[หลอมเหล้าในเตากลั่น] เวลาเราเดินออกไปข้างนอกบนฟุตบาท และริมถนน เราจะเห็นพ่อค้าแม่ขาย ทำมาหากินขายสินค้าหลากหลายสารพัน สิ่งเหล่านี้มันกลายเป็น "วิถีชีวิต" ไปซะแล้วของทั้งเขาและเรา ผมเห็นคนขายไข่ปิ้งก็ไม่คิดอะไร? ผมเห็นคนขา

มีบัญชีอยู่แล้ว?หรือ

•

19 ก.ย. 2019 เวลา 05:02 • ปรัชญา

เวลาเราเดินออกไปข้างนอกบนฟุตบาท และริมถนน

เราจะเห็นพ่อค้าแม่ขาย ทำมาหากินขายสินค้าหลากหลายสารพัน

สิ่งเหล่านี้มันกลายเป็น "วิถีชีวิต" ไปซะแล้วของทั้งเขาและเรา

ผมเห็นคนขายไข่ปิ้งก็ไม่คิดอะไร?

ผมเห็นคนขายส้มตำก็ไม่คิดอะไร?

ผมเห็นคนขายขนมเบื้อง ขนมปลากริม กล้วยแขก ...ก็ไม่คิดอะไร?

แต่ผมเห็น คนหาบเขียง คนเข็นกระปุกออมสิน คนแบกเก้าอี้หวาย แบกที่นอนแล้วผมอดคิดไม่ได้จริงๆ!!

ผมกังวลแทนเขาไปว่า...

- แต่ละวันเขาจะขายได้กี่ชิ้น กี่อัน?

- แต่ละวันเมื่อเดินไปจนสุดถนนพลบค่ำแล้ว เขาจะหอบทรัพย์สินของเขากลับอย่างไร? ทางเดิมหรือไม่?

- หากขายไม่ได้ แล้วสินค้าเหล่านี้ไปคืนได้หรือไม่?

- หรือ.. แม้แต่ระหว่างทางปวดท้องปวดไส้ อยากเข้าห้องน้ำ เขาจะแก้ปัญหาอย่างไร?

สรุปคือมันคิดไปสารพัด

มันคงไม่ใช่ธุระแหละครับ ทั้งผมและท่าน

แต่สิ่งที่ผมเห็นด้วยตาเหล่านี้ ก็คือ "ภาพชีวิต"

เราอาจจะเหนื่อยที่จะมอง แต่ดูเหมือนเขาจะไม่เหนื่อยเลยที่จะทำงาน

นี่แหละครับ โอกาสของแต่ละคนมันไม่เท่ากันจริงๆ

"วิถีชีวิต" ก็คงจะต้องประกอบด้วย "ภาพชีวิต"

หลายๆภาพรวมกัน

ท่านหรือผม มี "ภาพชีวิต" เป็นเช่นไรครับ?

ถ้าหากดี ก็ขอให้รักษา และจดจำไว้อย่างนี้นานๆนะครับ

#พันบุตร

#หลอมเหล้าในเตากลั่น

โฆษณา