เรื่องสั้น:พรสวรรค์กับป้าข้างบ้าน 😊
Cr. Pixabay
ฉันเกิดมาในสังคมที่ปานกลาง ฐานะปานกลาง สิ่งแวดล้อมปานกลาง ไม่ดี และ ไม่แย่
ตอนเด็กๆแม่บอกว่าคนที่เก่งเท่านั้นถึงจะได้เป็นนางฟ้า หมายถึงนางฟ้าบนเครื่องบิน นับตั้งแต่วันนั้นฉันตั้งใจเรียน และทุ่มเทกับความฝันที่จะได้เป็นแอร์โฮสเตส
แต่... แม่ลืมบอกว่า เขาคัดส่วนสูงด้วย 🙄 แป่ว~ อดจ้ะ
“นี่ลูกสาวฉันกำลังจะไปประกวดร้องเพลงที่รายการอะไรนะ รายการ....”
นั่นเสียงป้าน้อย ฉันโผล่หน้าส่องผ่านกระจกใส ป้าน้อยมัดผมรวบตึงเป็นมวยกลางศีรษะ ชะโงกหน้าผ่านรั้วมาคุยกับแม่ฉัน เสียงนี่ลั่นขึ้นมาถึงห้องฉันเชียวแหละ
ฉันเปิดดูรายละเอียดการสมัครร้องเพลงรายการที่ป้าน้อยพูด เดี๋ยวนี้มีเวทีมากมายให้คนกล้าและมีความสามารถ แล้วฉันมีอะไรบ้างล่ะ❓
วันๆเอาแต่ขลุกกับหนังสือและความฝันแอร์โฮสเตสอะไรนั่น ส่วนสูงขาดไปตั้งสิบเซนฯแหนะ ยังกล้าฝันลมๆแล้งๆอีก
และแล้วฉันก็ขอแม่ไปเรียนร้องเพลงจนได้ 🎤
ถึงจะรู้สึกขัดเขินอยู่บ้าง แต่ฉันก็ทำใจกล้า ร้องเพลงไปยิ้มไป คุณครูสอนให้จังหวะฉันด้วยเสียงเปียโน และทันทีที่เพลงจบ ครูก็ส่งยิ้มให้ฉัน
“ครูกดคีย์เดียว หนูจะไล่เสียงทำไมคะ”
อ้าว 😵 ที่ยิ้มๆนั่นคืออะไรอ่ะ และฉันก็แบกกระเป๋าหนังสือกลับบ้าน
แม่บอกฉันว่าฉันยังมีเวลาอีกนานในการตามหาตัวเอง แน่ล่ะตอนนี้ฉันอายุแค่ 17 ปีเองนี่นา แต่ถ้าปีหน้าฉันยังหาตัวเองไม่เจอแล้วฉันจะต้องเรียนอะไรต่อล่ะ 🤔
เวลาแค่หนึ่งปีนี่ไม่นานเลยนะคะแม่
“น้ำหนาว ลูกสาวป้าไปประกวดร้องเพลง อย่าลืมเชียร์นะลูกกกกก” ฉันตอบรับและส่งยิ้มให้ เหมือนป้าน้อยจะรู้ว่าฉันอยากหนีเต็มทีเลยรีบมาดักหน้าฉันไว้ “ได้ข่าวว่า ไปเรียนร้องเพลงมา เป็นยังไงบ้างล่ะ ปีหน้าจะประกวดเลยไหม ว่างๆให้ลูกป้าสอนก็ได้นะ เขาไม่เคยเรียนหรอก เขามีพรสวรรค์ แต่เขาอาจจะไม่ว่าง&)$$@@(::&@@)(;”
ขณะที่ป้าน้อยพูดไปยิ้มไปนั้น
ฉัน>>>> 🙄 มองบนแปป
สบโอกาสดีฉันก็หาทางเผ่นได้ ส่วนป้าน้อยก็หันไปคุยกับเหยื่อรายใหม่ ฉันได้แต่มองด้วยความสงสาร แต่ก็รีบเดินกลับบ้าน
“ใครว่าอะไรให้คะ ทำไมทำหน้าตึงมาแบบนี้” แม่บังเกิดเกล้าถามขึ้น ฉันทิ้งตัวลงโซฟาอย่างหงุดหงิดใจ
“แม่บอกป้าน้อยทำไมอ่ะ หนูอายนะแม่”
แม่ส่งยิ้มหวานมาให้ขณะที่ฉันยังหน้าบึ้งตึงอยู่
“แม่อวดลูกบ้างสิ ให้เขาอวดอยู่ฝ่ายเดียวได้ยังไง”
“หนูมีอะไรน่าอวดบ้างละคะแม่ ร้องเพลงไม่ได้เรื่อง เต้นไม่เป็น ตัวก็เตี้ย ไม่มีพรสวรรค์อะไรเลย”
ฉันยังคงดึงหน้าใส่แม่เช่นเดิม แต่แม่ไม่ได้สะท้าน ไม่ได้โกรธ ไม่โมโห แถมยังส่งยิ้มมาเช่นเดิม
“ไม่รู้ตัวจริงๆเหรอว่าตัวเองมีพรสวรรค์”
ฉันส่ายหน้าตอบในทันที เพราะเหมือนฉันไม่มีอะไรเลย ไม่มีแม้กระทั่งโอกาสตามความฝันของตัวเอง
“พรสวรรค์ไม่ได้ใช้กับแค่เรื่องความสามารถ การที่หนูเป็นคนที่อดทน และมุ่งมั่นก็เป็นพรสวรรค์อย่างหนึ่ง” แม่เว้นไปครู่หนึ่ง “จะมีสักกี่คนที่ยังฝึกภาษา ฝึกบุคลิก ฝึกยิ้มหน้ากระจกทั้งๆที่รู้ว่าเป็นแอร์โฮสเตสไม่ได้แน่ๆ จะมีใครบ้างที่พยายามเอาชนะความไม่เก่งของตัวเองเหมือนที่หนูทำ ถึงวันนี้ยังทำไม่ได้ แต่แม่เชื่อว่าพรสวรรค์จะทำให้หนูทำได้” 😉
จากวันนั้นมาฉันก็ยังเดินหนีป้าน้อยทุกครั้งที่มีโอกาส และฉันก็ค้นพบแล้วว่าความมุ่งมั่นที่มีในตัวฉันนี่แหละคือพรที่สวรรค์ประทานให้
แม้ไม่มีใครมอบกำลังใจ เราก็สามารถมอบให้ตนเองได้ ตลอดเวลา 🌹
แต่งโดย : การเดินทางของผีเสื้อ🦋
ที่มา : เสียงโม้ของป้าข้างบ้าน
- 3
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
