ครั้งแรก #ทางลาดยาง
หมู่บ้านหวัง หวังจำได้ว่าไฟฟ้าเข้ามาก่อน อาจจะเป็นเพราะทางการเห็นว่าไฟน่าจะสำคัญที่สุดสำหรับบ้านนอกอย่างเราๆ
การสัญจรสมัยนั้น รถยนต์แทบจะมีหมู่บ้านละคันก็ว่าได้ การเดินทางเข้าตลาดก็ต้องอาศัยรถประจำทาง เป็นรถ 6 ล้อใหญ่มีหลังคา มีแถวนั่งด้านหลัง ไปอำเภอ ไปสถานีรถไฟ
รถที่ว่านี้บริการตั้งแต่รับคน ขนข้าวจากเล้าเลย บริการถึงที่ว่างั้น มีวิ่งเช้า กลับบ่าย ถ้าไม่ทันคือตกรถขาหัก เพราะวิ่งแค่เวลานี้
cr.เรื่องเล่าเช้านี้
หนทางสมัยนั้น เป็นแบบนี้จริงๆ ลาดยาง คอนกรีตแทบจะฝันเอา มีความหวังหน่อยเวลาเลือกตั้ง เห็นแม่บอกว่า สส.เขาจะมาทำให้ ...แล้ว...ก็แล้วกันไป
แต่กว่าความหวังจะเป็นจริง ก็รอตั้งหลายปี เส้นลาดยางก็มาถึง 12 กิโลเมตร ห่างจากตัวอำเภอใช้เวลาจนหวังโต แต่ก็มีจนได้
บ้านมีทางลาดยางแล้วเว้ยยยยยยยยยยยยยย
เพื่อน : มีทางลาดยาว มึงาเฮ็ดหยังเทียแรก
หวัง : กูสิไปนอนเกือกเบิ่ง มันสินุ่มบ่ ลาดยางนิ
เพื่อน : มันต้องแข็งตั้ว รถจั่งสิแล่นได่
หวัง : ติ คิดเบิ่งแล้วกูกะบ่อยากได่ ปานได่ดอก
เพื่อน : เป็นหยัง
หวัง : จักสิเอาไปหยัง กูบ่มีรถ กูย้านบ่มีหม่องเก็บหิน ไปยิงกะปอมวะเสี่ยว
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
