หากฉัน .. นั่งยิ้ม .. อยู่คนเดียว .. เปล่า .. ฉันยิ้ม .. ให้กับเธอด้วย
ชายวัยกลางคนผมเผ้ารุงรังนั่งยิ้มอย่างมีความความสุขอยู่ลำพังที่ข้างถนน แววตาที่บ่งบอกถึงสิ่งที่เขานั้นนึกคิด เผยให้เห็นอย่างชัดเจนถึงความสุข ถึงแม้อากาศจะร้อนแทบกายระเบิด ถึงแม้รถรามากมายวิ่งผ่านไปผ่านมาทิ้งฝุ่นควัน เขม่า เสียงดังโวกเวกซักเท่าใด แต่สิ่งเหล่านั้นก็มิอาจกระชากชายคนนั้นออกมาจากภวังค์ได้
หลายครั้งเช่นกันที่ฉันคงเคยเป็นดั่งชายคนนั้น คงเพียงแตกต่างกันเล็กน้อย แตกต่างกันในจุดที่ฉันนั่งยิ้มเพียงลำพังในห้อง ในบ้าน ในที่ๆไม่มีใครๆ ที่จะพบเห็นการกระโจนเข้าภวังค์ที่เคยมีความสุข ภวังค์ที่มีเธอ ภวังค์ที่วาดหวังถึงการมีอยู่ของความสุขของฉัน ฉันปลดปล่อยให้ตัวเองล่องลอยคล้อยตามไปอย่างไม่รู้ตัว ไม่ต่างจากชายข้างถนนคนนั้น ที่ใครๆต่างเข้าใจไปว่าเขาเป็นเพียงชายเสียสติ หรือ ฉันคงเสียสติไปแล้ว
บ่อยครั้งการวาดวิมานในอากาศมันเกิดขึ้นเอง จนเหมือนกลายเป็นส่วนหนึ่งของการดำรงชีวิต หลายคนยึดมั่นในความเป็นจริง หลายคนไม่คาดหวังในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ แต่คนส่วนนั้นอาจเป็นเพียงแค่ส่วนน้อยในโลกหรืออาจหาได้ยากยิ่งหรือไม่มีเลย ผู้คนส่วนใหญ่เดินขวักไขว่อยู่ตามท้องถนนล้วนมีมุมหนึ่งในความคิด ที่แม้แต่ตัวของตัวเองยังคงไม่เข้าใจ มุมที่นำพาเราเข้าไปได้โดยไม่รู้ตัว บ้างยิ้ม บ้างหัวเราะ บ้างร้องไห้ แตกต่างกันไปตามสภาพจิตใจในก้นบึ้งส่วนลึกของสมองในขณะรู้สึก ฉันเฝ้าคอยสังเกตุตัวเองถึงการเหม่อลอยเข้าสู่ภวังค์ของฉัน แต่ท้ายแล้วก็ไม่เคยได้รับผลลัพท์ใดๆกลับมา พบเพียงรอยยิ้มที่เปื้อนหน้าค้างคาอยู่เท่านั้น การกลับออกมาไม่ได้ทำร้ายฉัน และการกระโจนเข้าไปไม่ได้ทำให้โลกแห่งความจริงเจือนจางลง จากหลักฐานที่ฉันค้นพบเพียงเท่านั้น มันบอกได้แค่เพียงว่า ภวังค์ที่ฉันกระโจนเข้าไปนั้นคงเป็นดินแดนหนึ่งที่ให้ความสุขแก่ฉัน แม้มันอาจจะเป็นเพียงแค่ชั่ววูบหนึ่ง แต่หากบ้างครั้งหลักฐานที่ค้างคาอยู่กลับเป็นเพียงคราบน้ำตา ฉันก็จะย้ำบอกกับตัวเองว่า “มันคงเป็นแค่..ความฝัน” .. ขอให้ภวังค์นั้น..ของทุกคน..สวยงาม*
ฉัน .. คือชายเสียสติ .. ที่อยู่ใน .. โลกแห่งความจริง .. ได้
ยี่สิบแปดซี่
30/03/2012 {ในอาคาร..โรงงานขนม}
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
