อย่ามาซ่ากับประเทศที่มี ข่า ตะไคร้ ใบมะกรูด และน้ำจิ้มซีฟู๊ดเป็นปัจจัย ไม่เชื่อถามหอยเชอรี่ได้
-มิตรสหอยท่านหนึ่ง
จากคำกล่าวข้างต้นท่านคิดว่าผู้พูดรู้สึกเช่นไร
ก. คึกคะนอง
ข. เห็นใจ
ค. สงสาร
ง. ลาภปาก
จากประเด็นข้างต้นสืบเนื่องมาจากผมมีโอกาสได้ผ่านตาข่าวๆหนึ่งเข้า นั้นก็คือ จังหวัดขอนแก่น เริ่มแคมเปญสร้างเมนูอาหารจากปลาเอเลี่ยนที่บุกรุกแหล่งน้ำท้องถิ่น ซึ่งจากประเด็นข่าว มันควรจะเป็นเรื่องน่าวิตกกังวลใช่ไหม ที่แหล่งน้ำธรรมชาติถูกสัตว์ต่างถิ่นบุกรุก แต่ทำไมความเห็นเกือบจะเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ถึง แสดงออกว่า สงสารเจ้าปลาที่มาบุกแหล่งน้ำนั้น นั้นก็เพราะว่า หากเราย้อนอดีตกลับไป ตั้งแต่สมัย ปาทังก้าบุกประเทศไทยเมื่อครั้นอดีต...
เหตุการณ์ ณ ตอนนั้น คือมีกระบวนพยุหกองทัพอันมหึมามหาศาลของเหล่าตั๊กแตนปาทังก้าบุกประเทศไทย กัดกินเหล่าพืชผลทางการเกษตรของเหล่าชาวบ้านร้านถิ่นเสียหายเป็นทิวแถว สร้างความเศร้าโศกเสียใจแก่ชาวบ้านเกษตรกรสมัยนั้นจนถึงขั้นคิดปลิดปลงชีวิต เพราะความวอดวายสร้างจากเหล่าปาทังก้า
แต่ในความมืดนั้นยังคงมีแสงสว่าง ณ ปลายอุโมงค์
บ่ายวันหนึ่ง....
มีเกษตรกรคนหนึ่ง....
ยืนมองดูซากพืชผลแปลงหนึ่ง...
ด้วยสายตาโกรธแค้นปนสิ้นหวัง
ก่อนมีตั๊กแตนตัวหนึ่ง...
บินผ่านเยาะเย้ยเกษตรกรผู้นั้นด้วยปีกคู่หนึ่ง...
ทันใดหนึ่ง...เอ้ย! ทันใดนั้น เสียงแหวกอากาศดัง
ขึ้นดัง เฟี๊ยว~ ก่อนที่มือหยาบกร้านจะคว้าหมับเข้าให้...จับตัวตั๊กแตนที่เพิ่งบินเยาะเย้นตนไป ก่อนที่เขาผู้นั้นจะเดินกลับไปยังกระท่อมปลายนา ที่มีกองไฟอยู่กองหนึ่ง...
เด็ดปีก...
เสียบด้วยกิ่งไม้ที่หาได้ตามท้องนาเข้าทางก้นเจ้าตั้งแตนผู้โชคร้ายทะลุออกปาก แล้วนำไปจ่อไฟ เผาพอสุก เกรียมนอกนิดหน่อย ส่วนด้านในยังชุ่มน้ำฉ่ำเนื้อ (medium rare) ยกออกมาเป่าเล็กน้อย อ้าปากแล้วกัดเข้าไปครึ่งคำ ออกแรงเคี้ยว ด้วยความแค้นเคือง 'มึงกินของกู กูก็จะกินมึงกลับ' เกษตรกรคิดอย่างเข่นเขี้ยวในใจ หลังเคี้ยวซากตั๊กแตนจนแตกคาปากเป็นที่สาแก่ใจของเกษตรกรผู้นั้น ขณะกำลังจะถ่มถุ้ยซากตั๊กแตนออกมานั้น ความมันและรสหวานที่เขาไม่เคยได้พบเจอก็ชำแรกแทรกเข้าไปที่ปลายประสาทสัมผัส ทำให้เขาตื่นตะลึงไปเสี้ยวหนึ่งและเผลอกลืนตั๊กแตนทั้งตัวลงไปดัง เฮื้อก~
ตั้งแต่วันนั้น
วันที่เกษตรกรคนนั้น
ได้กินตั๊กแตนตัวนั้น
ความวิบัติฉิบหายก็เกิดแก่เหล่าตั๊กแตนพวกนั้น
แทบจะในทันที...
