จะเป็นผู้คอยรับไว้ไม่ให้ใครร่วงหล่น (the catcher in the rye) ตอนที่ 3
พวกเขามีห้องส่วนตัวของตัวเอง ทั้งสองมีอายุประมาณเจ็ดสิบปีหรือมากกว่านั้น แต่พวกเขาก็ชอบทำอะไรด้วยตัวเอง….แบบครึ่งๆกลางอะนะ
จะเป็นผู้คอยรับไว้ไม่ให้ใครร่วงหล่น (the catcher in the rye) ตอนที่ 3
ผมรู้ว่าการพูดแบบนี้มันไม่ดี แต่ผมไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นอย่างนั้น ผมแค่จะหมายความว่าผม เคยนึกถึงอาจารย์สเปนเซอร์ค่อนข้างบ่อย และถ้าคุณนึกถึงเขามากเกินไป คุณก็จะสงสัยว่าเขามีชีวิตอยู่ไปเพื่ออะไรกัน
หลังก็ค่อม และร่างกายเขาก็ยํ่าแย่มาก
ในชั้นเรียนเมื่อใดที่เขาทำชอล์กหล่นหน้ากระดานดำ นักเรียนสักคนในแถวแรกจะต้องลุกขึ้นไปเก็บและยื่นคืนให้เขาเสมอ มันแย่มากในความคิดผม
แต่ถ้าคุณนึกถึงเขาแบบพอดีๆไม่มากเกินไป คุณก็จะเขาใจว่าเขาก็ไม่ได้ลำบากอะไรนัก
ประตูห้องของเขาเปิดทิ้งไว้ ผมสามารถมองเข้าไปเห็นว่าเขานั่งอยู่ตรงไหน
เขาห่มผ้าห่ม นั่งบนเก้าอี้หนังตัวใหญ่ แต่ผมก็เคาะประตูเบาๆ พอเป็นมารยาทเฉยๆ….แล้วเขาก็หันมามองผม
“ใครน่ะ!” เขาตะโกน
“คอลฟีลด์หรอ........อ่อเขามาสิไอ้หนุ่ม”
เขามักตะโกนเสมอเมื่อไม่อยู่ในห้องเรียน….มันน่ารำคาญอยู่เหมือนกัน
เขากำลังอ่านิตยสาร แอตแลนติก และมียากระจัดกระจายเต็มไปหมด ทุกอย่างในห้องมีกลิ่นเหมือนยาหยอดจมูก….น่าหดหู่เลยที่เดียว
ผมไม่ค่อยอยากจะยุ่งกับคนป่วยอยู่แล้วอะน่ะ...
นาทีที่ผมเดินเขาไป ผมก็ชักจะรู้สึกว่าไม่น่ามาที่นี้เลย ผมไม่ได้เป็นคนที่เป็นห่วงเป็นใยคนป่วยอะไนอย่างนั้นหรอกนะ แต่สิ่งที่ทำให้มันน่ารันทดยิ่งขึ้นไปอีกคืออาจารย์เสปนเซอร์ใส่เสื้อคลุมอาบนํ้าเก่าๆโทรมๆยังกับเขาใส่มันมาตั้งแต่เด็กอะไรทำนองนั้น
ผมไม่ชอบเห็นคนแก่ใส่ชุดนอนหรือเสื้อคลุมอาบนํ้าอยู่แล้วด้วย มันมักจะเผยให้เห็นน่าอกเหี่ยวๆของพวกเขา แล้วก็ขาของพวกเขาอีก
ขาของชายแก่ตามชายหาดหรื่อที่อื่นๆมักจะดูขาวโพลนและไม่มีขน
“สวัสดีครับอาจารย์ ผมได้รับขอความจากอาจารย์แล้ว ขอบคุณมากครับ” ผมพูด
เขาเขียนขอความบอกให้ผมมาหาเพื่อร่าลาก่อนปิดเทอม เผื่อผมจะไม่กลับมาอีก
“ความจริงอาจารย์ไม่ต้องทำอย่างนั้นก็ได้ ผมก็จะมาลาอาจารย์อยู่แล้วละครับ”
“นั่งลงตรงนั้นสิไอ้หนุ่ม” อาจารย์สเปนเซอร์ว่า เขาให้ผมนั้งลงที่เตียงของเขา
ผมนั่งลง
“อาการเป็นยังไงบ้างครับอาจารย์”
“ ไอหนุ่มเอ๊ย ถ้าฉันรู้สึกดีกว่านี้ก็คงต้องตามหมอมาดูแล้วละ” อาจารย์พูด
เขาชอบมุกของตัวเองมาก เขาเริ่มหัวเราะหึๆๆ เหมือนคนบ้า เขาหัวเราะไปสักพักจากนั้นเขาก็สงบลง แล้วบอกว่า
“ทำไม่เธอไม่อยู่ดูการแข่งขันละ ฉันคิดว่าวันนี้คือการแข่งที่สำคํญซ่ะอีก”
“ใช่ครับ ผมก็ไป แต่ว่าผมเพิ่งกลับมาจากนิวยอร์กกับทีมดวลดาบ” ผมตอบ
ให้ตายสิเตียงเขาแข็งยังกับก่อนหิน
เขาเริ่มพูดแบบโคตรซีเรียส ผมรู้อยู่แล้วว่าเขาต้องเป็นอย่างนี้
“ตกลงนายจะไปจากพวกเราสินะ” เขาพูด
“ใช่ครับ ดูเหมือว่าผมจะไป”
เขาเริ่มผงกหัว คุณไม่เคยเห็นใครผงกหัวบ่อยเท่าอาจารย์สเปนเซอร์มาก่อนในชีวิต คุณไม่สามารถบอกได้ว่าที่เขาผงกหัวบ่อยๆ เพราะเขากำลังใช้ความคิดหรือเพราะเขาเป็นคนแก่ใจดีที่ไม่ค่อยรู้เรื่องรู้ราว
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
