ในวันที่พยาบาลป่วยเสียเอง...
ช่วงนี้เป็นช่วงที่ไข้หวัดและไข้หวัดใหญ่ระบาดในสังคมเรา หลายๆท่านคงเกิดอาการปวดหัว ตัวร้อน ไอ จาม มีน้ำมูก มีเสมหะ ไม่สบายตัวไปตามๆกัน
แล้วเกิดอะไรขึ้นกับปูเป้บ้าง ... ไข้ขึ้น ตัวร้อน ตาร้อน หนาวสั่น ปวดหัวจนคล้ายว่าหัวจะระเบิด อาการทั้งหมดนี้เป็นขณะที่ทำงานอยู่ แล้วยังไงต่อ?
คำตอบก็คือ...
ทำงานต่อไปค่ะ จริงๆถ้าไม่ไหว ก็พักได้ แต่ด้วยความที่ถูกสอนมาว่า ชีวิตคนอื่นนั้นสำคัญกว่าชีวิตตนเอง ทำให้เราเลือกยอมตายในหน้าที่
มันไม่ดีต่อร่างกายเลยกับการคิดเช่นนั้น แต่มันเป็นเรื่องจริงที่ว่า เราถูกสอนให้รักคนอื่นมากกว่าตัวเอง
เกรงใจเพื่อนร่วมงาน หากงานของเราชะงัก ใช่ว่าจะเก็บไว้ทำวันหลังได้ ต้องทำตอนนั้น เวลานั้น กำหนดตายตัวไม่สามารถยืดหยุ่นได้ เพราะทุกวินาทีมีผลต่อชีวิตคนนั่นเองค่ะ
เราดูแลตัวเองไหม? ก็ดูเท่าที่ดูได้และดูไหว ส่วนใหญ่ปูเป้จะดูตารางเวร ถ้าเวรไม่แน่นจะปล่อยให้หายเอง แต่ถ้าเวรแน่น จะอัดยาเข้าไปในร่างกาย มีกี่ขนานอัดลงไปให้หมด กินเยอะๆ เบื่ออาหารแค่ไหนก็ยัดเข้าไป เพื่อให้ร่างกายฟื้นตัวเร็วที่สุด
ลงเวรมาคือ กินข้าว กินยา นอน วนไปจนกว่าจะหาย ดังนั้น ช่วงนี้ปูเป้จึงหายหน้าหายตาไปนั่นเองค่ะ และจะแวบๆมาดูบ้าง บางเวลา
ถัดมา ก็ไอมาก ไอจนคอจะแตก เจ็บคอ เสียงเปลี่ยน(เป็นกะเทย) แล้วเริ่มหายไปทีละนิด เจ็บคอจนไม่อยากพูดกับใคร เก็บไว้พูดกับคนไข้ก็พอ เดี๋ยวคนไข้เหงา😁
ตอนนี้ดีขึ้นเยอะแล้วคัมแบคได้ประมาณหนึ่ง บทความช่วงที่ผ่านมาจึงเป็นบทความในสต็อกเสียส่วนใหญ่ ไม่ได้พิมพ์แบบเรียลไทม์เหมือนเมื่อก่อน 🤩 เดี๋ยวจะค่อยๆกลับมาค่ะ
ส่วนใครที่กำลังเป็นหวัด แนะนำว่าพักผ่อนมากๆ และดื่มน้ำเยอะๆ จะดีมาก เดี๋ยวหายได้เอง ส่วนปูเป้เวลาน้อยเลือกอัดยาคือดีที่สุด
//ขอไปซบพี่โป้ปรับพลังใจแปป
เรียบเรียง การเดินทางของผีเสื้อ🦋
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
