ไม่ได้คิดถึงเลย
รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ แววตา
“ลืมไม่เห็นยากเลยซักนิด” หญิงสาวบ่นพึมพำกับตนเอง เธอซบใบหน้าลงกับท่อนแขนบาง จับจ้องไปยังผ้าปูที่นอนเบื้องล่าง ริมฝีปากบางเม้มแน่นด้วยความไม่พอใจ
ทั้งๆที่เฝ้าบอกตัวเองแบบนั้นทุกวันแท้ๆ ทำไมกัน...?
‘ลืมร่มหรอ? เอ้า เอามาเผื่อแล้วนะ’ มือหนายื่นสิ่งของที่เธอต้องการมาให้ รอยยิ้มของเขายังคงแจ่มชัดอยู่ในความทรงจำ เธอจำได้แม่นว่าตอนนั้นตนเองหันไปมองทางอื่นอย่างรวดเร็ว
ทำไมตอนนั้นไม่เก็บภาพนั้นไว้ให้นานกว่านี้นะ?
‘ฮะๆ เธอนี่นะ ถ้าทุกคนบนโลกคิดเหมือนเธอ อะไรๆคงง่ายขึ้น ว่ามั้ย?” เสียงหัวเราะดังก้องที่สดใสเหมือนเสียงระฆังจนเธอหัวเราะตามอย่างช่วยไม่ได้ รอยยิ้มที่ไม่ได้มอบให้ใครมาแสนนานดูเป็นสิ่งที่ทำได้ไม่ยากเหมือนที่เคยคิดไว้ ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายรู้ตัวรึเปล่า แต่เขาทำให้เรื่องแย่ๆในใจของเธอปลิวหายไปเหมือนลมพัด เป็นความสามารถที่วิเศษดั่งเวทย์มนตร์
ไม่ได้รู้สึกโล่งใจแบบนั้นมานานแค่ไหนแล้วนะ ดีจัง...
‘ไม่เป็นไรนะ ทุกอย่างจะต้องดีขึ้นแน่นอน อดทนอีกนิดนะ’ น้ำเสียงนุ่มนวล บวกกับแววตาอ่อนโยนที่มองเธอเหมือนเธอเป็นแก้วที่หากออกแรกแค่นิดเดียวก็จะเกิดรอยร้าว เธอลืมไปแล้วว่าตนเองทำสีหน้าแบบไหนตอบกลับไป แต่เธอมั่นใจว่ามันคงเป็นรอยยิ้มอีกนั่นแหละ เพราะประโยคที่เขาเอ่ยออกมา เป็นประโยคที่เธอรอคอยที่จะฟังจากใครซักคนมานานแสนนาน
เธอกลัวทุกอย่างที่ผ่านมาแล้ว และอาจจะเกิดขึ้น ทั้งความคาดหวัง ความผิดหวัง จนบางครั้ง ก็อยากจะยืนนิ่งๆและเฝ้ามองโลกรอบตัวหมุนโดยไม่ทำอะไรเลย ดังนั้นแค่เพียงได้ยินว่าทุกอย่างจะต้องเป็นไปได้ด้วยดี แม้ว่ามันจะเป็นประโยคหลอกลวงที่มาจากตนเอง เธอก็พร้อมจะเชื่อหมดหัวใจ
คิดถึงจริงๆนั่นแหละ... คิดถึงที่สุด...
“บ้าชะมัด ทั้งๆที่ไม่ได้รู้สึกอะไรแล้วแท้ๆ” แม้จะพูดแบบนั้น แต่เขาอยู่รอบตัวเธอมากเกินไป เพียงแค่หันมอง เขาก็มักจะอยู่ตรงนั้นเสมอ ใกล้ชิดจนเธอหวั่นไหว จนสมองจดจำทุกรายละเอียดของเขาไปโดยไม่รู้ตัว
“คิดถึงจัง...” ถ้าหากว่าสามารถเอาเศษเสี้ยวความทรงจำของฉัน มาประกอบให้เป็นร่างเธอได้ก็คงดี แต่ถ้าไม่ได้ก็ไม่เป็นไร เพราะถึงจะไม่มีตัวตนอยู่ตรงหน้า แต่เธอคือทุกส่วนในความทรงจำที่ผ่านมาของฉัน
- 3
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
