14 ต.ค. 2019 เวลา 02:30 • ประวัติศาสตร์
เมื่อฉัน... มาส่งพ่อหลวง EP.2 : การรอ..ที่ไม่ไปไหน
ถ้าจะให้ใครอธิบายบรรยากาศในตอนนั้น.. ทุกคนคงบอกเป็นคำเดียวกันว่า.. สับสน ..
ทุกคนเต็มไปด้วยความไม่แน่ใจ.. เจ้าหน้าที่ได้แต่กันเราไปจากจุดนี้ แต่ไม่ได้บอกว่าให้ไปจุดไหน? ( เอาจริงๆ เค้าก็คงไม่รู้หรอกว่าจุดอื่นเป็นยังไง แค่จุดที่ตัวเองดูก็เต็มที่แล้ว )
ด้วยความที่เราเป็นคนดี ไม่อยากดื้อแพ่ง.. ก็เลยยอมออกมาจากท่าน้ำ มาตั้งแถวรอเข้าจุดที่ท่าเตียนด้านนอก ซึ่งตรงจุดนี้ยังมีคนไทยหัวใจอาสา แจกข้าวแจกน้ำให้ตลอด ^ ^
ในใจเราสองคน ก็ไม่คาดหวังอะไรมากครับ ถ้าได้เข้าก็ดี ถ้าไม่ได้ วันนี้ก็มาเก็บบรรยากาศกันก่อน คือเห็นจำนวนคนแล้ว.. ก็คาดหวังได้ยากน่ะครับ ใครๆก็อยากมาเฝ้าทั้งนั้น
ผ่านไปได้ซักครึ่งชม. ฝูงชนเริ่มแห่ไปต่อแถวด้านหลัง คือเริ่มจากสี่แยกบ้านหม้อไปทางจุดคัดกรองสะพานมอญไม่ไกลออกไปนัก เราก็เริ่มลังเล.. จะไปดีมั้ย?
แถวใหม่เริ่มไปตั้งที่แยกสะพานเหล็ก ต่อไปยังสะพานมอญ
ในที่สุดก็ตัดสินใจไปครับ! โดยเราทำความรู้จักกับพี่โดม ( คนที่อยู่หน้าเรา ) แล้วขอเบอร์กันและกันไว้ โดยพี่โดมและครอบครัว จะปักหลักจุดท่าเตียน.. ส่วนพวกผมจะไปจุดสะพานมอญ แล้วโทรแจ้งความคืบหน้ากัน เผื่อทางไหนเปิดก่อน
เราอยู่ห่างจุดสะพานมอญ 220 เมตร! #มีลุ้นๆ
เราเดินมาได้ซักพัก ก็มาต่อคิวที่แยกบ้านหม้อครับ! พิงค์ แฟนผม @Nuttiya Pink เลือกที่จะนั่งแถวริมฟุตบาท แม้แถวจะไกลกว่า แต่เธอให้เหตุผลว่า ขอมีอากาศหายใจหน่อยดีกว่า.. ฉลาดมั่กๆๆ!
เดินไปสำรวจต้นแถว.. ยังเรียบร้อยกันดี
บ่ายๆแดดจัด ร่มเริ่มกางกันพรึ่บ!
จากนี้ไป ช่วงบ่ายโมง จนถึงเย็นค่ำ ก็คือการรออย่างเดียวเลยครับ! รอแบบไม่ขยับไปไหน.. ตอนแรกๆ ผมเดินออกไปดูต้นแถว เราอยู่ห่างจากจุดสะพานมอญ 220 เมตรเอง! ข้างหน้าก็นั่งรอเป็นระเบียบดีครับ แต่สังเกตุ ด้านริมคลองนอกคิว ก็มีคนแก่ นั่งล้อมวง ผมเข้าใจว่าเหนื่อย เลยออกนอกคิวมาพัก
ระหว่างรอ ได้ยินเสียงประกาศตามหาคนหายเป็นระยะๆ คือนัดกันไม่เจอ แล้วส่วนใหญ่ก็บอกจุดสังเกตคือ “ ก็เค้าใส่เสื้อดำน่ะ! “ ดูจากรูปแล้วคิดว่าจะหาเจอมั้ยครับ ?!?
ตกเย็นคนเริ่มมาจากข้างๆ แถวเริ่มขยาย
ลองดูคิวแล้วกันครับ ^ ^ #อันนี้เบาะๆ #จุดอื่นเยอะกว่านี้เยอะ
ยิ่งเย็น.. คนยิ่งแน่น!
แว่บออกนอกแถวมาเข้าห้องน้ำ.. ถนนโล่งงงง..........
ตลอดเวลาที่รอ เราก็เริ่มเห็นคนมาทีหลังทยอยมาด้านข้าง แล้วพอมีการขยับแถว คนก็เบียดรวมเข้ามา มันยากที่จะควบคุมครับ
กว่าจะถึงเย็น แถวคนก็หนาแน่นจนเริ่มไม่เป็นแถวแล้วครับ!
มีรูปคู่บ้าง ^ ^
ยืนบ้าง... นั่งบ้าง
พัดกระดาษที่รับแจกอันนี้ ชอบมาก!
หันไปมองท้ายแถว... ตอนนี้ยาวแล้ว
เพื่อนยิ้มและคณะแวะมาเยี่ยมด้วย เห็นมั้ยครับ? คนที่โบกมือนะ ^ ^
น้ำอัดลมชื่นใจจากเพื่อนๆ ที่ ยิ้ม เอามาส่งให้! ^ ^ ขอบใจมาก ที่หากันจนเจอ!
ในหลวง อยู่กับประชาชนของพระองค์เสมอ...
เจอฝรั่งหลายคนที่สนใจ.. แต่ไม่รู้จะทำตัวยังไง ก็ฟุตฟิตฟอไฟไปหลายคนอยู่ ^ ^
ในภาพนี้คือนั่งรอมาประมาณ 5-6 ชม.แล้ว..
เราทุกคนต่างรอเพราะได้ข่าวมาว่า 2 ทุ่มหลังเสร็จพิธี จะเปิดให้คนเข้าอีกรอบ ระหว่างนั้น พอมีคนตื่นฮือกันลุกเดินหน้า ทุกคนก็ลุกแห่กันเบียดเข้าไป.. แล้วพอพบว่าจริงๆไม่ได้ไปไหน คนก็เบียดกัน นั่งลงไม่ได้ ก็ต้องเขยิบกันพักใหญ่กลับมานั่งที่เดิม... เป็นแบบนี้ 4-5 รอบได้ครับ
ค่ำแล้ว....
คุณลุงคนนี้ฝากผมถ่ายรูปให้ เพราะมาแค่คนเดียว
และแล้ว... ช่วงหลัง 2 ทุ่มที่เรารอคอยก็มาถึง! คือราวๆ 2 ทุ่มครึ่ง - 3 ทุ่ม ผู้คนก็ลุกและเขยิบกันขนานใหญ่! และนั่นคือจุดเริ่มต้นของมหากาพย์ที่แสนหนักหน่วง!
... ติดตามต่อตอนที่ 3 นะคร้าบ!
- บี บ้านผางาม

ดูเพิ่มเติมในซีรีส์

โฆษณา