[เรื่องสั้นๆ] เรื่องสั้น : ขอโทษ..ผมไม่ได้รักคุณอีกแล้ว มือที่เปียกชื้นนั้นกำหูโทรศัพท์ไว้แน่น หัวใจที่เต้นเร็วบ้างช้าบ้างสลับกันไปมาน่าประหลาด อาจเพราะความรู้สึกสับสนที่เกิดขึ้นมากมายจากภายใน ทั้งปรีเปรมและปวดร้าว

สำรวจ
ลงทุน
คำถาม

มีบัญชีอยู่แล้ว?หรือ

•

1 ส.ค. 2019 เวลา 13:19 • บันเทิง

เรื่องสั้น : ขอโทษ..ผมไม่ได้รักคุณอีกแล้ว

มือที่เปียกชื้นนั้นกำหูโทรศัพท์ไว้แน่น หัวใจที่เต้นเร็วบ้างช้าบ้างสลับกันไปมาน่าประหลาด อาจเพราะความรู้สึกสับสนที่เกิดขึ้นมากมายจากภายใน ทั้งปรีเปรมและปวดร้าวในคราเดียว แต่ผมก็ตัดสินใจกดโทรหาหมายเลขนี้จนได้

เสียงรอสายดังก้องราวกับเสียงสะท้อน ดังแล้วเงียบหายไป และดังขึ้นใหม่อีกสลับกันไปมา ราวกับลมหายใจผมมันเกิดขึ้นและดับไปพร้อมกับเสียงที่ได้ยิน ไม่แน่ใจว่าเสียงที่ว่าดังไปกี่ครั้งแล้ว แต่ที่รู้คือตอนนี้ผมคอแห้งผาก อาจเพราะความรู้สึกที่ถาโถมเข้ามาดั่งห่าฝนในพายุฤดูร้อน

“สวัสดีค่ะ”

“เอ่อ...แก้ม” ผมพูดแทบไม่เป็นเสียง

“แทนเหรอ… มีอะไรรึเปล่า” น้ำเสียงเธอเปลี่ยนไปเล็กน้อย

“อ๋อ พอดีเพิ่งเจอของของแก้ม มันเก็บในลิ้นชักโต๊ะที่ห้อง เลยจะถามว่าแก้มจะเอาคืนรึเปล่า อาจเป็นอะไรที่สำคัญน่ะ เลยโทรมาถาม จะได้ฝากคนเอาไปให้” ผมพูดตะกุกตะกักเล็กน้อย

“อะไรเหรอ ไม่น่าจะเหลืออะไรแล้วนะ เราคิดว่าของที่สำคัญน่ะ เราเก็บมาหมดแล้วล่ะ ถ้ารกก็โยนทิ้งไปได้เลยนะ ไม่เป็นไรหรอก" เธอรวบรัดตัดบท

" อ่อ มีรูปที่แก้มถ่ายตอนวันรับปริญญาที่แขวนในห้องนอนน่ะ พอดีตอนกำลังจะปลดลง เห็นมันบังปิดรอยเปื้อนอะไรไม่รู้ที่ผนัง เอาแขวนไว้ก่อนแล้วกันนะ เดี๋ยวทาสีทับเมื่อไรจะเอาไปคืนนะแก้ม"

"อืมม ไม่ต้องหรอก มันเก่าจนกรอบ สีก็ซีดไปหมดแล้ว เอาทิ้งไปเถอะแทน ไม่ต้องลำบากขนมาหรอก เสียเวลาเปล่าๆ"

"คือ..แก้ม โอเค...ใช่ไหม กับทุกอย่าง ตอนนี้" ผมตะกุกตะกักแทบไม่เป็นคำ

เธอเงียบไปชั่วครู่ แต่ในความรู้สึกผมกลับยาวนานนับปี

"แทน...เราไม่อยากอ้อมค้อมนะ แทนจะโทรมาอีกทำไม มันน่าจะจบแล้วนี่ เหมือนที่แทนเคยบอกเราไง" เสียงเธอเริ่มมีอารมณ์ และหัวเสียอย่างเห็นได้ชัด

"แทนเป็นห่วง ก็ถามตามประสาเพื่อน แก้มไม่ต้องห่วงหรอกเรื่องนั้น ก็ตกลงกันว่าจบ….จบแบบเพื่อนที่ดีไง.."

