"สัตว์ประหลาด"
ท่ามกลางคนเดินถนนนับร้อยนับพัน ข้าเฝ้ามองดูความเป็นไป ในมุมของตัวเองอย่างเงียบๆ เนิ่นนานหลายร้อยปีแล้วที่ข้าไม่ได้เปลี่ยนร่างเสียที ร่างกายนี้ดูเหมือนมันกำลังเสื่อมตัวลงไปตามอายุขัยอย่างไม่มีสิ้นสุด
บางครั้งข้าก็ไม่เข้าใจว่า ทำไมมนุษย์ต้องแก่ตัวลง และตายจากโลกใบนี้ไปด้วย มันช่างผิดแผกแตกต่างกับสายพันธุ์ของข้าเสียเหลือเกิน
ไม่เพียงแต่ทางกายภาพเท่านั้นที่แตกต่างจิตใจอันโสมมต่ำช้าของมนุษย์ส่วนใหญ่ ทำให้ข้ารู้สึกสะอิดสะเอียน แต่ก็ไม่มีทางเลือกนัก ข้าไม่สามารถกลับบ้านได้ ไม่มีบ้านให้กลับไปอีกแล้ว
เจ้ามนุษย์หน้าเหม็นทั้งหลาย พวกเจ้ายังไม่รู้สึกตัวว่า โลกของเจ้ากำลังจะพินาศล่มจมในอีกไม่ช้าไม่นาน ยิ่งพัฒนาการทางเทคโนโลยีของมนุษย์ ดีมากยิ่งขึ้นเท่าไหร่ จิตใจสกปรกต่ำช้าของคนก็ยิ่งเปิดเผยออกมามากขึ้นเท่านั้น
ทุกคนแก่งแย่งแข่งขันเบียดเสียดเพื่อที่จะขึ้นไปสู่จุดสูงสุดในห่วงโซ่วงจรของตัวเอง โดยหารู้ไม่ว่ามีชะตากรรมใดรอพวกเจ้าอยู่เจ้ามนุษย์ตัวน้อยอันแสนประบาง อายุขัยของพวกเจ้าเป็นเพียงดังเศษเสี้ยวธุลี หาได้มีความหมายอื่นใดสำคัญเท่า
เมื่อ 3,000 ปีก่อน สมัยที่ข้ามายังโลกใบนี้ใหม่ๆ มนุษย์เป็นเพียงสัตว์ที่ดำรงชีพ ด้วยการใช้สมองของตน ซึ่งมีพัฒนาการดีกว่าสัตว์สายพันธุ์อื่นในโลกใบนี้ ที่ส่งให้เผ่าพันธุ์มนุษย์ขึ้นสู่จุดสูงสุดของห่วงโซ่อาหาร
สมัยที่พวกเจ้ายังคงป่าเถื่อนและไร้อารยธรรมอยู่นั้น ยังคงออกล่าหาอาหารด้วยหอกที่ทำจากหิน ในยุคที่พวกเจ้ายังบูชาไฟ พวกข้าสามารถเดินทางระหว่างดวงดาวซึ่งอยู่ห่างแสนไกล นับร้อยนับพันปีแสงได้แล้ว
อันที่จริงแล้วมนุษย์ในอดีตก็ไม่ต่างจากปัจจุบันสักเท่าไหร่ เผ่าพันธุ์ต่ำช้าอย่างพวกเจ้า ยังคงบูชาสิ่งที่ไม่มีประโยชน์ดุจดังเทพเจ้า ยังคงปล่อยให้อารมณ์และกิเลสตัณหาเข้าครอบงำ กว่าครึ่งค่อนชีวิตไล่ไขว่คว้าตามหาสิ่งที่ไร้ความหมายอย่างแท้จริง
ครั้งนี้หากแผนการของข้าสำเร็จ เผ่าพันธุ์ของพวกเจ้า จะถูกแทนที่ด้วยจิตวิญญาณของสายพันธุ์ที่สูงส่งยิ่งกว่า อย่างเผ่าพันธุ์ของข้าตลอดไป
"โอ้..." เปลือกนอกของร่างกายข้ากำลังฉีกแยกออกจากกัน ถึงคราวที่ข้าจะเติบโต และแข็งแกร่งมากยิ่งขึ้น เมื่อเพื่อนร่วมอุดมการณ์ทั้งหลายของเผ่าพันธุ์ข้า พร้อมเข้าโจมตียึดครอง เมื่อนั้นจะเป็นวันสูญสิ้นเผ่าพันธุ์มนุษย์ตลอดไป
