"คนบ้าเกมการ์ด"
จากหน้าฟีดโฆษณาบอร์ดเกม ที่ขึ้นแนะนำมาตามความสนใจของเราในโซเชียลมีเดียมากมาย ทำให้ผมนึกถึงช่วงเวลาวัยรุ่นที่เราก็มัวเมากับการเก็บสะสมตามที่สมัยนิยมกัน รวมถึงการเล่นเกมต่างๆ ซึ่งเป็นอีกปัจจัยที่ทำให้เราคลั่งการสะสมอะไรบางอย่างจนแทบบ้า
สมัยเด็กๆจำได้ว่าขอเงินแม่บ่อยมาก เพื่อไปซื้อขนม "โอเด้งย่า" รสปลาหมึกย่าง เพราะในซองขนมจะบรรจุ sticker การ์ตูน dragon ball Z เพื่อเอาไปติดในสมุดสะสม ซึ่งหากสะสมครบ เอาไปแลกเครื่องเกม super famicom ได้.....
ซื้อกันเกือบล้มละลายรอบที่หนึ่ง
ต่อมาเปลี่ยนของแถมเป็น การ์ดพลัง dragon ball Z สะสมอีกเป็นกอง เพื่อเอาไว้แข่งกับเพื่อนข้างบ้าน....
เกือบล้มละลายครั้งที่สอง
พอเข้ามหาวิทยาลัย เริ่มได้บริหารเงินก้อนด้วยตัวเองแบบเต็มที่ จำได้ว่าได้เดือนละ 3500 บาท อุปโภคบริโภคในนั้นเสร็จ ชีวิตเด็กต่างจังหวัดที่หลงไปอยู่มหานคร เขียมเท่าที่จะเขียมไหว จนเหลือเงินเก็บพอสมควร
และแล้วยุคสมัยของ card magic and gathering ก็คืบคลานเข้ามา มีการเล่นแพร่หลายขึ้นเรื่อยๆ มีขายกันทุกห้าง มีตั้งแต่เด็กๆ ไปจนคนวัยทำงานมานั่งดวลการ์ดกันบนห้างมาบุญครองจนชินตา
วัยรุ่นบ้าการ์ดเกมอย่างเราจะพลาดได้ไง จัดไป 1 กล่อง starter deck และอีกสองสามซอง ซื้อมาไม่มีคนเล่นเป็นเพื่อน ก็ชวนเพื่อนร่วมห้องซื้อมาเล่นด้วยกัน คราวนี้มีเพื่อน....ร่วมล้มละลายด้วยอีกคน
เพราะซองหนึ่งมีการ์ดอยู่ราว 10 แผ่น ถ้าจำไม่ผิด ราคาซองละ 100 บาทขึ้น ผมเคยเอาออกมานับคร่าวๆ ว่าซื้อไปอยู่ราวๆ 500 ใบ หมดไปหลายตังค์ ในสมัยค่าเงิน 5000 บาท ซื้อทองได้หนัก 1 บาท ไม่ต้องคิดเลยว่าเงินซื้อของเล่นในตอนนั้นจะมีค่าเท่าไหร่ในตอนนี้
แต่ผมพบว่า "เกมการ์ด" ซึ่งส่วนใหญ่เป็นเกมที่ใช้สมองในการวางแผนมากพอสมควร เราต้องพลิกแพลงไปตามสถานการณ์ในขณะนั้นๆ และไม่ซ้ำกันเลยในการเล่นแต่ละครั้ง
มันสอนให้เราคิดวิเคราะห์ สอนให้รู้จักเคารพกติกาที่ตกลงกันไว้ สอนให้ทำงานเป็นทีม (เล่นเป็นทีมได้) สอนให้รู้ว่าอะไรที่มันห่วยในสายตาเรา บางทีคนที่ใช้มันถูกที่ถูกทางก็นำมาซึ่งชัยชนะได้ และที่สำคัญ...
มันสอนภาษาอังกฤษให้เราทางอ้อม
เพราะการ์ดมีคำอธิบายเป็นภาษาอังกฤษ ทุกคนที่จะเล่นต้องพอเข้าใจคำอธิบายของแต่ละใบ เพราะเป็นส่วนสำคัญของการเล่นเลยก็ว่าได้ ผมจำได้ว่ามีเพื่อนคณะสถาปัตย์ฯ อยู่ห้องข้างๆกัน อยากเล่นด้วยมากๆ แต่ติดปัญหาคือ "มันอ่านภาษาอังกฤษแทบไม่ได้เลย" ก็ยังสงสัยว่า "มึงสอบติดแล้วเรียนมาได้ไงตั้งสองสามปีว่ะ" แต่ก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ
ด้วยความอยากเล่นมาก เพื่อนผมพยายามจดศัพท์ในการ์ด ท่องจำ เปิด dictionary และถามเพื่อนถึงคำแปลบ่อยๆ และแล้วเพื่อนผมก็อ่านได้และเล่นกับเพื่อนจนได้
ภาษาอังกฤษที่ผู้เล่นต้องเข้าใจให้ได้ การเล่นถึงจะมีอรรถรส
แต่ทว่า...ถึงตอนนี้ เกมการ์ดก็หมดความนิยมในหอพักไปซะแล้ว เพราะเพื่อนๆเรียนจบและแยกย้ายกันไปหมดแล้ว เพื่อนผมเลยอดเล่นกับเพื่อนๆ แต่สิ่งที่เพื่อนผมได้รับกลับยิ่งใหญ่กว่า เพราะมันอ่านภาษาอังกฤษได้ดีกว่าเก่ามาก ต้องขอบคุณเกมการ์ดเลยทีเดียว
ดังนั้น..คงจะเหมารวมว่าเด็กติดเกมจะเป็นเรื่องเลวร้ายเสียทุกครั้งก็คงไม่ใช่ คงต้องดูว่าเกมที่ว่ามันเหมาะกับใคร และควรเล่นพอสมควรแก่กาลแค่ไหน เพราะไม่มีอะไรในโลกนี้ที่ดีทั้งหมดและเลวทั้งหมด ทุกอย่างเป็นดาบสองคมทั้งนั้น อยู่ที่เราสร้างภูมิคุ้มกันให้เด็กๆ ไว้ดีพอหรือเปล่าแค่นั้น
ว่าแล้วก็คันไม้คันมือ อยากดวลเกมการ์ดซักเกมแล้ว แต่ตอนนี้ผมไม่ต้องหาซื้อแพงๆแล้วครับ โหลดเล่นได้ทั้งระบบ ผลไม้และหุ่นกระป๋อง ชื่อ Heart stone ครับ ถ้าว่างและชอบแนวนี้ลองไปหาเล่นกันครับ ฝึกสมองดีทีเดียว ^_^
แล้วเพื่อนๆ มีของสะสม หรือเกมการ์ดในดวงใจอะไร มาแชร์กันได้ เผื่อว่าจะได้ดวลกันสักตาครับ...หุหุหุ
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
