Blockdit Logo
Blockdit Logo (Mobile)
สำรวจ
ลงทุน
คำถาม
เข้าสู่ระบบ
มีบัญชีอยู่แล้ว?
เข้าสู่ระบบ
หรือ
ลงทะเบียน
Grey memory
•
ติดตาม
2 ม.ค. 2020 เวลา 07:53 • ปรัชญา
คุณเคยเห็นtime machineมั้ย?
ถ้าพูดถึงtime machine คุณคิดถึงอะไร?
อดีต? ความทรงจำ? สิ่งที่เคยพบเจอ? สิ่งที่เสียไปแล้ว? หรือ ความทรงจำดีๆ กับสิ่งที่ยังอยู่กับคุณ?
สำหรับผม นี่คือตัวอย่าง time machine แบบหนึ่งที่ผมเจอ
วันก่อน ...
เนื่องในวันใกล้สิ้นปี ผมเลยจัดห้อง จัดตู้เก็บของใหม่ ที่ไม่ได้จัดมานาน (ไม่รู้เหมือนกันว่า คิดยังไง ถึงอยากจัดมัน แค่รู้สึกมองไปแล้วมันดูรกๆ อยากจัดระเบียบมันใหม่ซะหน่อย)
สิ่งที่เจอคือ กองหนังสือพิมพ์เก่าๆ หนังสือการ์ตูนเก่าๆ กล่องรองเท้า เล็กๆ (ขนาดประมาณกล่องรองเท้านักเรียนประถม)เก่าๆ ฝุ่นเกาะบางๆ กล่องนี้ผมรู้สึกเหมือนเคยเห็นมันมาก่อน จำได้ลางๆ ซึ่งก็น่าจะนานมากแล้ว
ผมนำมันออกมาวาง แล้วเคลียกองหนังสือพิมพ์ออกมาพับกองๆ เคลียกองหนังสือการ์ตูน ไปใส่กล่องลังแล้วเทปปิดปากกล่อง วางไว้ข้างๆ กะจะยกไปไว้ในห้องเก็บของหลังจัดตู้เสร็จ
สุดท้าย กล่องรองเท้าเด็ก อันนี้ ตอนแรกก็กะแค่เอาออกมา แล้วจัดของอย่างอื่นในตู้ให้เป็นระเบียบเเล้วค่อยวางเข้าไปคืน เขย่าดูข้างในคงเป็นแค่ของเล่นเก่าๆ แค่นั้นแหละ แต่ไหนๆเอาออกมาแล้วน่ะ เปิดดูซะหน่อย ว่ากล่องนี้มันใส่อะไร
ผมค่อยๆเปิดมันออก ฝามันแน่นๆ เหมือนขอบกระดาษมันเกยกัน เลยต้องค่อยๆเลื่อนออก
โอเค เปิดออกละ
สิ่งที่ผมเห็นข้างใน ทำผมอึ้งไปแปบนึง
ผมค่อยๆจับแผ่นกระดาษในกล่องนั้นขึ้นมาดูทีละแผ่น
มันเป็นแผ่นกระดาษแข็งขนาดเล็กๆ ประมาณรูปถ่าย2นิ้ว หลายๆแผ่น วางซ้อนๆทับๆกัน
บนกระดาษมีรูปวาด ระบายสีไม้ เป็นรูปต่างๆหลายๆใบ มีคำบรรยายใต้ภาพแตกต่างกันไปตามแต่ละรูป
มันคือ การ์ด DIYทำเอง สมัยประถม ที่ตอนนั้น ผมชอบการ์ตูนการ์ดเกมเรื่องหนึ่งมาก(คนรุ่นผมคงรู้อยู่แล้วล่ะ ว่าการ์ตูนเรื่องอะไร)
ที่แปลกใจคือ นึกว่ามันหายไปนานแล้ว
ที่แท้มาอยู่ในกล่องนี้เอง
