มีสถานที่ไม่กี่แห่ง...บนโลกใบนี้...ที่เราได้เจอผู้คนมากมาย...มารวมตัวกัน...ท่ามกลางความรู้สึกนับร้อยนับพัน...ที่แห่งนั้นเราเรียกว่า "สนามบิน"
โดยส่วนตัวแล้ว...ที่ไหนมีผู้คนมากมาย...ที่นั่นย่อมมีความวุ่นวายติดตามมา...และแน่นอนว่า...สนามบินก็เป็นหนึ่งในนั้น...แต่น่าแปลกตรงที่...ท่ามกลางความวุ่นวายที่ปรากฏในสายตา...เรากลับพบว่า...มีเรื่องราวมากมายในใจ...ให้เราได้นึกถึง...
ไม่ว่าจะเป็น...การเฝ้ารอ...การมาถึงของใครบางคน...ที่ห่างไกลกัน...นานแสนนาน...จนไม่แน่ใจว่า...ความรู้สึกนั้น...เรียกว่า "ความรัก"...หรือ "ความคิดถึง"...เมื่อวินาทีแรกของการปรากฏตัว...ของคนสำคัญ...เราจึงมักเห็นรอยยิ้ม...หรือน้ำตาแห่งความสุข...เอ่อล้นออกมา...จากคนที่เฝ้ารอ...ทำให้เข้าใจได้ในทันทีว่า...การเฝ้ารอใครสักคนนั้น...มันทรมานขนาดไหน...
แต่สถานที่เดียวกัน...ความรู้สึกอาจไม่เหมือนกัน...
เราจึงมีโอกาสได้เห็น...โมเมนต์ของ "การลาจาก"...ในเส้นทางที่เลือกเดิน...ด้วยเหตุผลต่างกันออกไป...บางคนลาจากเพื่อที่สักวัน...เราจะได้กลับมาพบกันอีกครั้ง...ในขณะที่บางคน...ลาจากด้วยเหตุผล...มากกว่าความรู้สึก...และเช่นกัน...ที่บางคน...เลือกที่จะใช้แค่เพียงความรู้สึก...หรือใช้แค่หัวใจ...ในการจากกัน...เพื่อร่ำลา...เราจึงมักพบว่า...โมเมนต์ของ "การจากกัน"...มักจบลงด้วยน้ำตา...โดยที่มิอาจคาดเดาได้ว่า...เป็นน้ำตาของ "ความทุกข์"...หรือเป็นเพราะ "ความผูกพัน" กันแน่...ที่ทำให้เราต้องจากกัน...
นั่นจึงเป็นเหตุผลที่ผมชอบสนามบิน...เพราะสถานที่แห่งนี้...ทำให้เราได้พบ...ได้จาก...ได้รัก...ได้ผูกพัน...ได้คิดถึง...ได้บอกลา...ได้เริ่มต้น...ได้สิ้นสุด...หรือแม้แต่...ได้เพียงแค่...มายืนอยู่ที่นี่...โดยไม่มีความรู้สึกใด...นั่นก็อาจจะ...เพียงพอแล้ว...
เขียนขึ้น...ในวันสุดท้าย...ของการเดินทาง...ข้ามเส้นขอบฟ้า...ของปี 2562...
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
