-บทกวีแห่งความเศร้า(เมื่อพวกเรายืนอยู่คนละฝั่ง)-
อยากออกไปจากตรงนี้
ไปเสียจากชีวิตไร้ซึ่งคุณค่า
ไร้เรื่องราวอันหาดีไม่ได้
เต็มไปด้วยความบัดซบ
ฉันจะทำอย่างไร
เมื่อมองไปทางไหนแสนหดหู่
ไม่อาจเงยหน้าสู้ชะตากรรม
ได้อีกแล้ว
ถ้าเขวี้ยงมันทิ้งได้ง่ายๆ คงดี
ไอ้ความรู้สึกนี้
เคยพยายามแล้วนับร้อยนับพัน
แต่ก็ทำไม่ได้
อาจเพราะฉันกับมันหลอมรวมเป็นหนึ่ง
ความเศร้ากลายเป็นตัวฉัน
และฉันกลายเป็นความเศร้า
แย่เหลือเกินที่ความทรมานนี้ไร้สรรพสำเนียง
ฉันเลยไม่สามารถเอื้อนเอ่ย
ให้ใครหลายคนเข้าใจ
ว่ามันสาหัสเพียงไหน
ฉกาจฉกรรณ์ปานใด
แม้มีคำปลอมโยนประเดประดัง
ซึ่งครั้งหนึ่งเคยเข้าใจ
ทว่าตอนนี้ไม่เข้าใจมันอีกแล้ว
ราวกับนั่นเป็นอีกภาษา
ฉันไม่ได้โง่หรืออะไร
ที่ปล่อยความเศร้าหลอมรวมหัวใจ
ฉันไม่ได้โง่หรืออะไร
ที่ฉันพยายามสื่อสารแต่พวกคุณไม่เข้าใจ
และฉันไม่ได้โง่หรืออะไร
ที่ฉันพยายามขจัดความเศร้าออกไป
ด้วยวิธีการของฉันเอง
ซึ่งฉันเองก็ไม่ได้ผิดอะไร
ไฉนมันจึงเลือกฉัน
และฉันก็ไม่ได้ผิดอะไร
ที่ขจัดมันออกไปด้วยวิธีการคล้ายบ้าคลั่ง
พวกคุณเองไม่ได้ผิดอะไร
หากยังไม่เข้าใจ เพราะตอนนี้
ฉันย้ายมาอยู่ฟากของความเศร้า
ส่วนคุณยังยืนตรงฝั่งเดิม
ฝั่งที่ทำอย่างไรก็ไม่เข้าใจพวกเรา
หากคุณไม่เปิดใจ
และจงจำไว้ว่าคุณไม่ผิดอะไร
หากคุณยังไม่ยอมเปิดใจ
แต่ขออย่างนึงได้ไหม
ในเมื่อคุณไม่ยอมเข้าใจ
ขอแค่...จงเคารพการตายของเรา
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
