24 ก.ค. 2019 เวลา 18:51 • ปรัชญา
เวลาไม่ได้เยียวยาทุกสิ่ง...
เราทุกคนคงเคยมีช่วงเวลาที่ต้องผ่านเรื่องราวเจ็บปวดกันใช่มั้ยครับ
ประโยคที่เรามักจะได้ยินบ่อยๆ เพื่อเยียวยาหัวใจ ณ ขณะนั้นคือ
"เวลาจะเยียวยาทุกสิ่ง"
เมื่อก่อนผมก็ยึดคตินี้ไว้เตือนใจตัวเองเช่นกัน
แต่หลายครั้ง .. มีเหตุการณ์ที่ทำให้ผมต้องกลับมาทบทวน
ว่าเวลาเยียวยาได้ทุกสิ่งจริงหรือ?
ลองนึกถึงเรื่องราวเจ็บปวดเคยฝังใจ
ที่พอมีอะไรมากระตุ้นให้นึกถึง
ทุกครั้งก็ยังรู้สึกเหมือนวันแรก
เหลือบไปเห็นภาพที่ไม่ควรเห็น
ไปได้ยินอะไรที่ไม่ควรได้ยิน
หลับสลึมสลือไป บางทีก็เผลอฝันเรื่องเก่า
ก็ทำให้สะดุ้งตื่น
หรือแท้จริงแล้ว สิ่งเหล่านั้น
มันไม่เคยถูกเยียวยาไปเลย
จริงๆแล้ว
#เวลาอาจเพียงแค่ทำให้เรื่่องราวพวกนั้นมันตกตะกอนลงไปก้นบ่อของความทรงจำ
เมื่อมีใครมากวนบ่อนี้ ก็พร้อมที่จะมีความรู้สึกกับมันทุกครั้ง
ครับ ผมมาตระหนักเรื่องนี้ไม่นาน
จากการโค้ชตัวเอง การรับฟังและศึกษาชีวิตคนรอบข้าง
จริงๆแล้ว สมองเราจดจำได้ทุกสิ่ง
โดยเฉพาะเรื่องที่กระทบกับความรู้สึกเราอย่างรุนแรง
ปมวัยเด็ก
อกหัก
อุบัติเหตุของคนรักต่อหน้าต่อตา
และอื่นๆ
ผมพนันได้เลยว่า ถ้าถามคนที่เจอเรื่องราวเหล่านี้
แม้เวลาผ่านไปสิบ ยี่สิบ สามสิบปี
ทุกครั้งที่เขานึกถึง หรือต้องเล่าเรื่องราวเหล่านั้น
เหมือนทุกอย่างถูกดึงกลับมา
เหมือนทุกสิ่งเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน...
#เวลาเพียงแค่กลบเรื่องราวเหล่านั้นไว้ใต้พรม
เรื่องเหล่านี้ เป็นเรื่องเกินกว่าจิตสำนึกจะรู้ตัว
เพราะมันถูกกลบลึกอยู่ภายใต้ภูเขาน้ำแข็งในจิตใจเรา
สิ่งที่จะเยียวยาได้จริงๆไม่ใช่เวลา แต่เป็น
#การยอมรับและปรับมุมมองเรื่องนั้นให้ได้
เรื่องนี้เป็นเรื่องสำคัญ
เพราะสิ่งที่ทำให้เราเจ็บปวดทุกครั้งที่นึกถึง
คือการที่เรากำลังฝืนความจริง และหลายครั้งคือการก่นด่าตัวเอง
การตำหนิตัวเอง การรู้สึกผิดต่อเรื่องเหล่านั้น
ผมไม่รู้นะครับ ว่าเรื่องที่คุณหวังจะให้เวลาเยียวยา
คือเรื่องอะไร
แต่ผมบอกได้อย่าง ว่าเมื่อเวลาผ่านไป คุณอาจจะลืมนึกถึงมัน
แต่คุณต้องอยู่กับการระแวดระวัง มีสิ่งต้องห้ามในชีวิตที่ห้ามไปแตะต้อง
ถ้าอยากแก้ไขจริงๆ ต้องแก้ที่ราก แก้ที่ต้นเหตุ
เราย้อนอดีตไม่ได้ แต่เราปรับมุมมอง และให้อภัยกับทุกสิ่งในอดีตได้
มองไปข้างหน้าและเดินต่อ
เพราะถ้าคุณไม่ยอมปล่อยมือจากอดีต
จะเอามือที่ไหน ไปคว้าความสุขในอนาคตกันหละครับ
โฆษณา