🔸️
เมื่อเจ้ามามีอะไรมาด้วยเจ้า
เจ้าจะเอาแต่สุขสนุกไฉน
เมื่อเจ้ามามือเปล่าแล้วเจ้าจะเอาอะไร
เจ้าก็ไปมือเปล่าเหมือนเจ้ามา
🔸️
ออกจากครรภ์มารดาแก้ผ้าร้อง
อุแว้ก้องเผชิญทุกข์และสุขา
เติบโตขึ้นมุ่งหาเงินเพลินชีวา
แท้ก็หา 'ทุกข์สารพัด' มารัดตน
🔸️
ยศและลาภหาบไปไม่ได้แน่
มีเพียงแต่”ต้นทุน-บุญกุศล”
'ทรัพย์สมบัติ' ทิ้งไว้ให้ปวงชน
"ร่างของตน' เขาก็เอาไปเผาไฟ!!
🔸️
ที่เคยรักก็จะลืมไม่ปลื้มจิต
ที่เคยหลงเคยติดไม่พิสมัย
ที่เคยคู่เคียงข้างไม่ห่างไกล
ที่เคยใกล้ก็กลับหลบไม่พบพาน
🔸️
ที่เคยกอดจุมพิตสนิทแนบ
ที่เคยแอบอิงกลับเมินไม่เดินผ่าน
ที่เคยยิ้มสรวลสันต์ทุกวันวาร
ที่เคยหวานก็กลับขมระทมทรวง...
🔸️
'มามือเปล่า-ไปมือเปล่า' อย่าเศร้าโศก กิเลส-โลกในมนุษย์ที่สุดหวง
'กอดกองขี้และซากศพ' พบภาพลวง
รีบ 'ตัดบ่วงโลกีย์' หลบหนีไป!!!
🔸️
'เกิด-กำมือแน่นร้องไห้' บอกใจรู้
ว่า 'ยึดอยู่-จิตหมายมั่น' จึงหวั่นไหว
'ตาย-แบมือ' ไม่ต้องถามบอกความนัย ว่า'ตายไปเหลือมือเปล่าเหมือนเจ้ามา'!!!
🔸️
'ให้ปลงตกในชีวิต' สะกิดเจ้า
'เลิกมัวเมา' กอบโกยและโหยหา
'ลาภ-ยศ-สุข-สรรเสริญ-และเงินตรา' เมื่อ 'มรณาก็สูญลับดับตามตัว'!!!
🔸️
'ให้ปล่อยวางคืนโลก' สิ้นโศกเศร้า
'กลับมือเปล่า' เป่าเสกมนต์ไว้บนหัว
แล้ว 'ทำจิตเป็นอิสระ-ละตนตัว'
'พ้นดี-ชั่ว' กลับโลกทิพย์ 'นิพพาน' เอยฯ...