ครั้งแรก #บ้องไม่ไผ่
ช่วงเทศกาลเข้าพรรษา ปีใดปีหนึ่งนี้แหล่ะ หวังจำได้ ปีนั้นน้องพ่อ (เรียกว่าอาว), น้องแม่ (เรียกว่าน้า) อาวกับน้า เขาเป็นเพื่อนกัน เวลาบวชเลยต้องบวชพร้อมกัน เป็นนาคหมู่ จำพรรษาที่วัดของหมู่บ้าน
ตอนเช้าหวังจะเดินผ่านวัด เพื่อไปเรียน ตอนค่ำๆยายก็จะใช้ให้เอานั่นเอานี่ไปถวายหลวงน้าที่วัด บางทีก็ให้หวังนอนที่วัดเป็นเด็กวัดไปเลย
เวลาที่หวังเดินผ่านวัด ขนม อาหารการกินเพียบ หลวงพ่อหลวงน้าก็จะแบ่งให้ แต่ที่สำคัญที่สุด หลวงอาว กะหลวงน้า ต้องให้กะตังค์หวัง คนละ 50 สตางค์ อันนี้ไม่บังคับแล้วแต่จะให้ อิอิ
cr.www.kasetthai.com
สมัยนั้น ส้มตำที่โรงเรียนครกละ 50 สต. ,ผัดหมี่ก็ราคาเดียวกัน,แพงหน่อยก็ก๋วยเตี๋ยว 1฿,หวังได้เงินไปโรงเรียนไม่เกิน 2฿ จากแม่หนึ่งบาท บวกเพิ่มกะหลวงอาว หลวงน้าอีก
วันหนึ่งหลวงน้าบอกให้หวังไปหาฝรั่งดิบมา
หลวงน้า : โตไปหาขึ้นบักสีดา มาให้หลวงน้าแนเด้อ เอาลูกน้อยๆ บ่ต้องแก่หลาย
หวัง : หลวงน้าสิเอามากินกับแจ่วบ่ครับ คือบ่เอาหน่วยใหญ่ๆ
หลวงอาว : เพิ่นบอกกะหามาให้โลด อย่าสิถามหลาย มื้อแลงเด้อหล่า
ตอนค่ำๆหน่อย หวังก็เอาฝรั่งไปให้หลวงน้าหลวงอาวที่กุฏิริมสระ ก็อยากรู้จะเอามาทำอะไร
พอไปถึง หลวงน้าก็เอาไปเจาะรูบนล่าง พอเสียบลงได้กะก้านมะละกอ แล้วเอาดินเหนียวปะๆให้ติดกัน สุดท้ายเอาก้านมะละกอ ยัดลงไปในรูบ้องไม้ไผ่ที่เจาะไว้แล้ว เอาดินเหนียวปิดอีกที สำเร็จเป็นบ้อง สมัยนั้นกัญชาหาง่าย คงจะเปิดเสรีมานานแล้ว
ตัดภาพมาที่หวัง ด้วยความที่อยากลอง.....
สุดท้ายคืนนั้น นอนวัดกะหลวงน้า...
ปล.สมัยนั้นพระสูบกัญชา ญาติโยมไม่ถือสาหาความอันใดเลย นอกจากเรื่องผู้หญิงอันนี้เขาขะลำ
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
