#เล่าเรื่องผี100
"นี่ฉันเอง"..
"พี่คะ..พี่คะ..จอดตรงข้างหน้านี้ด้วยค่ะ"
เสียงใสของหญิงสาววัยรุ่นคนหนึ่งบอกกับ
คนขับรถประจำทาง รถค่อยๆหยุดลงตรง
ปากทางเข้าหมู่บ้านพอดี เธอก้าวเท้าลงบันได
มาพร้อมกระเป๋าเป้หนึ่งใบ
หลายปีแล้วที่ *เพรียว* ไปทำงานอยู่กรุงเทพฯ
โดยไม่ได้กลับมาเยี่ยมเยือนที่บ้านที่นี่อีกเลย
หลังจากเรียนจบ เพรียวบอกพ่อกับแม่ว่าอยาก
ไปทำงานอยู่กรุงเทพฯ ถึงรู้ว่าท่านจะเป็นห่วงมาก
ก็ตาม
เธอเหม่อมองดูถนนทางเดินเข้าหมู่บ้านที่ปัจจุบัน
เป็นคอนกรีตเรียบร้อย อย่างน้อยๆที่นี่ก็พัฒนาไป
มากแล้ว ฟ้าเริ่มจะมืดคงต้องรีบเดินเข้าไปข้างใน
"เพรียว..นั่นเพรียวใช่ไหม?"
เธอหันมองด้านหลังเป็นภาพของชายหนุ่ม
รูปร่างสูงผอมบางแต่ดูดีมีรอยยิ้มจางๆให้เธอ
"เรารู้จักกันเหรอคะ?"
"คิดดีดีสิ?..ไม่ได้กลับมานานน่ารักขึ้นเยอะเลย
เหม่งน้อย"
พอได้ยินคำว่าเหม่งน้อยเพรียวถึงกับยิ้มออกมา
มันเป็นคำที่เพื่อนชายสมัยเรียนมัธยมปลายคนหนึ่ง
เรียกเธอประจำ..
"เธอก็เปลี่ยนไปเยอะเหมือนกันนะจอน"
"กลับมาเยี่ยมบ้านหรือมาอยู่เลยล่ะเพรียว?"
"คิดดูก่อนนะ..อืม..ว่าแต่เธอไปไหนมาเนี่ย"
"อ๋อ..เราไปทำงานมา..เดี๋ยวเดินไปคุยไปดีกว่านะเราเดินกลับบ้านเหงาๆทุกวันเลย"
เพรียวพยักหน้าให้แต่ในใจเธอรู้สึกดี
เพราะจอนคือคนที่เธอแอบชอบสมัยเรียน
เขาเป็นหนุ่มนักกิจกรรม เรียนดีกีฬาเด่น
มีแต่นักเรียนหญิงน่ารักมารุมล้อมเสมอ
ส่วนตัวเธอยังใส่แว่นหนาหน้าตาก็ยังไม่สวย
หลายครั้งที่จอนมักจะมาคุยหยอกล้อเธอ
แต่เพรียวก็เตือนตนเองเสมอว่าอย่าคิดมากอะไร
ตอนเรียนจบมันตามธรรมเนียมจะมีการเขียน
สมุดเฟรนด์ชิพและความรู้สึกที่มีใส่เสื้อนักเรียน
ในวันนั้นเธอมอบดอกกุหลาบดอกนึงให้จอน
และเขาก็ได้เขียนใส่เสื้อเธอว่าขอให้โชคดี
ทั้งสองคนเดินมาเรื่อยๆ
บ้านของเพรียวถึงก่อนจอนซึ่งเข้าไปลึกกว่า
หลังจากเจอหน้าพ่อแม่แล้ว
เพรียวก็กลับมาคิดถึงเรื่องที่ผ่านมา
สาเหตุที่เธอต้องไปจากที่นี่เพราะทำใจไม่ได้
เมื่อรู้ว่าจอนกำลังมีคนที่รักคบหากัน
วันเวลาที่ผ่านมาทำไมเธอถึงไม่กล้าบอกความในใจให้เขาได้รู้ เธอจึงตัดสินใจจากที่นี่ไปเพื่อที่จะลืมเขาแต่มันก็ทำไม่ได้เลย...
วันต่อมาเธอออกมาตั้งใจจะไปเที่ยวพักผ่อนในเมืองสักวัน แต่ใจยังคงคิดถึงเรื่องเมื่อวันวาน
ถ้าวันนี้จอนไปเที่ยวด้วยก็คงดี...
"ไปไหนล่ะเพรียว..เที่ยวในเมืองเหรอ?"
เธอหันมองดูเจ้าของเสียง
จอนในชุดเสื้อลำลองทักทายถามเธอ
เพรียวยิ้มอ่อนๆพลางพยักหน้าประมาณว่าใช่
"เราก็ว่างนะวันนี้..ขอไปเที่ยวกับเธอได้ไหม?"
เธอยิ้มและบอกว่าได้สิยินดีเลย
ทั้งสองคนไปเที่ยวห้างสวนสาธารณะ
ร้านกาแฟ ช่วงเวลาเหล่านั้นมันมีความสุข
มากสำหรับเพรียว จอนไม่เคยล่วงเกินเธอ
ไม่รุ่มร่ามแถมยังให้เกียรติเธอ
เขาจะมีใครหรือยัง?
