“Homeless to Harvard
เด็กไร้บ้านสู้ชีวิต ลิซ เมอร์เรย์”
วันนี้นั่งว่างๆนิ่งๆ
หยิบหนังสืออ่านไปเรื่อยๆ
มาสะดุดตรงบทความที่เขียนเล่าเรื่องราวของ
“ลิซ เมอร์เรย์” โดยคุณวินทร์ เลียววาริน
เรื่องราวของเธอสร้างแรงบันดาลใจได้ดีมาก
เราเลยอยากสรุปมาฝากทุกคนค่ะ
ชีวิตของ ลิซ เมอร์เรย์
เป็นชีวิตที่เริ่มจากติดลบ สู่ทางสายบน
พ่อกับแม่ของเธอติดยาอย่างหนัก
พ่อของเขาเคยเป็นคนมีอนาคต โดยเรียนระดับ ป.เอก และรักการอ่าน แต่ก็ทำลายตัวเองด้วยยาเสพติด
ลิซถูกปลูกฝังการรักการอ่านตั้งแต่เด็ก เธอเก็บสารานุกรมตามถังขยะมาอ่าน สอบได้คะแนนเกือบเต็ม ทั้งที่ไม่ค่อยได้เข้าเรียน เธอไม่ชอบไปโรงเรียนเพราะเนื้อตัวเหม็นและถูกเพื่อนแกล้งบ่อย
แม่เริ่มติดยาตั้งแต่ตั้งท้องเธอ ครอบครัวได้เงินช่วยเหลือจากรัฐ แต่พ่อกับแม่ก็เอาไปซื้อยาจนหมดสิ้น
ต่อมาแม่ของเธอตายตอนเธออายุ 16 ปี
เธอเริ่มคิดทบทวนตัวเอง ว่าจะทำอย่างไรกับชีวิตต่อไป เธอไม่กร่นด่าหรือโทษโชคชะตา แต่เธอเลือกที่จะกลับไปเรียนต่อ เธอได้พบครูดีที่เห็นศักยภาพและให้โอกาสเธอ
เธอพบโครงการมอบทุนแก่เด็กยากไร้ที่เรียนดีในหนังสือพิมพ์ นิวยอร์ก ไทม์ส ซึ่งมีเพียงแค่ 6 ทุน
โดยส่งไปเรียนที่ฮาร์วาร์ด
เธอมุ่งมั่น เรียนอย่างหนักเพื่อชิงทุน
ซึ่งเป็นความฝันที่สูงมากสำหรับเด็กข้างถนน
เธอใช้ริมถนนเป็นโต๊ะเรียน
ใช้แสงไฟรายทางเป็นไฟอ่านหนังสือ ไม่ใช่เรื่องง่าย
ยิ่งสอบชิงทุน นิวยอร์ก ไทม์สก็ยิ่งยากเย็น
เธอต้องใช้กำลังใจมหาศาลที่ต้องต่อสู้กับประโยคที่ว่า “เรียนไปทำไม ยังไงก็ไม่มีอะไรดีขึ้น”
บ่อยครั้งที่เธอต้องนอนบนขบวนรถไฟ หรือสวนสาธารณะ แต่เธอไม่เคยทิ้งการเรียน
เธอบอกว่า “ฉันต้องการมากเหลือเกินที่จะประสบความสำเร็จ เข้าฮาร์วาร์ด ได้ทุนจากนิวยอร์ก ไทม์ส
สิ่งที่ต้องการคือความศรัทธานิดหน่อยและการลงมือทำ”
รู้สึกตัวอีกที ตอนเธออายุ 19 ปี
เธอก็ทำฝันนั้นสำเร็จ เธอได้เป็นนักศึกษาคณะจิตวิทยา ที่ฮาร์วาร์ดแล้ว
ต่อมาพ่อเธอก็ตายจาก โดยทิ้งโน้ตไว้ว่า
“พ่อทิ้งความฝันของพ่อไว้เบื้องหลังมานานแล้ว
แต่พ่อรู้ว่าความฝันเหล่านั้นปลอดภัยในมือลูก”
หลังจากเรียนจบเธอกลายเป็นคนมีชื่อเสียง
เธอเข้าร่วมกิจกรรมช่วยเหลือสังคมในรูปแบบต่างๆ
เธอพยายามบอกให้คนอื่นๆมองว่า “ต่อให้ชีวิตทุกข์ทรมานเพียงไร จงอย่าสิ้นหวัง”
เมื่อทุกข์ทรมาน ฉันต้องมองว่าสิ่งต่างๆ จะแตกต่างไปจากนี้ได้ ฉันเริ่มไขว่คว้าคุณค่าของบทเรียนซึ่งฉันเรียนจากการอาศัยอยู่ข้างถนน
“เหตุผลที่ฉันกำลังยืนที่นี่ต่อหน้าทุกคน เพราะฉันเลือก’ทางสายบน’ ซึ่งเป็นทางสายที่ทุกคนเลือกได้”
บางคนสามารถสร้างชีวิตจากศูนย์
บางคนสร้างชีวิตจากติดลบ
และบางคนไม่ยอมสร้างอะไรเลยจากสิ่งที่มีมากมาย
“บางทีความแตกต่างของทางสายบนกับทางสายล่างอยู่ที่การมองเห็นคุณค่าของชีวิตของตัวเองหรือไม่
ง่ายๆ นี่เอง”
สองปีกของความฝัน :วินทร์ เลียววาริณ (น.17-19)
Photo by www.allmagazineonline.com
Photo by www.allmagazineonline.com
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