"แทนโคตรเห็นแก่ตัวเลยรู้ไหม" เสียงแก้มสะอื้น

"แก้มก็รับคำไปแบบนั้น แทนก็รู้ แทนรู้อยู่แล้วว่าแก้มผ่านมันไปไม่ง่ายหรอก แล้วแทนจะทำแบบนี้ทำไม..ฮือออ ..ทำไมแทน ทำไม" เธอร้องไห้อย่างไม่อายอีกแล้ว

"แทนก็แค่อยากคุยด้วย ครั้งสุดท้าย แทนขอแค่นั้น" ผมน้ำตาไหลพราก แต่ปลายสายคงไม่มีทางรู้

"แก้มไม่ไหวแล้วแทน แก้มก็แค่อยากให้มันจบจริงๆ จบแบบที่แทนเคยบอก แก้มเจอแล้วนะคนที่แทนบอกว่าเขาคงดีกว่าแทน เขาดีกว่าจริงๆ ทุกทาง ทุกอย่าง แทนอย่าเสียเวลาเลย แล้วก็เดินไปจากชีวิตแก้มให้ได้จริงๆ อย่างที่เคยบอกกันวันนั้น ทำได้ไหม…" แก้มยังสะอื้อไม่หยุด

"ได้สิ แทนก็อยากทำแบบนั้น ยิ่งรู้ว่าแก้มโอเคแล้ว แทนยิ่งดีใจนะ แทนคงขอแค่นี้ แล้วก็ขอโทษที่ทำตัวแย่ๆ มาตลอด ขอโทษจริงๆ" ผมเช็ดน้ำตาที่ไหลมาไม่หยุด

"พอเถอะ แทนพอแล้ว พอแล้วกับคำขอโทษ แค่วางสายเถอะ แล้วไม่ต้องโทรมาอีก แก้มขอ"

"ครับ ขอให้แก้มมีความสุขนะ ลาก่อน" ผมกล่าวทิ้งท้าย

"ลาก่อนแทน ขอให้โชคดี แก้มจะเปลี่ยนเบอร์แล้ว ไม่ต้องโทรมาอีกนะ แก้มขอครั้งสุดท้ายแล้วกัน ลาก่อน" สิ้นเสียงเธอก็กดวางสายในทันที

ผมยังถือสายคาไว้ เพื่อฟังเสียงสัญญาณที่ดังไปห้วงๆ มันดึงภาพในอดีตให้ผุดพรายมาราวกับกำลังย้อนเวลาไปยืนตรงนั้นอีกครา

"น้ำหอมนี้กลิ่นใคร แทน ทำไมมันติดตัวมาแบบนี้" เสื้อเชิ๊ตที่ใส่เมือคืนถูกขว้างไปบนพื้น

"บ้าน่าแก้ม ไร้สาระ กลิ่นใครอะไรยังไง ประสาทรึเปล่า"

"ใช่สิ แก้มประสาท ประสาทที่ไปหลงเชื่อว่าแทนจะดูแลแก้มเหมือนที่เคยสัญญา" เธอวิ่งร้องไห้ไปที่ตู้เก็บเสื้อผ้า

"เออ ไปเลย ไปไหนก็ไป อย่ากลับมาอีก อย่าซมซานกลับมานะ ผมเกลียดที่คุณใช้แต่อารมณ์นี่ล่ะ เบื่อโว้ย" ผมแตะถังขยะกระเด็นไปโดนรูปของเราที่วางบนชั้นวางของ มันตกลงมาแตกกระจายเหมือนความสัมพันธ์ของเราไม่มีผิด

เมื่อก่อนผมไม่เป็นแบบทุกวันนี้หรอก ทุกอย่างมันเริ่มเปลี่ยนไปตั้งแต่ผมได้เจอเขาคนนั้น

เธอเข้ามาในช่วงชีวิตที่กำลังไปได้สวยของผมกับแก้ม ทั้งที่เราสองคนตกลงกันว่าแต่งกันปีหน้า เราวางแผนฮันนีมูนเรียบร้อยแล้วด้วยซ้ำ

แต่นั่นมันก่อนผมจะพบเธอ เธอคนที่กุมเอาชีวิตผมไปในทันทีที่แค่เธอเอ่ยปาก แล้วความรักของผมกับแก้มก็พังครืนลงในชั่ววินาทีนั้น