คำถามในใจย้อนกลับเข้ามาในความคิด
"จอน..เพรียวถามอะไรหน่อยสิ?"
"อื้ม..ได้สิเธอมีอะไรจะถามเราเหรอ?"
"คือ..คือ..เธอมีใครหรือยัง?"
"เธอหมายถึงคนรักเหรอ..มีนานแล้ว!"
เพรียวใจหายวาบ สายตาทอดมองลงสู่พื้น
เธอคงไม่ได้บอกความในใจที่มีกับเขาตลอดไป
"แล้วเธอล่ะเพรียว..น่ารักขนาดนี้มีแฟนแล้วแน่เลย"
เธอไม่ตอบคำถามแต่มองหน้าเขาแล้วยิ้มให้
หลังจากกลับมาจากเที่ยวแล้ว
ทางบ้านของเธออยากให้กลับมาอยู่ที่นี่เลย
ไม่อยากให้ห่างตา เธอตกลงรับคำ
อย่างน้อยเธอก็รู้ว่าคงไม่ต้องรอจอนอีกต่อไป
เธอเริ่มออกหาสมัครงานใกล้บ้าน
แปลกที่เธอมักจะเจอจอนโดยบังเอิญอยู่เสมอ
เหมือนดังเขาจะคอยตามดูเธออยู่อย่างนั้น
วันเวลาผ่านไปหลายเดือนเธอเริ่มที่จะทำใจได้
จึงถามจอนตอนเดินคุยกันว่า
"พาแฟนมาให้เราเห็นหน้าหน่อยสิจอน
เพรียวอยากเห็นจัง?"
"เราว่าไม่จำเป็นหรอก..เพราะคนนี้เพรียวก็รู้จัก
เหมือนกัน"
ได้แต่คิดน้อยใจ เธอคนนั้นคงสำคัญกับเขามาก
ถึงขนาดไม่ยอมให้รู้จักเลย
เพรียวคิดว่าเธอคงต้องถอยห่างออกจากเขา
ระยะทางของกายอาจใกล้กันแต่ระยะของใจ
มันไกลเหลือเกิน..
จนผ่านไปหลายวัน
จอนหายไปไม่มาพบหน้าเธอเลย
เพรียวได้แต่คิดในใจเขาคงไปใข้เวลากับคนที่เขารักแน่นอน
ในเย็นวันหนึ่งหลังจากเลิกงานมาค่อนข้างจะดึก
สองทุ่มกว่าเธอเดินกลับเข้าหมู่บ้าน
สองข้างทางเป็นทุ่งนาและป่าต้นกก
นานๆทีจะมีเสาไฟฟ้าให้แสงสว่างสักต้นนึง
มีรถมอเตอร์ไซค์ขับออกมา
เป็นวัยรุ่นสองคนท่าทางเหมือนคนติดยา
มันผิวปากแซวเธอแถมพอขับเลยไปยังหันกลับมามองเธออีกครั้ง..
เพรียวรู้สึกถึงความไม่ปลอดภัย
เธอเริ่มเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นจนแทบจะเหมือนการ
ออกวิ่ง แล้วสิ่งที่เธอคิดก็เป็นจริง
มันขับรถย้อนมาแซงปาดหน้าเธอ
กระชากแขนลงไปข้างทาง
เพรียวขัดขืนดิ้นสุดตัวมันต่อยท้องเธอ
จนจุกไปหมด..
ทันใดนั้นเอง
"เฮ้ย!!..พวกมึงทำอะไรวะ"
หันกลับไปหนึ่งคนกระเด็นไปไกล
เพรียวมองเห็นเป็นจอนนั่นเองที่กระโดดถีบมัน
แต่เธอต้องตกใจเมื่ออีกคนคว้าไม้ท่อนใหญ่ฟาด
เข้าที่หลังจอน
"พลั่ก!!"
"มึงทำกูเหรอไอ้หน้าหล่อ!"
จังหวะที่เขาจะล้ม คนที่โดนถีบวิ่งมาเอามีดสั้นแทง
เข้าที่ท้องของจอนจนมิดด้าม
เสียงกรีดร้องของเพรียวดังสนั่นพร้อมบอกใครก็ได้ช่วยที เหมือนโชคชะตายังเข้าข้างเธอ มีรถคันหนึ่งเปิดไฟสูงส่องออกมา สองคนนั่นรีบวิ่งขึ้นรถมอเตอร์ไซค์ขับหนีไปทันที
รถคันนั้นจอดแล้วถามว่ามีอะไรกัน
สองสามีภรรยานั้นพาเพรียวและจอนไปส่ง
ที่โรงพยาบาล จอนนั้นอาการสาหัสมาก
เธอได้แต่เสียใจร้องไห้ แต่ถึงอย่างไรก็คงต้อง
บอกทางบ้านของเขาก่อน..
