่ยนแปลงได้เกิดขึ้นแล้ว
ความเปลี่ยนแปลงที่ก็เกิดขึ้นแค่เพียงกับศูนย์อำนาจและผลประโยชน์เท่านั้น...
หากหลายพื้นที่ที่ "ประชาชน" กำลังประสบปัญหา...กลับไม่มีความเปลี่ยนแปลงใดๆเหมือนเช่นเคย
เช่นนั้นวันนี้ผมจึงยังเชื่อว่า...ดวงตาที่เต็มไปด้วยแววกังวลของหญิงในภาพ มันจะยังคงอยู่กับเธอไม่เปลี่ยนแปลง
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