"คุณมานพค่ะ หมอแสดงความเสียใจด้วยค่ะ เนื้อร้ายที่ปอดเป็นระยะรุกลามและเป็นชนิดที่ไม่ตอบสนองต่อการรักษาทั้งเคมีบำบัดหรือการให้ยาพุ่งเป้าใดๆ หมอคิดว่าจากการพยากรณ์ของโรค……" คำพูดต่อจากนั้นว่างเปล่า ผมเหมือนหูจะหนวกไปชั่วขณะ

ผมวางแผนให้เพื่อนที่สำนักงานช่วย ทั้งแกล้งส่งข้อความปลอมๆ มาให้ ฉีดน้ำหอมของเพื่อนใส่เสื้อผม แกล้งให้โทรมาดึกๆ ทำทีชวนเที่ยวบ่อยๆ เพื่อปาร์ตี้ยันเช้า

เปล่าเลย เวลาผมไม่อยู่บ้าน ผมไปหาหมอเพื่อตรวจสาระพัด เข้าโครงการวิจัยยาใหม่เผื่อมีทางรอดที่อาจยืดชีวิตให้นานขึ้น เพื่อรอที่จะได้เห็นเธอเดินจากไปอย่างสมบูรณ์

สุดท้ายผมบอกเลิกเธอ แต่คุณคงไม่เข้าใจว่าทำไมผมถึงขอหยุดความสัมพันธ์เอาไว้ที่เพื่อน เพราะอย่างน้อยผมคงไม่รู้สึกผิดกับตัวเองนักที่ทำร้ายเธอถึงขนาดนั้น เพียงเพื่อให้ผมสบายใจ ว่านั่นคือสายใยสุดท้ายที่ผมขอทิ้งไว้...เพื่อเชื่อมโยงกับเธอ

เธอจากไปแบบหัวใจแหลกสลาย แต่ที่ร้ายกว่าคือหัวใจผมที่ย่อยยับยิ่งกว่าเม็ดทราย มันถูกพัดปลิวไปตามสายลมแห่งความทรมาน ไปตกอยู่ที่หน้าตักของเธอ พอหยดน้ำตาของเธอตกต้องลงบนกองทรายนั่น มันก็ถูกกัดกร่อนจนระเหยเป็นเพียงไออากาศ

วันนี้ และตอนนี้ผมหยิบหูฟังขึ้นมา เปิดเพลงที่ผมฟังมาครั้งที่สามพันเห็นจะได้ เพลง I'm Not In Love ของ 10cc ผมคิดว่า ผมควรจากโลกนี้ไปพร้อมกับเพลงนี้ บนเตียงสีขาวปลอด ในห้องผู้ป่วยหนักพร้อมสายระโยงระยางทั่วตัว

ผมไม่อยากให้เธอต้องเห็นอะไรแบบนี้ คุณอาจคิดว่าผมเห็นแก่ตัว ที่ทำร้ายเธอ แล้วเลือกที่จะตายอย่างเงียบๆ เพียงลำพัง ผมอาจเห็นแก่ตัว แต่มันคงดีกว่าที่จะให้เธอจากไปก่อน และได้พบคนดีๆ คนที่พร้อมดูแลเธอทั้งชีวิต

ผมรู้จักเธอดีกว่าใคร เพราะถ้าเธอรู้ เธอจะไม่ไปไหน เธอจะกุมมือผมข้างๆ ในเวลานี้ พร้อมน้ำตานองหน้า นั่นล่ะสิ่งที่ผมเกลียด ผมเกลียดที่จะเห็นเธอแบบนั้น คุณจะประณามผมก็ได้ แต่ผมเลือกสิ่งที่ดีที่สุดแล้วสำหรับเธอ และคนเห็นแก่ตัวอย่างผม

ผมนึกถึงรูปที่แขวนไว้ที่ห้องนอน มันไม่มีรอยเปื้อนอะไรที่ว่าหรอก ผมแค่เอาไว้มองให้ข่มตาหลับให้ได้ในแต่ละคืน ในหลายเดือนที่ผ่านมา ภาพสุดท้ายที่ผมจะนำมันไปด้วยในความทรงจำ

ลาก่อน….ที่รัก

~ I keep your picture

Upon the wall

It hides a nasty stain that's lying there

So don't you ask me

To give it back

I know you know it doesn't mean that much to me

I'm not in love, no no, it's because

Ooh you'll wait a long time for me

Ooh you'll wait a long time

Ooh you'll wait a long time for me

Ooh you'll wait a long time