พอพ่อแม่ของจอนมาที่โรงพยาบาล
ถามไถ่อาการจากหมอ
ทันทีที่คุณแม่ของจอนเห็นหน้าของเพรียว
ท่านอุทานออกมาเพียงคำเดียวว่า
"หนูนี่เอง"..
เพรียวกลับมาที่บ้าน
คืนนั้นเธอฝันว่าได้ย้อนกลับไปเรียนหนังสืออีกครั้ง
จอนเดินมาหาพร้อมยิ้มให้บอกเธอว่า..
"เพรียว..เราชอบเธอนะ"
เพรียวยิ้มให้เขาแล้วกำลังจะตอบ
แต่ปรากฏว่าจอนหันหลังกลับเดินจากไปลับตา
เธอสะดุ้งตื่นขึ้นมา มองดูเวลาเกือบเช้า
สายตามองไปเห็นจอนยืนยิ้มให้อยู่นอกรั้วบ้าน
เธอรีบลงไปหาเขาทันที
"จอน..ทำไมมาที่นี่ได้..หายแล้วเหรอ?"
"เราต้องไปแล้วเพรียว"
"ไปไหน?.."
"ที่ที่ไกลแสนไกลที่ติดต่อได้เพียงแค่ความคิดถึง"
"ทำไมเหมือนเธอมาลาเราเลยล่ะจอน?"
"เราไม่เคยไปไหนไกลจากเธอเลยเพรียว
เพราะเรา.."
ก่อนคำสุดท้ายของจอนจะจบลง
มีเสียงแม่ของเธอเรียกอยู่ด้านหลัง
เธอหันกลับมาเขาหายไปแล้ว...
อาบน้ำแต่งตัวเสร็จเธอกับคุณพ่อคุณแม่
จึงพากันไปที่โรงพยาบาลเพื่อเยี่ยมจอน
ปรากฏว่าเมื่อเธอไปถึงพบกับแม่ของเขา
ที่นั่งร้องไห้อยู่พร้อมกับพูดบอกเธอด้วยน้ำตาว่า
"จอนเสียแล้วนะหนู!!"
เพรียวนั่งลงข้างกันกับแม่ของเขา
น้ำตารินไหลกุมมือกัน..
วันงานศพของเขาเธอมาร่วมงานและช่วยงาน
ทุกคืน จนวันเผาเสร็จคุณแม่ของจอนเอากล่อง
กระดาษสีฟ้าหนึ่งกล่องมาให้เธอพร้อมกับพูดว่า
"ป้าคิดว่าจอนคงอยากให้เอามาให้หนู"
เพรียวรับไว้ก่อนจะกลับมาเปิดที่ห้องนอน
ในกล่องนั้นมีสมุดเฟรนด์ชิพที่เธอเขียนอวยพรให้เขาตอนเรียนจบ เธอเปิดอ่านดูข้อความที่เธอเขียน
*ถึงจอนคนเก่ง..
เพรียวขอให้เธอพบเจอแต่สิ่งที่ดี
มีชีวิตอนาคตสดใสเจอสิ่งที่ฝันนะจ้ะ
จากเพื่อนคนหนึ่ง*
แล้วเธอก็มองดูบรรทัดสุดท้ายมีลายมือเขาเขียนว่า
*ถ้าเพรียวได้อ่านลองดูหน้าต่อไปนะ*
เธอเปิดหน้าถัดไปทันที
*ตั้งแต่วันที่เราได้พบหน้าเธอ
เรารู้สึกดีมาก
เพรียวน่ารัก สดใส
ยิ้มเก่ง แต่เราไม่เคยกล้าที่จะไปบอกสิ่งที่มี
ในใจกับเธอเลย ทุกครั้งที่เพรียวมองหน้า
สบสายตา..เราประหม่าทุกครั้ง..
สุดท้ายแล้วเราอยากให้เธอรู้ว่า
มีคำหนึ่งที่เราบอกผ่านดอกไม้ดอกนั้นที่เธอให้
เราทุกวัน.."
เธอเปิดไปเจอดอกไม้ดอกนั้นจริงๆถูกทับไว้
แนบสนิท เธอจำโบว์สีชมพูที่ผูกไว้ได้
หยิบดอกไม้ขึ้นมามีตัวหนังสือเขียนในกระดาษ
หน้านั้นว่า...
*จอนรักเพรียวมากนะ"
เธอหยิบหนังสือมากอดร้องไห้
ทำไมเขาถึงไม่บอกเธอเลย
แปลว่าคนที่จอนบอกว่ามีคนที่ชอบมานานแล้ว
และเธอก็รู้จักดี คนๆนั้นคือเธอนั่นเอง...
หลังจากวันนั้นก็เป็นเวลาอีกนาน
กว่าเพรียวจะทำใจและเปิดใจรับคนใหม่เข้ามา
หากเธอแน่ใจว่ารักใครเธอจะบอกความในใจ
ทันที อย่างน้อยดีกว่าเก็บอยู่ในใจ
พอจะพูดไปแต่ก็สายเกิน...
ปัจจุบันน้องเพรียวแต่งงานมีลูกสาวสองคนแล้วครับน้องเป็นเพื่อนกับดารินญาครับ...
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
