วันแรกของกลุ่มบำบัด (ชีวิตตื่นเต้นเสมอ)
..."อะไรคือเรื่องมหัศจรรย์ที่สุดในชีวิตคุณ ที่ทำให้คุณตื่นเต้นได้ตลอดไม่รู้จบ" คุณหมอพอลเริ่มคำถาม
"ผมว่าชีวิตของผมนี่เองครับ.." ทุกคนชะงักหยุดและหันไปมองที่อลัน เด็กหนุ่มอายุน้อยที่สุดของกลุ่ม อลันกวาดตามองทุกคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ที่ถูกจัดวางเป็นวงกลมเช่นกัน ก่อนจะเริ่มต้นเล่า
"พวกคุณลองคิดดูสิครับ อะไรจะตื่นเต้นไปกว่าการมีชีวิตอยู่ของเรา มันมีเรื่องให้ตื่นเต้นอยู่ตลอดเวลาเลยนะครับ พวกคุณคงไม่เถียงผมแน่ อย่างในบางวัน ผมต้องวิ่งจากชั้นห้าลงมาที่ชั้นล่าง เอ่อ ที่หอพักของผมไม่มีลิฟต์น่ะครับ ที่ผมวิ่งแจ้นลงมาแบบนั้น เพียงเพราะผมเห็นคนที่ตัวเองแอบชอบทางหน้าต่าง วิ่งลงมาเพราะอยากเห็นเธอไกล้ๆ ซักครั้งหนึ่งตรงด้านล่างนั่น เลยต้องจ้ำอ้าวลงมาแบบนั้น ทั้งๆ ที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะได้เห็นเธอหรือเปล่า หรือหากว่าวิ่งลงมาแล้ว ต้องมาเจอเธอกับแฟนของเธอหน้าหอพักของผมพอดี หรืออะไรก็ตามแต่ ผมไม่รู้หรอกว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น เมื่อผมก้าวพ้นประตูหอพักออกมา แต่มันตื่นเต้นสุดๆ เลยล่ะ" อลันว่า..
"อืม คุณเห็นมันอลัน คุณเห็นสิ่งมหัศจรรย์ในชีวิต” คุณหมอพอลทิ้งช่องว่างเพียงครู่
"แล้วทำไมคุณถึงมาเข้ากลุ่มกับพวกเราล่ะอลัน" คุณหมอพอลยิ้มอย่างจริงใจ
“คุณหมอก็รู้นิครับ ความรักก็เป็นโรคแบบหนึ่ง" อลันยิ้มเขิล ทุกคนในกลุ่มหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนที่นาธานจะเอ่ยขึ้น
“บางครั้ง ชีวิตเราก็เป็นดั่งผาชัน ที่ตั้งตระหง่าน ล้อลมอยู่แบบนั้น แบบเดียวดาย.. ตัวผมเองก็เหมือนกัน เมื่อก่อนผมคิดว่าผมนั้นแข็งแกร่ง ผมบอกใครต่อใครว่าผมโอเคทุกครั้งไป ราวกับว่าตัวเองผมเหมือนผาชันที่คิดว่าไม่มีวันที่จะโดนกรีดกรายให้กร่อนได้ แต่ตลกตรงที่ผมรู้ว่าเม็ดทรายบนแผ่นผานั้นปลิวไปกับสายลมเม็ดแล้วเม็ดเล่าต่อหน้าต่อตาผมแท้ๆ ผมกลับบอกกับทุกคนว่าผมโอเค.."
ทุกคนก้มหน้าเงียบ มีเพียงอลันเท่านั้น ที่จ้องมองเข้าไปในดวงตาของนาธาน
"ตลกครับ” อลันโพล่งออกมา
ทุกคนหันมามองอลันเป็นเสียงเดียวอีกครั้ง
"มันตลกตรงที่ผมอดตื่นเต้นแทนคุณไม่ได้ครับคุณนาธาน ชีวิตคุณจะต้องเจออะไรอีกนะ ผมล่ะตื่นเต้นมาก เอ่อ ถ้าคุณยังอยากเจอมันอีกนะ ผมหมายถึงเรื่องราวต่างๆ น่ะครับ คุณเก่งมากเลยนะครับ คุณลองคิดดูสิ คุณผ่านมันมาได้อย่างไรกัน นี่ล่ะสิ่งมหัศจรรย์ในชีวิต ผมล่ะทึ่งคุณเลย" อลันทำให้ทุกคนยิ้ม แน่นอนว่า พวกเขาก็อดที่จะคล้อยตามอลันไม่ได้ เด็กหนุ่มที่มองอะไรง่ายๆ
“ถ้าเช่นนั้น...” โจลุกขึ้น
“ผมขออนุญาตทุกคนกลับก่อนนะครับ..จริงๆ ผมมีเรื่องเล่าไม่มากนัก และเป็นเรื่องแย่ๆ ทั้งนั้น ก็..ไม่ได้แย่ขนาดนั้นครับหมอ แต่พอผมได้ฟังอลันพูดแล้ว ผมอดตื่นเต้นไม่ได้ที่จะต้องกลับไปเยี่ยมพ่อของผมที่บ้านนอก หลังจากไม่ได้กลับไปเยี่ยมท่านหลายปี” โจหยิบเสื้อ Jacket ทำท่าจะเดินออกไป
“แล้วทำไมคุณถึงไม่กลับไปล่ะโจ” คุณหมอพอลเอ่ยถาม โจหยุดก้าวหันกลับด้วยสีหน้าราบเรียบ
“ผมหลงทางน่ะครับหมอ” โจยิ้มเจื่อน
Ended #1
ถ้ามีโอกาส ก็กลับบ้านไปหาคนที่เรารักบ้างนะครับ ไปหาพ่อกับแม่ให้ท่านได้หายคิดถึง ให้ท่านได้ชื่นใจ และที่สำคัญเราได้รับพรจากท่านด้วย มันตื่นเต้นดีอีกต่างหาก ที่จะได้เจอเพื่อนๆ สมัยประถมที่เคยไล่เตะตูดกันแต่อ้อนแต่ออก ตื่นเต้นว่าเราจะตกรถหรือไม่ ตื่นเต้นว่าขับรถไปเองจะรอดจากมิตรภาพกี่โมงกี่ยาม
และขออวยพรทุกท่านเดินทางไปไหนมาไหนปลอดภัยทุกคนนะครับ สุขสันต์วันปีใหม่ครับ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
