What’s on your mind?
Pairing: เสิ่นเว่ย x จ้าวอวิ๋นหลาน [Guardian]
*นี่คือความเวิ่นเพราะซีรีย์จบเศร้ามากและคนเขียนต้องการทำร้ายหัวใจตัวเองให้พังไปเลย โฮฮU_U
มีหลายเรื่องเกี่ยวกับเสิ่นเว่ยที่จ้าวอวิ้นหลานไม่เข้าใจ
จริงๆมันก็เริ่มตั้งแต่ตอนที่ทั้งสองคนพบกันครั้งแรกที่มหาลัย
จนแม้แต่ตอนนี้ที่เสิ่นเว่ยเข้ามาทำงานในหน่วยสำรวจของเขา
บางเรื่องก็ได้คำตอบแล้ว บางเรื่องก็ยังคงอธิบายไม่ได้ต่อไป
เอาง่ายๆเลยนะ คนบ้าอะไรตกจากดาดฟ้าแล้วแค่ปวดหลัง...
ขนาดรูปร่างแบบเขายังน่าจะเข้าโรงพยาบาล นับประสาอะไรกับศาตราจารย์ร่างบางแบบนั้น
แต่หลังจากเค้น, ตามสืบ, และหลอกล่ออีกฝ่ายอยู่นาน เขาก็ได้ค้นพบว่านั่นเพราะอีกฝ่าย ‘ไม่ใช่คน’
คลี่คลายไปเรื่องนึง อีกเรื่องก็โผล่ขึ้นมาแทนที่ อีกฝ่ายเหมือนเกมส์ปริศนาที่ไม่มีวันจบ
จนถึงตอนนี้ ดวงตาคมคู่นั้นก็ยังเข้าใจยากไม่ต่างจากวันแรกที่รู้จักกัน
แม้แต่ตอนที่ของเหลวกลิ่นโลหิตเปรอะเปื้อนใบหน้าของเสิ่นเว่ย
ตอนที่ลมหายใจของอีกฝ่ายเบาบางจนเหมือนไม่มีอยู่
ตอนที่เปลือกตาทั้งสองปรือลงเหมือนผ้าม่านบนเวทีที่ใช้ปิดการแสดง
จ้าวอวิ๋นหลานไม่รู้หรอกว่าตนเองคาดหวังว่าจะได้ยินอะไรจากริมฝีปากคู่นั้น
“ผมไม่เสียใจเลย...”
แค่คำพูดคำเดียว มันเหมือนมีดเป็นร้อยพันเล่มถูกปักลงบนร่างของผู้ชม ถ้าเป็นแบบนี้ เขาจะยอมรับความจริงได้ยังไง?
จะบอกว่าไม่เสียใจเลยที่ผูกวิญญาณกับมนุษย์แบบเขา?
ไม่เสียใจเลยที่เป็นเกราะกำบังให้เขาเสมอมา?
ไม่เสียใจที่คอยเฝ้าดูแลเขาอยู่ห่างๆ?
ไม่เสียใจอะไรกันแน่? ทำไมไม่พูดให้จบ?
แล้วทำไม แม้แต่ตอนนี้ เขาก็ยังไม่เข้าใจเสิ่นเว่ยเลย
ทำไมกัน?
ตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วที่เสิ่นเว่ยคิดว่าจ้าวอวิ๋นหลานน่าสนใจ
บางทีมันน่าจะเริ่มตั้งแต่หนึ่งหมื่นปีก่อน
ชายหนุ่มที่โผล่เข้ามาในโลกของเขาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย
คิดเติมชื่อให้เขาเสร็จสับ แล้วเขาก็ดันบ้าจี้ชอบชื่อนั้นซะด้วย
โผล่มาเพื่อเสียสละตนเองและช่วยทั้งสองชนเผ่า
ก่อนจะจากไปอย่างรวดเร็วจนน่าใจหาย เหลือทิ้งไว้แค่เปลือกลูกอมโง่ๆให้เขาดูต่างหน้า
จนตอนนี้ ตอนที่อีกฝ่ายเปลี่ยนชื่อจาก คุนหลุน มาเป็น จ้าวอวิ๋นหลาน คนคนนั้นก็ไม่ได้น่าสนใจน้อยลงเลย
ฉลาดเป็นกรด เจ้าเล่ห์ยิ่งกว่าสุนัขจิ้งจอก แถมยังกระตือรือร้นที่จะเปิดเผยตัวตนของเขาเหลือเกิน
ไม่รู้เหมือนกันว่าความรู้สึกอยากปกป้องที่เขามีมันเริ่มขึ้นมาตั้งแต่ตอนไหน
อาจจะเป็นตอนที่ทั้งสองคนนั่งคุยกันใต้ท้องฟ้าเมื่อหมื่นปีที่แล้ว
แต่ความรู้สึกนั้นก็คงอยู่มาจนถึงตอนนี้
เพราแบบนั้น... เลยไม่ลังเลที่จะกระโดดเข้าไปเอาตัวบังเขาไว้
แม้แต่ตอนที่ทั่วลำตัวของเขาเจ็บปวดจนเหมือนจะขาดใจ
ใบหน้าของอีกฝ่ายก็ยังทำให้เขายิ้มออก
ตอนนั้นแหละ ที่เสิ่นเว่ยรู้ตัว
ว่าที่เขาทำไปเมื่อกี้ มันคุ้มค่าที่สุดแล้ว...
ใจของเขาเหมือนจะร่วงหล่นไปพร้อมกับหยดน้ำตาของอีกฝ่าย
‘คุณไม่เคยร้องไห้เลยนี่นา... อย่าทำสีหน้าแบบนั้นเพราะผมสิ’
“ผมไม่เสียใจเลย...”
ไม่เสียใจที่ทำแบบนี้...
ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม ขอแค่ให้คุณได้เงยหน้ามองท้องฟ้าในคืนถัดไปเรื่อยๆ
มันก็คุ้มที่จะเสียไปทั้งนั้น
“มาพนันกันมั้ย?”
“พนันอะไรครับ?”
“ไม่ว่าหลังจากนี้กี่อีกหมื่นปีพวกเราจะไปเวียนว่ายตายเกิดที่ไหน พวกเราจะได้กลับมาเจอกันแน่นอน”
‘เมื่อถึงตอนนั้น ผมก็คงเลือกที่จะปกป้องคุณเหมือนเดิม’
‘ไม่ว่าจะเป็นคุนหลุน หรือจ้าวอวิ๋นหลาน’
‘ไม่ว่าจะเป็นชาวตี่ชิง หรือไฮ่ชิง’
‘ผมจะปกป้องคุณเอง ต่อให้ตอนนั้นพวกเราเป็นแค่คนแปลกหน้ากันก็ตาม’
Talk//
มีใครรับซื้อเศษความรู้สึกที่พังทลายมั้ยคะ;-; ของเราตอนนี้แหลกละเอียดยิ่งกว่าเม็ดทรายซะอีก ทำไมมมม ทำไมต้องจบแบบนี้😭
แล้วเจอกับน้องฟากฟ้าและน้องเคิร์ทตอนดึกๆ ขอบคุณนักอ่านทุกคนที่ติดตาม ฝากแชร์ด้วยนะคะ ขอบคุณค่า รักนักอ่านทุกคนมากๆน้า☺️💕
- 1
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
