เรื่องบุญ
ทำบุญแล้วหวังให้ตนเองมีสุข
หรือเพื่อการสรรเสริญเยินยอ
หรือเพื่อให้ได้อะไรกลับมา
นั้นไม่ใช่การสละ แต่เป็นการซื้อขาย
ไม่ใช่ได้บุญ แต่เป็นกามารมณ์
ความสุขพอใจทาง ตา หู จมูก ลิ้น กาย จิต
ไม่ต้องหวังอะไรเลย จึงจะเป็นบุญ,
หรือตั้งสัจจะ เพื่อนิพพานสมบัติ
เพื่อละกิเลส ละความยึดมั่นถือมั่น
ในรูป อารมณ์ ความผูกมัด ความคิดปรุงแต่ง
เพื่อเห็นความจริงของธรรมชาติแท้
นั้นจึงเป็นบุญฯ
ให้ทานเป็นบุญ คือ
การลดความเห็นแก่ตัว
ลดความตระหนี่ถี่เหนียว
ให้เเล้วอย่าหวังว่าจะได้อะไร
เราทำเพื่อประโยชน์ของผู้อื่น
ให้ผู้อื่น.. ให้จริงๆ..
โดยไม่อธิฐานสิ่งใดให้ตัวเอง..
แต่มันมีผลพลอยได้..
คือ ความสุขจะมีมากขึ้น
จิตใจโล่ง โปร่งสบายขึ้น
เพราะความยึดมั่นถือมั่น
อันเป็นกำแพงกั้นสู่ธรรมชาติเดิม
มันลดน้อยลงฯ
แม้ไม่ทำเป็นเงิน ก็ทำด้วยรอยยิ้ม
สายตาอันเมตตา มีจิตผ่องใส
แก่คนทุกคน สัตว์ทุกสัตว์ สิ่งทุกสิ่ง
ทั้งที่ชอบ และไม่ชอบ
ที่นึกถึง และที่ไม่นึกถึง..
..อย่างเท่าเทียมกัน
ไร้การเปรียบเทียบตัวตน
ทำลายแม่แบบทางความคิด
มายาแห่งอัตตา
แบบนี้ ถือว่าบุญชั้นเลิศฯ
มีทรัพย์มาก ไม่ได้เรียกว่ามีบุญ
คนบุญมาก อยู่มุมใดในโลก ก็มีสุข
คือ จิตใจไร้สิ่งผูกมัด ไร้กิเลส
คือ มีใจที่เต็ม ไม่รุ้สึกขาดฯ
เมื่อเจริญพุทธมรรคผล
เกิดดวงตาปัญญาแห่งธรรมชาติแท้
แจ้งภาวะจริงของธรรมชาติทุกสิ่งทุกอย่าง
..แบบนี้ คือมหาบุญ มหากุศลฯ
ทาน ศีล ภาวนา ปัญญา
ไม่ได้เกิดขึ้นที่ภายนอก
แต่เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นภายใน
และมีได้เหมือนกันทุกคนฯ
- 8
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
