.
มีบางอย่างผิดปกติกับผม...
วันนึงผมล้มลงและมันยากที่จะลุกขึ้นอีกครั้ง
แม่ของผมรู้ทันทีว่าผมมีบางอย่างผิดปกติและเธอพาผมไปพบแพทย์...
.
ผมใช้เวลาหลายสัปดาห์ในโรงพยาบาล
และพวกเขาเหล่านั้นก็มีการทดสอบมากมายกับผม
พวดเขาไม่มีใครสามารถบอกผมได้เลยว่าผมมีอะไรผิดปกติ แต่ตอนนั้นผมพอเดาได้ว่ามันแย่มาก
ในความจริงแพทย์ที่วินิจฉัยผม เขาเดินจากผมไปและผมก็ไม่เห็นเขาอีกเลย
เพราะเขารู้สึกว่าไม่มีอะไรที่เขาสามารถทำได้ ...
ผมก็คิดเช่นนั้นเหมือนกัน...
.
ตอนแรกผมรู้สึกหดหู่ ครับ
ร่างกายผมดูเหมือนว่าจะแย่ลงอย่างรวดเร็ว
มันไม่มีเหตุผลอะไรที่ผมจะเรียนปริญญาเอก
มันบ้าไปแล้ว
เพราะผมไม่รู้ว่าผมจะมีชีวิตอยู่ได้นานพอจะทำมันสำเร็จมั้ย?
.
แต่ในที่สุด
ผมก็มาเคมบริดจ์เพื่อทำจักรวาลวิทยาและวันนั้นผมมาพร้อมกับความรู้จักรวาลวิทยาที่ผมมุ่งมั่นจะทำมัน
จากนั้นอาการค่อยๆดีขึ้น ดีขึ้น
และผมเริ่มจะก้าวหน้าในหน้าที่การงานครับ
.
หลังจากวันนั้นความคาดหวังที่จะมีชีวิตอยู่ยืนยาวของผมก็ลดลงเหลือศูนย์
ผมมองว่าทุกวันของผมก็กลายเป็นโบนัสชีวิตและผมก็เริ่มชื่นชมมัน
“เพราะทุกวันที่มีชีวิตก็เหมือนผมได้โบนัส”
.
ทุกอย่างที่ผมมี ทำให้ผมมีวันนี้ได้
มีหญิงสาวคนหนึ่งชื่อเจนครับ
ผมพบเธอในงานปาร์ตี้ เราแต่งงานกัน
ซึ่งเธอคนนี้แหละมีส่วนในการยกวิญญาณของผมให้กลับคืนมา
เธอทำให้รู้ว่า
“ในขณะที่มีชีวิตอยู่เราก็มีความหวัง”