ซึ่งการ์ดเหล่านี้ เวลาว่างหลังทำการบ้าน หรือหยุดเสาร์-อาทิตย์ ผมจะมานั่งทำมัน นอนวาดนั่งวาด ระบายสีมันได้เป็นชั่วโมงๆ
อยู่ๆก็นึกถึงความรู้สึกนั้นขึ้นมา มันมีความสุขดีนะ ได้ทำสิ่งที่ชอบได้ โดยไม่ตะขิดตะขวงใจอะไร มีเวลาอยู่ในโลกของเราชั่วครั้งคราว แต่มันคือความสุขที่อธิบายไม่ถูก แปลกใจที่ยังจำความรู้สึกนั้นได้ดี
ผมนั่งไล่อ่านคำบรรยายแต่ละภาพ ก็นึกขำ เด็กจริงๆตอนนั้น สำนวนภาษาที่ใช้บางประโยคอ่านเองยังขำเองเลย
อ่านไปได้ซักพัก ก็เห็นสมุดเล่มหนึ่ง อยู่ใต้กองกระดาษเหล่านี้ พอแหวกๆกองกระดาษออก ก็พบว่า มันเป็นสมุด ที่ทำขึ้นจากการเอากระดาษ A4มาพับครึ่ง แล้วเอาแม็กงับตรงกลาง ซึ่งมันคว่ำหน้าอยู่ ผมเลยพลิกมันขึ้นมาดู
อึ้งรอบที่2 เฮ้ยยย มันยังอยู่!
มันคือ สมุดวาดรูป ที่กลายเป็นหนังสือการ์ตูนทำเอง
การ์ตูนที่ใช้ปากกาลูกลื่นสีดำวาด แล้วใช้สีไม้ระบาย เป็นเรื่องเป็นราว ตีกรอบแบ่งเรียงซ้ายไปขวา
มันมีอยู่หลายเล่ม หลากหลายเรื่องราว ตามที่จินตนาการได้สมัยนั้น ไม่ว่าจะจากการคิดได้เอง หรือเลียนแบบการ์ตูนที่ชอบ
คิดย้อนไป สมัยนั้น ผมชอบดูการ์ตูน และวาดรูปเป็นงานอดิเรกมากๆ
บางครั้ง วาดเสร็จ ก็เอาไปอวดเพื่อนที่โรงเรียน เพื่อนๆก็แย่งกันอ่านบ้าง เอาไปแกล้งจะฉีกบ้าง เอาไปซ่อนบ้าง เอาไปฟ้องครูแต่ครูดันชมว่าวาดเก่งจัง บ้าง (อิอิ🤭🤭)
บางครั้ง ทะเลาะกับน้อง น้องก็เอาปากกามาขีดๆหน้าปกการ์ตูนที่เราวาดจนเละ บ้าง
พ่อกับแม่มานั่งดูเราวาดแล้วถามว่า ตัวนั้นตัวนี้มันตัวอะไร เอามาจากไหน ทำไมหน้าตาอย่างโน้นอย่างนี้ บ้าง
บางครั้ง เวลาญาติๆมาบ้าน ก็เอามาอวดญาติๆบ้าง
โดนพ่อดุเวลาไม่ทำการบ้าน เพราะมัวแต่มานั่งวาดรูป บ้าง
เคยคิดฝัน...
อยากเป็นนักเขียนการ์ตูน
..บ้าง...
....
....
...
...
...
..
........ เรา เคยฝันอย่างนี้ด้วยหรอ?
อยู่ๆ ก็จำได้ขึ้นมา ใช่ เราเคยอยากเป็นนักเขียนการ์ตูนหนิ
อยากมีการ์ตูนเป็นของตัวเอง
อยากมีอนิเมชั่นเป็นของตัวเอง
ทำไมเราลืมมันไปนะ?
มันคือสิ่งที่ชอบนะ ทำไมเราถึงลืมมันไป?