ภาพปลา(ตั๊กแตน)กรอบ
มาสิบหายสิบ
มาร้อยหายร้อย
มาล้านหายทั้งล้าน
นับแต่คนไทยได้รับรู้รสชาติของตั๊กแตน ปัญหาตั๊กแตนในประเทศไทยสิ้นสุดลงทันที ไม่เคยมีปัญหาอีกเลย จะมีก็มีแต่หาตั๊กแตนมากินไม่ได้
เพราะคนไทยกินแบบกินจริงจัง กินอร่อย อิ่มท้อง กินเป็นล่ำเป็นสัน จนตั๊กแตนที่มาแต่ละทีมืดฟ้ามัวดินหายไปเป็นแถบๆจนเกลี้ยง
ยิ่งตอนทอดเสร็จร้อนๆแล้วเอาไปคลุกกะแมกกี้ตามด้วยพริกไทยนะ คาเวียร์ก็คาเวียร์เถอะ
พอตั๊กแตนโดนคนไทยกินกันอย่างสนุกสนาน จำนวนที่น่าจะสร้างปัญหาก็ลดลงอย่างฮวบฮาบแทบจะสูญพันธุ์แทน
และเหมือนเหล่าตั๊กแตนจะรู้แกว ว่าถ้ากูมาเวย์ (way)นี้ กูตายซี้แหงแก๋ ต่อมาพวกมันจึงได้หลีกเลี่ยงประเทศไทย จนไทยเราถึงต้องกับนำเข้าเหล่าตั๊กแตนจากประเทศข้างเคียงแทน โฮะโห
จบเรื่องเศร้าของเหล่าตั๊กแตน...
จากประสบการณ์สุด yum ในครั้งนั้น เมื่อมีเอเลี่ยนสปีชีส์สายพันธุ์ใหม่บุกไทย อย่างหอยเชอรี่ อย่างปลาซัคเกอร์ เรื่องเหล่านี้แม้จะน่าตกใจ แต่เพราะสมุนไพรไทย และความครีเอทีฟในด้านอาหารที่เป็นหนึ่ง เราจึงสามารถปรับตัวและรสชาติให้เข้ากับลิ้นและวิถีชีวิตของเราได้
ดังนั้นแม้เอเลี่ยนสปีชีส์จะน่ากังวลแต่หากเราทุกคนช่วยกันคนละช้อนคนละซ้อม ผมเชื่อว่า ต่อให้เอเลี่ยนตัวจริงบุกมา ถ้าไทยเราหาวิธีปรุงมันได้และอร่อยด้วย เอเลี่ยนก็เอเลี่ยนเถอะ พี่จะหม่ำให้ดู...
ปอลิง. แม้ไทยเราจะเป็นเอกอุในด้านการปรับตัวและรสชาติ แต่ใช่ว่าการนำเอเลี่ยนสปีชีส์มาเลี้ยงแล้วจะปล่อยปละละเลยได้นะครับ เพราะฉะนั้น เลี้ยงสัตว์ต่างถิ่นเลี้ยงได้ แต่เลี้ยงแล้วก็ช่วยมีความรับผิดชอบต่อส่วนรวมด้วย ไม่ใช่เบื่อแล้วก็เอาไปปล่อย เพราะคิดว่าไม่เป็นไร เดี๋ยวคนไทยก็คิดเมนูใหม่ได้ ไม่ด๊ายยยยยยยยย
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
