เชื่อมั้ยว่าโรคซึมเศร้าหายได้?
กว่าจะผ่านจุดดิ่งสุดของชีวิต
แล้วมานั่งพิมพ์โพสต์นี้ได้
เราใช้เวลาเกือบปีในการเยียวยาความรู้สึกตัวเอง
บางคนอาจบอกว่าไม่นาน
แต่สำหรับคนซึมเศร้าแล้ว
มันเหมือนเรากำลังเดินในถ้ำมืดๆ
ไม่มีแสงปลายอุโมงค์ ไม่มีไฟ ไม่มีเข็มทิศ
ไม่มีแผนที่ ไม่มีอาหาร และยิ่งไปกว่านั้น
ในถ้ำยังมีสัตว์ร้ายแอบซุ่มโจมตีอยู่ด้วย
ถ้าจะต้องเดินอยู่ในสภาพแบบนี้
แม้เสี้ยววินาทีก็เปรียบเหมือชั่วกัปชั่วกัลป์
เราไม่รู้หรอกว่าเราผ่านมันมาได้ยังไง
แต่ละวันมันยากมาก
ทั้งปัญหาเรื่องงาน เรื่องคน
ปะปนกันในความคิดเต็มไปหมด
สมองไม่สามารถคัดกรองได้เลยว่า
อะไรควรลืม อะไรควรจำ
สมองเหมือนรถเก็บขยะที่มีแต่ปฏิกูลความคิด
แต่เมื่อเวลาผ่านไป....
สิ่งหนึ่งที่เราได้เรียนรู้คือ
เรามักจะไม่ใส่ใจคนที่ใส่ใจเรา
และเรามักจะเสียเวลาไปใส่ใจกับคนที่ไม่ใส่ใจเราเลย
มาถึงตรงนี้ ต้องพยายามมองให้ออกว่า
อะไรควรรักษาไว้ในชีวิตบ้าง
ตัวเรา คนที่รักและปรารถนาดีกับเรา
สิ่งที่ทำให้เรามีความสุข
หน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบ
และแยกตัวออกจากสิ่งที่ทำให้เราทุกข์
บุคคลที่ทำให้เราเสียใจ
รักษาสิ่งที่ควรรักษา
สู้ๆ ค่ะ ✌🏻
เมื่อฝนซา ฟ้าจะเปิด 😊
มารอวันฟ้าเปิดด้วยกันนะ ✌🏻
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
