เรื่องสั้น : พลาด
ความแสบร้อนที่แล่นผ่านผิวกายปลุกเรียกสติที่ล่องลอยของผมให้แจ่มชัด
ผมบิดกายไปมาด้วยความเจ็บปวดเมื่อสัมผัสได้ว่าของเหลวร้อนเดือดกำลังรินรดไหลผ่านลงไปตามเนื้ออ่อนตรงโคนขา
นี่มันเกิดอะไรขึ้น
ผมได้เพียงถามตัวเองในใจทั้งที่อยากจะกรีดร้องตะโกนออกไปสุดเสียง ติดอยู่แต่เพียงตอนนี้ปากผมถูกอุดเอาไว้ด้วยผ้าที่มีกลิ่นฉุนขึ้นจมูก จนไม่อาจส่งเสียงใดออกมาจากลำคอนอกจากเสียงร้องอู้อี้เหมือนหมูตัวหนึ่งเพียงเท่านั้น
มืดมาก
บางทีผมอาจจะกำลังอยู่ในห้องที่ปิดไฟหรือไม่ก็อาจจะเป็นป่าลึก ผมไม่อาจรู้ได้เลย ผ้าปิดตาที่มัดอยู่รอบศรีษะของผมมันรัดแน่นจนรู้สึกปวดเบ้าตาขึ้นมาเล็กน้อย
จะทำอย่างไรดี
ความตื่นตระหนกค่อยๆปกคลุมกัดกินหัวใจผมอย่างเชื่องช้า เช่นเดียวกับความหนาวเย็นเสียดกระดูกของโซ่ตรวนที่ตรึงมัดขึงพืดผมให้นิ่งติดอยู่กับเก้าอี้ไม้ตัวหนึ่ง
ตึก!
ตึก!
เสียงรองเท้ากระทบพื้นไม้ดังก้องเข้ามายังโสตประสาตรับฟังที่ยังสามารถใช้งานได้เพียงอย่างเดียวของผม ความตื่นตระหนกแล่นเข้ามาไล่ผ่านจากแก้วหูเข้าสู่หัวใจก่อนจะอัดฉีดขึ้นไปสู่สมอง ผมไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไปกับผม สิ่งเดียวที่สัมผัสได้คือความแหลมและเย็นเยียบของอะไรบางอย่างที่กำลังวาดไล้ขึ้นมาตามร่องอกจรดปลายคาง
ไม่นะ
ใครก็ได้ช่วยผมที ไม่เอาอีกแล้ว
เพี้ยะ!
เสียงหวดฟาดแหวกอากาศดังขึ้นก่อนที่พริบตาต่อมาผมจะกรีดร้องผ่านปากที่ถูกอุดแน่นจนสุดเสียง ความเจ็บปวดถาโถมเข้าใส่ดุจระลอกคลื่นในทุกครั้งที่เสียงหวดฟาดดังขึ้นมา
ผมบิดกายไปมาโดยไม่สนใจโซ่ตรวนที่รัดแน่นทั้งแขนขาเพื่อหาทางหลุดพ้นจากสถานการณ์ตรงนี้ให้สำเร็จ
ไม่เอาแล้ว
ผมไม่ไหวแล้ว
ผมไม่อยากเจอกับเรื่องแบบนี้
ใครก็ได้ช่วยผมออกไปที...
น้ำตาของผมไหลอาบออกจากเบ้าตาภายใต้ผืนผ้าปิดตาสีดำ เสียงหัวเราะสะใจจากร่างที่น่าจะเป็นคนลงมือทำร้ายผมดังก้องกังวาลจากด้านซ้ายมือชัดเจน
ความสิ้นหวังปรากฏขึ้นจากส่วนลึกของหัวใจเมื่อพบว่าแม้จะดิ้นรนอย่างไรก็ไม่อาจหลุดพ้นจากพันธนาการได้
ผมได้แต่สะอื้นออกมาเบาๆพลางคร่ำครวญ
คราวหน้าจะไม่ขอให้น้องเขาเล่นบทซาดิสอีกแล้วเรา
- 3
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
