โพสต์ 10 : เดินทางโดย "รถไฟ"
เนื่องจากสถานการณ์การเมือง ระหว่างประเทศปากีสถาน กับ ประเทศอินเดีย ทำให้ช่วงต้นปีที่ผ่านมาประเทศปากีสถานได้ปิดน่านฟ้าห้ามเครื่องบินบินผ่าน ในเขตพื้นที่หลัก ๆ ฝั่งลาฮอร์ และ อิสลามาบัด.
ดังนั้นผู้เขียนได้มีโอกาสเดินทางโดยรถไฟจาก การาจี มาที่ ลาฮอร์ ถือได้ว่าเป็นประสบการณ์อีกรูปแบบหนึ่ง จะมาเล่าให้ฟัง.
เริ่มต้น...จากสนามบินที่การาจี ชื่อ Jinnah International Airport ผู้เขียนได้นั่งรถ Taxi ออกจากสนามบินไปยังสถานีรถไฟ Karachi Cantonment railway station..ซึ่งจุดจอด/ติดต่อ Taxi อยู่ด้านนอกสนามบิน ค่าบริการคิดเหมาจ่าย 1,100 รูปีปากีสถาน (ตอนนี้อัตราแลกเปลี่ยน 1 บาท = 3.5 รูปีปากีสถาน) ใช้เวลาเดินทางประมาณ 30 นาที.
เมื่อคนขับรถ taxi พาถึงสถานีรถไฟ (เวลาประมาณ 21:00 น.) จอดตรงทางเข้าชานชาลา..ผู้เขียนเริ่มงงเป็นไก่ตาแตกว่าจะไปทางไหนดี เพราะชานชาลามีแค่ป้ายบอกเฉพาะตัวเลข แต่ในตั๋วระบุชื่อประเภทของรถไฟ ..มองซ้าย มองขวา ถามตำรวจที่อยู่แถว ๆ ทางเข้าให้พาไปส่งน่าจะดีกว่า.
ผู้เขียนซื้อตั๋วรถไฟ Green line ชั้น Business ซึ่งเป็นรถไฟแบบมีเครื่องปรับอากาศ และ มีเตียงปรับนอนได้
หลังจากรถไฟเข้ามาจอดที่ชานชาลา ผู้เขียนรีบวิ่งขึ้นเข้าข้างในตู้รถไฟ เพื่อหาตำแหน่งที่นั่ง สภาพข้างในเราจะเห็นทางเดินติดหน้าต่าง มีเก้าอี้แบบพับได้แนบติดกับผนังตู้รถไฟ.
ในแต่ละโบกี้ จะแบ่งเป็นห้องเล็ก ๆ (จะขอเรียกว่า compartment) แทนคำว่าห้อง , หนึ่ง compartment จะมี 6 เตียงนอน จะมีหมายเลขกำกับไว้ 1-6 ฝั่งละ 3 เตียงนอน และไม่ได้ แยกชาย หญิง สามารถนอนใน compartment เดียวกันได้.
ซึ่งทำให้ผู้เขียนทำตัวไม่ค่อยถูก เพราะรู้ ๆ กันอยู่ว่าประเทศปากีสถานนับถือศาสนาอิสลาม จะเคร่งครัดมาก ๆ กับการที่ผู้หญิง ผู้ชาย อยู่ในสถานที่เดียวกัน ..สรุปว่าในห้องนั้นมีผู้หญิง 1 คน (น่าจะมากับสามี) และ ผู้ชาย อีก 3 คนที่เป็นผู้สูงวัย อยู่ใน compartment เดียวกัน.
* แนะนำให้เลือกซื้ิอเตียงนอน หมายเลข 3 กับ 6 เพราะจะนอนสบายกว่า และ ไม่รอคนอื่นนอนก่อน.
สัมภาระวางไว้บนเตียงนอน ปลายเท้าพร้อมเสบียงระหว่างเดินทาง.
เมื่ิอเวลากลางคืนผ่านไป เมื่อตื่นมาเริ่มหิว พอดีกับรถไฟจอดที่สถานีหลัก เพื่อเติมน้ำ ตรวจสภาพรถไฟ ผู้เขียนได้เดินออกจาดรถไฟ เพื่อสำรวจหาของกินส่วนมากจะเป็นขนม ชา โรตี เป็นส่วนมาก...สรุปเปลี่ยนใจกลับมาหาของกินบนรถไฟดีกว่า.
กำลังจะก้าวขึ้นรถไฟ เห็นเจ้าหน้าที่เอาท่อนไม้เคาะล้อรถไฟ เพื่อฟังเสียงเหล็ก ..ผู้เขียนก็ฟังไม่ออกว่าเป็นยังไง.
เมื่อกลับเข้ามาในตู้รถไฟ ก็พยายามหาตู้เสบียง ..เจ้าหน้าที่ตำรวจ และ พ่อครัว ให้การต้อนรับดีมาก เชิญผู้เขียนเข้าไปนั่งข้างใน เอาเมนูมาแนะนำ คือ ขนมปังปิ้ง , ไข่ทอด , กาแฟ กินไปสนทนากันไปแบบ งู ๆ ปลา ๆ.
และแล้วหลังจากเดินทางโดยรถไฟระยะทางประมาณ 1,500 กิโลเมตร ใช้เวลาประมาณ 14 ชั่วโมง ..ผู้เขียนก็เดินทางถึงเมือง Lahore โดยสวัสดิภาพ.
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
