12 ต.ค. 2019 เวลา 14:19 • ปรัชญา
คุณเคยยืนอยู่หน้ากระจกแล้วถามกับตัวเองไหมว่า "ฉันคือใคร ? "
ฉันคือใคร ?
คำตอบที่เรามักจะตอบตัวเองพร้อมกับเอานิ้วชี้ ชี้เข้าหาตัวแล้วบอกว่า "ก็นี่ไงคือฉัน" อวัยวะทุกส่วนของร่างกายทั้งหมดรวมกันเป็น "ฉัน"
ถ้าเป็นเช่นนั้น หากว่าคุณได้มีการตัดเล็บ หรือตัดผมสั้น มันจะทำให้ความเป็นตัวคุณลดน้อยลงไหม ?
หรือมากไปกว่านั้น หากคุณได้มีการผ่าตัดเปลี่ยนอวัยวะบางอย่างของร่างกาย หรือได้รับเลือดจากผู้อื่นมา มันจะทำให้การเป็นตัวคุณลดลงไหม ?
ตกลงแล้วฉันคือใครกันแน่
คราวนี้คุณอาจจะชี้มาที่ศรีษะ แล้วบอกว่าสิ่งที่อยู่ในความทรงจำนี้ต่างหากที่บ่งชี้ความเป็นคุณ เพราะว่า คุณจำได้ว่าบ้านคุณอยู่ไหน คุณมีพี่น้องกี่คน พ่อแม่คุณเป็นใคร ญาติพี่น้องมีใครบ้าง ชอบทานอะไร ฟังเพลงแนวไหน ชอบเล่นกีฬาอะไร ฯลฯ
ผมก็ยังสงสัยว่า ...แล้วถ้าหากวันหนึ่งคุณความจำเสื่อมไป แล้วคนที่ยังหายใจอยู่แต่จำอะไรไม่ได้ นั่นคือคุณหรือปล่าว ?
ฉันไม่อยากรู้แล้วว่าฉันเป็นใคร
ความคิดด้านบนที่เป็นคำถามและคำตอบนั้น ผมเคยเป็นคนที่ตั้งคำถาม และพยายามจะหาคำตอบที่ดีที่สุดมาตอบ และต้องเป็นคำตอบที่ตัวเองยอมรับ
ผมคิดอยู่นานนะ แต่ผมยังไม่ได้คำตอบที่ดีสักเท่าไร.....
จนวันหนึ่งผมคิดได้ว่า สิ่งที่เป็นลักษณะทางกายภาพ และความทรงจำที่เรามีนั้น มันสามารถบอกความเป็นตัวเราได้ก็จริง.....แต่มันจะบอกได้แค่ ณ ช่วงเวลาหนึ่งๆเท่านั้น แต่สิ่งที่จะบอกความเป็นตัวคุณได้ดีที่สุด และยาวนานที่สุด คือ "การกระทำ"
หากในวันนี้ผมให้คุณลองนึกชื่อ คนที่เป็นคนที่ดีสำหรับคุณหรือคนที่คุณรัก ที่ร่างกายของเค้าได้จากคุณไปแล้ว แล้วผมถามคุณว่า "เค้าคนนั้นคือใคร ?" คุณจะอธิบายทุกอย่างเกี่ยวกับตัวเขาให้ผมฟัง ด้วยแววตาแห่งความคิดถึงและใบหน้าที่เปื้อนยิ้ม............แต่ถ้าหากเป็นคนที่เคยทำไม่ดีกับคุณหรือคนที่คุณไม่ชอบ คุณก็จะยังจำเค้าได้ดีเช่นกัน แต่สิ่งที่คุณอธิบายถึงเขาจะตรงกันข้าม
เพราะฉะนั้นผมจึงบอกกับตัวเองว่า บางทีฉันก็ไม่ได้ต้องการคำตอบว่า...ฉันเป็นใคร เพราะ คำตอบที่ตัวฉันตอบมันไม่สำคัญเท่ากับคำตอบที่ คนที่รักฉัน และคนที่อยู่รอบๆตัวฉันเป็นคนตอบว่า "ฉันเป็นใคร"
จงดูแลและเอาใจใส่ พ่อแม่ พี่น้อง ครอบครัว และเพื่อนพ้องของคุณให้ดี หากวันหนึ่งมีใครสักคนไปถามพวกเขาว่า "คุณเป็นใคร" พวกเขาจะตอบคำถามถึงคุณ "ด้วยแววตาที่คิดถึงและใบหน้าที่เปื้อนยิ้ม^^"
#ตัวฉันชุบแป้งทอด
โฆษณา