เปลือกนอกของข้าหลุดออกจากร่างทั้งหมดแล้ว กล้ามเนื้อภายในยืดขยายตัวพองออกอย่างน่าประหลาด คราบของเหลวขุ่นข้นเหนียวเหนอะหนะ อาบเยิ้มไปทั่วร่างของข้า เมื่อมันต้องลมในชั้นบรรยากาศ จึงค่อยๆ แห้งตัวสมานเข้าเป็นผิวกายใหม่ แขนคู่ที่ 7 และคู่ที่ 8 ทะลุจากผิวกายโผล่พ้นออกจากกลางหลัง ครั้งนี้มันช่างแปลกใหม่สำหรับข้ายิ่งนัก ข้าไม่เคยเห็นแขนที่มีปลายเป็นเหมือนดั่งก้ามปูแข็งแรงใหญ่ขนาดนี้มาก่อน เขี้ยวขนาดมหึมายืดยาวโง้งออกจากมุมปากของข้าอย่างช้าๆ
เมื่อข้าหันหลังกลับ ภาพของกองทัพเผ่าพันธุ์ของข้าจำนวนมหึมานับหมื่นนับแสนตัว กำลังเข้าสู่ขั้นตอนสุดท้ายของการลอกคราบแล้ว
บัดนี้!!! ได้เวลาออกจากการจำศีลนับพันปีครั้งนี้แล้ว สิ่งชั่วช้าต่างๆ ที่ข้าได้ยินได้ฟังระหว่างจำศีลตลอดเวลาที่ผ่านมา คราครั้งนี้ใกล้ถึงเวลาชำระล้างเผ่าพันธุ์มนุษย์แล้ว
เจ้ามนุษย์หน้าโง่ทั้งหลาย อีกประเดี๋ยวเถอะ ข้าจะให้พวกเจ้าได้ลิ้มรสความตายอย่างช้าๆ พวกเจ้าต้องเจ็บปวดทรมานให้สาสม พวกข้าถึงจะปล่อยให้พวกเจ้าล้มตายตามแต่ที่ข้าปรารถนา....
/////////////////////////////////////
"แม่จ๋า!!!!" เสียงแหลมเล็กหวีดร้องด้วยความสะพรึงกลัว
"แม่จ๋ามาช่วยหนูด้วย... โอ๊ยยยย... พวกมันกัดเจ็บมากเลย" เด็กหญิงตัวน้อยคร่ำครวญอย่างน่าสงสาร
"ไหนลูก พวกมันอยู่ไหน หนูเป็นอะไรมากไม๊??!!" มารดาวิ่งกระหืดกระหอบเข้าประคองลูกสาวตัวน้อย "พ่อจ๋า!!! มาช่วยลูกสาวด้วยโดนอะไรกัดก็ไม่รู้"
ชายร่างใหญ่ไว้หนวดเคราเฟิ้ม ในชุดเสื้อกล้ามลายพรางแบบทหาร วิ่งออกมาพร้อมกับอาวุธคู่กายในมือ เขาเอื้อมมือไปคว้าลูกสาวตัวน้อยออกห่างจากตรงหน้า ภรรยาของเขาถอยออกห่างด้วยความตกใจ
เมื่อเห็นว่าลูกสาวและภรรยาปลอดภัยดีแล้ว เขาจึงเปิดฝาอาวุธกระป๋องออก แล้วฉีดสารเคมีทั้งหมดในกระป๋องเข้าไปในเนินดินนั้น
"ตาย!!ตาย!!ตาย!!!! ตายกันให้หมด พวกตัวประหลาด บังอาจมากัดลูกสาวกู อย่าอยู่เลยมึง!!! เพียงแค่ช่วงอีดใจ เสียงฟี้... เบาๆ จากกระป๋องสเปรย์บ่งบอกถึง สารเคมีหยดสุดท้ายที่พ่นออกมา
"เออแม่... มาดูเร็ว แมลงอะไรก็ไม่รู้ดูหน้าตาประหลาดๆ ดูไปก็น่ากลัวอยู่นะ พ่อไม่เคยเห็นมาก่อนเลย นี่เราต้องพาลูกไปหาหมอนะพ่อว่า กันไว้ดีกว่าแก้.."
ชายร่างใหญ่ก้มลงหยิบซากตัวประหลาดขนาดเท่าปลายเล็บขึ้นมาส่องดูสองสามตัว เขาคิดในใจว่าเผื่อเอาไปให้หมอตรวจดูเพื่อให้แน่ใจว่าลูกสาวจะไม่เป็นอะไร ก่อนที่เขาจะเดินหายเข้าประตูหลังบ้านอย่างช้าๆ.....
/////////////////////////////////////
ชอบกดไลค์ ถูกใจช่วยกันกดแชร์ให้ด้วยนะครับ^^
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