อยู่ๆ ฟีลลิ่งในอดีตมันก็วูบเข้ามาในหัว รู้สึกคล้ายกับ กลับไปอยู่ในช่วงเวลานั้นจริงๆ
(อาจดูเวอร์ไปนิด แต่รู้สึกอย่างนั้นจริงๆ)
นึกถึงสมัยก่อนที่มานั่งอ่านหนังสือการ์ตูนเล่นตรงตู้นี้เพราะเงียบดี แต่พ่อชอบไล่ให้ออกมาที่ห้องโถงเพราะกลัวยุงกัด
นึกถึง ตอนเอาบอร์ดเกมทำเองกากๆมาใส่กองๆไว้ในตู้ แล้วโดนไอ้ดิ๊ก หมาที่เคยเลี้ยงมาตะกุยตู้จนเละ แล้วโดนพ่อเอาไม้ขนไก่ไล่ตี
นึกถึง......หลายๆอย่างที่อยู่ที่ตู้นี้ ทั้งสิ่งที่ทำหาย และสิ่งที่ยังอยู่แต่ไม่ได้อยู่ในตู้นี้
ความทรงจำมันพรั่งพรูมาในหัว ในทุกๆหน้าที่เปิดดูสมุดวาดภาพ หรือการ์ดเหล่านั้น มันมีเหตุการณ์ที่ทำให้เรานึกขึ้นได้หลายๆอย่างจริงๆ ทั้งๆที่บางเหตุการณ์ .... เราลืมมัน .... ไปแล้ว
น่าแปลก ที่พอมานั่งคิดดีๆ
ในบ้าน มีการเปลี่ยนแปลงการวางเฟอร์นิเจอใหม่เเปลกไปแทบทั้งหมด ไม่ว่าจะ
ทีวีที่เคยวางกลางบ้าน มาเป็นตรงโซนรับแขก
มีโต๊ะกินข้าวมาแทนที่ที่ทีวีเคยอยู่
มีตู้โชว์ของสะสมมาวางที่โถงรับแขก
ห้องปู่ย่ากลายเป็นห้องเก็บของ
โต๊ะทำบัญชีของแม่ที่เปลี่ยนที่ไปแล้ว รูปภาพแขวนผนังที่เปลี่ยนมาแล้วหลายครั้ง
แต่มุมที่ผมกำลังนั่งอยู่นี้
มันเป็นมุมเดิม รอบข้างเป็นแบบเดิม แบบเมื่อครั้งนั้น ไม่เปลี่ยนเลย
ตู้3ชั้น ที่อยู่ในมุมข้างบันได อีกด้านตรงข้ามบันไดเป็นกำแพงบ้าน
ตู้ที่ผมเปิดเป็นชั้นล่างสุด ซึ่งพอผมนั่งลง ณ ตอนนั้น และตอนนี้ หัวผมก็ไม่สูงพ้นขอบบนของชั้นล่างสุดอยู่ดี
และผมนั่งก้มหน้าอ่านหนังสือการ์ตูนของผม เหมือนตอนนั้นเลย
....
อยู่ๆ น้ำตาก็คลอเบาๆ
..คิดถึง ..
สมัยนั้น ครอบครัว อยู่พร้อมหน้า
อาม่า อากง ที่เคยเถียงกันเสียงดังล้งเล้งเกือบทุกวัน แต่หยุดเถียงกันได้ เพียงผมพูดว่า "จะทำการบ้าน!"
