ร้านซาลาเปาของคุณลุง
ทุกวันเสาร์เรามีงานพิเศษสอนภาษาไทยที่โรงเรียนสอนภาษา แต่อาทิตย์นี้ต่างจากทุก ๆ อาทิตย์ที่ผ่านมา เพราะเรามีสอนแทน เลยต้องไปที่โรงเรียนเร็วขึ้น แต่จะมีเวลาพักกินข้าวเที่ยงนานขึ้น
ก่อนหน้านี้มีน้องที่สอนอยู่ด้วยกัน แนะนำว่ามีร้านซาลาเปาร้านหนึ่งใกล้ ๆ โรงเรียน ซาลาเปาไส้หมูอร่อยมาก เราหาโอกาสซื้อกินหลายครั้ง แต่ก็ไม่เคยมาเจอวันที่ร้านเปิดเลย
ร้านนี้เปิดปิดไม่เป็นเวลา แล้วแต่ความสะดวกของ 'คุณลุง' เจ้าของร้าน น้องที่แนะนำยังทิ้งท้ายไว้ด้วยว่า เจ้าของร้านอาจจะดูไม่ค่อยต้อนรับแขกสักเท่าไหร่ เมื่อเทียบกับมาตรฐานงานบริการของประเทศที่นี้ให้บริการราวกับลูกค้าเป็นบุคคลพิเศษเดินพรมแดงกันเลย
เที่ยงนี้ได้โอกาสเหมาะ เราเดินไปที่ร้านและดีใจมากที่ร้านเปิดและมีซาลาเปาอยู่เต็มตู้
เรา: "เอาซาลาเปาไส้หมูสองลูกค่ะ"
คุณลุง: "107¥" แล้วเดินไปยืนที่หลังเครื่องคิดเงิน ที่อยู่ห่างจากตู้ซาลาเปาออกไป เราเห็นดังนั้นก็เลยเดินตามไป ในใจคิดว่า 'สงสัยเป็นแบบบริการตัวเอง จ่ายเงินเสร็จแล้วคงไปคีบซาลาเปาใส่ถุงเองล่ะมั้ง'
เราวางเงิน 214¥ ลงบนถาดรับเงินตามธรรมเนียมคนที่นี่ที่จะไม่ยื่นเงินใส่มือกันโดยตรง ยกเว้นตอนทอน
คุณลุง: "107¥!" ดูเหมือนว่าคุณลุงจะไม่ได้ยินที่เราสั่งไปตอนแรก
เรา: "ขอ 2 ลูกค่ะ" เราพูดเสียงดังขึ้นอีกนิด
คุณลุง: "อ้อ 214¥" แล้วคุณลุงก็นับเงินเราด้วยสายตา จากนั้นก็เดินไปที่ตู้ซาลาเปาโดยทิ้งเงินเราไว้บนถาดอย่างนั้น ไม่ได้เก็บใส่เครื่องคิดเงิน
คุณลุงหยิบซองกระดาษ แล้วบรรจงคีบซาลาเปาจากตู้นึ่งที่มีควันกรุ่น ๆ ลอยออกมาใส่ลงในซอง ทีละลูก มือที่ถือซองกระดาษอยู่แนบตัวคุณลุงตลอดเวลา เหมือนว่าลุงไม่สามารถยกมือขึ้นมาได้ แต่ยังหยิบจับอะไร ๆ ได้อยู่
"...คงเป็นอาการของอัมพฤกสินะ..."เราคิด
เราเห็นคุณลุงคีบเสร็จทั้งสองลูกแล้วกำลังหันไปหยิบถุงหิ้วมาใส่ เราจึงบอกคุณลุงว่า "ไม่ต้องใส่ถุงหิ้วก็ได้ค่ะ" ด้วยความอยากลดขยะพลาสติกของตัวเอง แต่คุณลุงดูเหมือนจะไม่ได้ยิน เราเลยเอามือแตะหลังคุณลุงเบา ๆ แล้วพูดอีกครั้ง
คุณลุงหันมามอง เหมือนหยุดคิดสักพัก แล้วพูดว่า "ไม่ได้นะ ต้องใส่ มันร้อน" แล้วก็ใช้มือข้างที่พอจะยกขึ้นได้ เอื้อมไปหยิบถุงหิ้วที่แขวนอยู่เหนือตู้นึ่ง แล้วเปลี่ยนมาใช้มือข้างที่ยกไม่ได้มาจับถุง แล้วค่อย ๆ เอาซาลาเปาทั้งสองลูกใส่ถุงหิ้ว
"มันร้อนนะ ต้องใส่ถุง ถือดี ๆ ล่ะ" คุณลุงย้ำอีกทีก่อนเราเดินออกจากร้านมา.....
วันนี้ลดขยะพลาสติกไม่ได้
แต่...
...ได้เห็นคนคนหนึ่งที่ไม่ยอมแพ้ต่อโรคภัย ยังลุกขึ้นมาทำมาหากินเท่าที่จะทำได้
...ได้สัมผัสความห่วงใยที่คุณลุงที่เพิ่งเจอกันครั้งแรกมอบให้ ผ่านถุงพลาสติกใบนั้น
ขอบคุณนะคะคุณลุง 😊
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
