การเดินทางครั้งแรก
จำได้ว่าเคยนั่งรถไฟคนเดียวครั้งแรกเมื่ออายุเก้าขวบ เรียนอยู่ ป.สาม จากอำเภอฉวาง จังหวัดนครศรีธรรมราช ไปยังอำเภอหลังสวน จังหวัดชุมพร เพื่อที่จะไปหาพ่อที่ อำเภอพะโต๊ะ
การเดินทางครั้งแรกของเด็กชายตัวเล็กๆ มีความตื่นเต้น และท้าทาย ตื่นเต้นเพราะเดินทางคนเดียว มีญาติมาส่งให้ขึ้นรถไปที่สถานีกะเปียด ขึ้นรถเสร็จก็เหมือนโลกนี้เหลืออยู่คนเดียว แต่ในเส้นทางนี้เคยนั่งมาหลายครั้งแล้วกับพ่อ จนจำชื่อสถานีต่างๆ ได้หมดแล้ว เวลาเดินทางกับพี่ชายหรือน้องชายก็จะช่วยกันนับสถานี
มีความกังวลเล็กๆ อยู่นิดเดียว กลัวจะเลยสถานี ดังนั้นพอใกล้ๆ จะถึงสถานีหลังสวน ก็ต้องคอยนับสถานี และที่กังวลอีกอย่างคือจะลงรถทันไหม หลังสวนสถานีใหญ่รถจอดนานกว่าสถานีอื่น แต่คนก็ลงเยอะเหมือนกัน ในวัยเด็กยังไม่รู้ว่ามีพนักงานคอยปล่อยรถ โบกธงแดง ธงเขียว เพื่อคอยดูว่าปลอดภัยในการปล่อยรถออก
เมื่อถึงสถานีหลังสวน มีพ่อมารอรับที่สถานีแล้ว พอเห็นหน้าพ่อ ทุกอย่างก็โล่งเหมือนยกภูเขาออกจากอก
ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาชีวิตก็เริ่มเดินทางอยู่เรื่อยๆ โดยเฉพาะการเดินทางคนเดียว เดินทางไปหลังสวน ในเส้นทางเดียวกันนี้คนเดียวจนนับครั้งไม่ถ้วน และเพิ่มความถ้าทายมากขึ้น คือต่อรถสองแถวไปหาพ่อจนถึงอำเภอพะโต๊ะเลย ไม่ต้องมีพ่อมารับที่สถานีแล้ว
พอโตขึ้นอีกหน่อยชีวิตก็เต็มไปด้วยการเดินทาง ไปไกลมากขึ้น ในประเทศ ต่างประเทศ ไปเรียนหนังสือ ไปธุระ ไปทำงาน ไปเที่ยว ไปหาญาติ ไปหาคนรัก ฯลฯ
แม้ขณะที่กำลังเขียนอยู่นี้ ก็อยู่ระหว่างการเดินทาง (นั่งรอเครื่องบินอยู่ที่สนามบินนานาชาติวัดไต นครหลวงเวียงจันทน์ สปป.ลาว ปลายทางสุวรรณภูมิ กรุงเทพมหานคร)
สนามบินทุกที่มักจะมีเอกลักษณ์ของตนเองและมีรูปสวยๆให้ถ่าย
วันหลังจะบอกว่าภาพนี้หมายถึงอะไร
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