อาม่าที่ชอบทำของอร่อยๆให้กินตอนมื้อเย็น
อากงที่ตามใจหลานทุกอย่าง ยกเว้นแต่แย่งหลานดูมวยช่อง7ตอนบ่าย2วันอาทิตย์
คุณแม่ ที่เคยถามเราตลอดว่า ทำการบ้านเสร็จยัง แล้วเราตอบว่า เสร็จแล้ว ทั้งที่ยังไม่ได้ทำ
คุณแม่ที่เคย บอกว่าซื้อหนังสือการ์ตูน35บาทแพง แต่ซื้อเสื้อตัวละ3-4ร้อยมาให้เราลองทีละ 4-5 ตัว (บ่อยมากกกกก)
อา ที่ผมเคยดีใจเวลาอาไปรับหลังเลิกเรียนแทนพ่อแม่ เพราะอาชอบพาไปซื้อของเล่น
พ่อ ที่ช่วยจัดกระเป๋านักเรียนตอนเย็น แล้วก็มานั่งเหลาดินสอด้วยกันตอนหัวค่ำ
น้องชายที่ชอบพาเด็กข้างบ้านมาเล่นที่บ้าน แล้วมาผลัดกันเล่นเกมผ่านด่านด้วยกัน
....และอีกหลายเหตุการณ์ที่อยู่ๆ ก็จำได้ เพียงเเค่เปิดสมุดหน้าถัดไป ถัดไป.. แค่นั้น
จนถึงหน้าสุดท้ายที่เขียนจบ
มันไม่ได้ยาวเป็นสิบหน้า แต่รู้สึกเหมือนเวลามันผ่านไปนาน
ผมนั่งดูซ้ำๆอยู่อย่างนั้นซักพัก
จนน้องเดินลงมาจากบนบ้าน เสียงบันไดดัง ตึกๆๆ
"อ้าว เฮีย จัดตู้หรอ"
หลังน้องผมเรียก ผมรู้สึกเหมือนหลุดออกมาจากภวังค์นั้น
"อื้ม เห็นรกๆเลยจัด"
ผมตอบน้องไป
แล้วน้องผมก็ไปในครัว น่าจะไปหาอะไรกิน
น้ำตาที่คลอ อยู่ๆก็ไหลออกมา
ตอนนี้.. เรามีกัน4คน
พ่อ น้องชาย และ อา
พ่อท่านยังสุขภาพแข็งแรง และมีความสุขดี
น้องชาย ใกล้เรียนจบแล้ว มีความสุขดี มีเรื่องวุ่นวายใจบ้างตามประสาวัยรุ่น
อา ที่คอยทำกับข้าว กับงานเบ็ดเตล็ดทั่วไปในบ้าน
ดูทุกคนก็มีความสุขดี
แล้วทำไมต้องน้ำตาไหลกันนะ
...
เพราะเรา จำมันได้แล้วไงล่ะ
ความรู้สึก ที่เคยรู้สึกกับสิ่งที่เราเสียไป
และสิ่งที่ยังคงอยู่
เราจำได้แล้ว ว่าแต่ก่อนเราเคยรู้สึกกับพ่อยังไง
เราจำได้แล้ว ว่า เราเคยเป็นเด็กแค่ไหน เวลาอยู่กับอา
เราจำได้แล้ว ว่าเราเคยสนุกและสะใจกับน้องชายยังไง
เราจำได้แล้ว ว่าความฝันเล็กๆ และพื้นที่เล็กๆที่มีความสุขของเรา มันอยู่ที่ไหน
และ เราจำได้แล้ว ว่าอดีต มันสอนเราอย่างไร
ได้กลับมาทบทวน ว่าความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นในตอนนี้
แต่ละคนที่ยังอยู่ เรายังคิดกับพวกเขาแบบเดิมมั้ย
เปลี่ยนไปอย่างไร
ในทางที่ดีเพราะอะไร
ในทางไม่ดีเพราะอะไร
มีอะไรที่เราเสียใจมั้ย จากที่ผ่านมา
ลองทบทวนดู
การนั่งtime machineในครั้งนี้
มันทำให้ผม เหมือนได้เติมเต็ม สิ่งที่ขาดหายไป
ถึงจะไม่เต็มร้อย
แต่ก็ทำให้ เราได้เก็บความรู้สึก หรือความทรงจำดีๆที่เคยทำหล่นไปตามทางได้ไม่มากก็น้อย
สุดท้ายนี้
อยากถามคุณว่า
คุณล่ะ มี time machine ของคุณมั้ย
บางที อาจจะอยู่ใกล้ๆคุณมากกว่าที่คิดก็ได้
ว่างๆ ผมอยากให้คุณ ลองหา และนั่งมันดู....
I don't want to be the man who can't be the boy
~Thanks~
#smallroomsmalldream
2 บันทึก
42
64
2
2
42
64
2
โฆษณา
ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
© 2024 Blockdit
เกี่ยวกับ
ช่วยเหลือ
คำถามที่พบบ่อย
นโยบายการโฆษณาและบูสต์โพสต์
นโยบายความเป็นส่วนตัว
แนวทางการใช้แบรนด์ Blockdit
Blockdit เพื่อธุรกิจ
ไทย