เรากำลังให้ค่ากับ "พรสวรรค์" มากไปหรือเปล่า?
เวลาเราพูดถึงคนที่ประสบความสำเร็จ ส่วนใหญ่เราจะพูดถึงความเก่ง หรือพรสวรรค์ของคนๆนั้นมากกว่าจะพูดถึงความพยายามและความเพียร
ยิ่งถ้าเรื่องนั้นต้องใช้ความเพียรมากแค่ไหนเราก็ยิ่งได้ยินคำว่าพรสวรรค์บ่อยเท่านั้น
เช่นดนตรี หรือกีฬา ที่ต้องใช้เวลาฝึกซ้อมอย่างจริงจัง สม่ำเสมอ เป็นเวลานาน ซึ่งหลายๆครั้งต้องเริ่มตั้งแต่เด็ก
แต่เรามักเรียกคนเหล่านี้ว่ามีพรสวรรค์ตั้งแต่เด็ก ทั้งๆที่จริงๆแล้วคนเหล่านี้แค่เริ่มฝึกซ้อมอย่างหนักตั้งแต่ยังเด็กแค่นั้นเอง
ปัญหามันอยู่ตรงนี้ครับ หลายๆครั้งสิ่งที่เราทำโดยไม่รู้ตัวคือเราชอบชมคนที่ประสบความสำเร็จว่ามีพรสวรรค์เพื่อให้เราไม่รู้สึกผิดกับตัวเองที่ไม่ประสบความสำเร็จครับ
เพราะพรสวรรค์ฟังดูเป็นอะไรที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิด ไม่สามารถควบคุมได้ เราก็จะรู้สึกว่าความสำเร็จนั้นอยู่เหนือการควบคุมของเรา ดังนั้นจึงไม่ใช่ความผิดของเรา
ซึ่งต่างจากความเพียรพยายาม เพราะเราสามารถควบคุมตัวเองให้พยายามมากขึ้นได้ เราก็มักจะรู้สึกผิดกับตัวเองที่ไม่มีความพยายามมากพอ
แต่ธรรมชาติของเราก็ต้องการจะเลี่ยงความรู้สึกผิดนี้นี่แหละครับ เลยทำให้เราชอบให้ค่ากับพรสวรรค์ของคนอื่นมากกว่าความพยายาม
นอกจากนี้ การชมคนที่ประสบความสำเร็จว่ามีพรสวรรค์นั้นยังเป็นการไม่ให้เกียรติความเพียรพยายามของคนๆนั้นอีกด้วย
ซึ่งแน่นอนครับ ผมไม่ได้บอกว่าพรสวรรค์ไม่มีจริง
แต่ผมกำลังอยากให้เราลองถามตัวเองดูว่า
"ทุกวันนี้เราใช้(การไม่มี)พรสวรรค์เป็นข้ออ้างในการไม่พยายามทำตามเป้าหมายของเราอยู่หรือเปล่า"
สวัสดีครับ ปันนะครับ ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่านนะครับ
ถ้าชอบโพสต์นี้อย่าลืมกด Like 👍🏻 และ Share📍
กด📌ติดตาม เพื่อคุณจะได้ไม่พลาดข้อคิดดีๆ💡 ทุกวัน!
Comment ความคิดเห็นและข้อติชมได้เลยนะครับ👇🏻
- 4
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
