ใคร...
มือน้อยๆ เรียวงามนั้นค่อยๆ ลูบผ่านไรผมสีดอกเลาของผมไปอย่างแผ่วเบา เธอเฝ้าแต่เอื้อนถามผมว่าจำได้ไหม....
ใคร??? ไหน??? อะไร??? ทำไมผมจำอะไรไม่ได้เลย ความขุ่นมัวค่อย ๆ เผยตัวจากช่องท้องที่โหวงเหวงของผม....
"เธอเป็นใคร???" เสียงผมดังมาจากที่ไกลๆ ที่ไหนซักแห่งในตัวผม
"จำเราได้ไหม" เสียงน้อยๆ ก้องเขย่าโสตประสาทผมทุกอณู
ผมจมดิ่งลงในความคิดโดยไม่รู้ตัว
"ป๊า!!!!! หนูไปเรียนไม่ทันแล้วนะ!!!!" เสียงลูกสาววัย 14 ปลุกผมจากภวังค์
"ป๊าขอโทษครับลูก ป๊าเผลองีบไปแว่บนึง เมื่อคืนเล่นแชท ICQ ดึกไปหน่อย... 555" สารภาพกับลูกแบบจ๋อย ๆ ครับ เงยหน้าขึ้นมองที่ไฟแดง ตัวเลขบอกเวลาอีก 10 วินาทีก็ไฟเขียวแล้ว
"ก็แบบนี้ทุกทีอ่ะ แล้วหนูก็เข้าเรียนสายประจำ... เฮ้อ!!!!" มะนาวจิกตามองผมผ่านกระจกหลัง
"พ่อเค้านอนดึก แค่งีบไปแว่บเดียวทำเป็นบ่นนะลูก แม่ก็น่าจะเข้างานสายเหมือนกัน" ผมหันไปมองทางซ้ายมือเบาะข้างคนขับ เห็น วลัย ภรรยาผมกำลังง่วนหาของในกระเป๋าสะพายพร้อมกับแก้ต่างให้ผม
"ไฟเขียวแล้วลูก พ้นแยกนี้ก็น่าจะทันเข้าเรียนแล้วลูก...." ผมหันไปบอกลูกสาวขณะเข้าเกียร์แล้วเหยียบคันเร่งส่งให้ทันไฟเขียว...
เอี๊ยดดดดดด!!!!!
"เฮ้ย... ชิบหายแล้ว!!!" ผมหันไปทางขวามือตามเสียง เห็นภาพรถหกล้อพยายามเบรกพุ่งเข้าหาเหมือนหนังสามมิติยังไงยังงั้น
"เอี๊ยดดดดดด!!!!!!! โครมมมม!!!!!!!"
/////////////////////////////////
"จำเราได้หรือยัง แม่จ๋า..." เสียงแหลมเล็กกลับมาเสียดแทงความคิดผมอีกครั้ง
"ไม่ ผมจำไม่ได้ จะบ้าหรือไง... เธอเป็นใคร มายุ่งกับผมทำไม!!!" ผมตวาดแบบงงๆ
"แม่ไม่รักหนูใช่ไหม แม่ฆ่าหนูทำไม" เสียงตัดพ้อค่อย ๆ ห่างออกไป ผมก้มลงมองฟุตเหล็กสำหรับเขียนแบบที่ผมมักสอดไว้ข้างประตูคนขับ ที่ตอนนี่ประตูยับยู่จนดันฟุตเหล็กเข้าสีข้างด้านขวาผมลึกเข้าไป... เลข 7" คาอยู่ตรงปากแผลพอดีเป๊ะ ผมหันไปดูวลัย ภาพหัวของเธอที่ทะลุคากระจกหน้ารถมันสยดสยองเกินกว่าจะรับได้ อึดใจนั้นผมรีบหันไปมองลูกสาววัยรุ่นที่ด้านหลัง ศีรษะของเธอกระแทกกระจกด้านข้างแตกเลือดอาบ เหล็กกล่องที่ร่วงหล่นลงมาจากช่องเหนือหลังคารถบรรทุก พุ่งผ่านกระจกหน้ารถผมไปปักทะลุคาอยู่ตรงหน้าของเธอ....
"แม่ฆ่าหนู หนูจะให้โอกาสแม่เลือกว่าจะตายเองหรือจะให้อีนังหมอคนนี้ตายแทน แม่เลือกเองนะ ส่วนอีน้องสาวหนูคนนี้ หนูไม่เอา!!!" เสียงเล็กแหลมกรีดร้องอยู่ข้างหู ขนทั่วสรรพางค์กายผมลุกชัน ภาพตรงหน้าค่อยๆ เลือนหายไป สติผมค่อยๆ กลับมาหลังจากนั้นเพียงเสี้ยววินาที....
//////////////////////////////////
"คุณคนไข้ แน่ใจนะคะว่าจะเอาออกจริงๆ ดิฉันขอถามย้ำเพื่อตัวคนไข้เองอีกทีนะคะ" เสียงเหมือนผู้หญิงจะถามย้ำให้แน่ใจ..... ผมมองเธอจากบนเตียง รู้สึกได้ถึงความเย็นเฉียบจากโลหะที่เป็นขาหยั่ง ซึ่งรองอยู่ใต้น่องผมทั้ง 2 ข้าง
"ไม่เปลี่ยนใจแน่ ๆ คะหมอ" ผมกัดฟันตอบ
"เดี๋ยวอีกซักพักดิฉันจะให้ผู้ช่วยพยาบาลฉีดยาชาให้นะคะ เคสของคุณเกรงว่าหมออาจต้องขูดมดลูกหลังจากเอาเด็กออกเลยคะ เพราะอายุครรภ์ค่อนข้างมากแล้วค่ะ" เธอหันไปชี้นิ้วไปที่อุปกรณ์ขณะพูดกับผม
"ไม่เจ็บหรอกค่ะ อย่ากลัวหรือกังวลไปเลย หมอรับรองว่าเหมือนหลับฝันไปแค่ตื่นเดียวแค่นั้นแหละจ้ะ เดี๋ยวตื่นขึ้นมาอีกทีทุกอย่างก็เรียบร้อยแล้วค่ะ" เสียงเธอที่พูดกับผมแผ่วเบาลงเรื่อยๆ ขณะค่อยบรรจงฉีดอะไรบางอย่างที่สายน้ำเกลือ ก่อนที่สติผมจะหมดไป ผมเห็นป้ายชื่อหล่อนตรงหน้าลาง ๆ บนป้ายชื่อหล่อนเหมือนกันกับชื่อภรรยาผมเปี๊ยบเลย "พญ.วลัย..."
/////////////////////////////////
เสียงคนกรีดร้องเรียกวุ่นวายด้านนอกตัวรถปลุกผมให้กลับมา ภาพตรงหน้าคือเด็กชายตัวน้อย ๆ ยืนเปล่าเปลือยท้าวสะเอวแสยะยิ้มอยู่บนกระโปรงรถตรงหน้าผม
"แม่ว่าไงดี??? ฮ่าๆๆๆๆ" เด็กน้อยแหกปากหัวเราะด้วยความสะใจ
"แม่เลือกเลยว่าใครจะตาย..." เสียงกระซิบก้องในหูผม
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
