แชร์ประสบการณ์การเก็บกล้องส่องสัตว์ที่ผมไม่เคยลืม
ครั้งหนึ่งผมได้รับมอบหมายให้ไปเก็บกล้องดักภาพถ่ายสัตว์ป่าที่ติดตั้งไว้ เพื่อนำมาตรวจดูภาพที่ถ่ายได้ และสถานที่ที่ผมไปคือเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าแห่งหนึ่งในภาคอีสาน โดยในตอนนั้นมีผมและพี่เจ้าหน้าที่อีก 4 คน ซึ่งตอนนั้นผมเด็กที่สุดในกลุ่ม
เรื่องราวระหว่างเดินทางไปเก็บกล้อง...
ทีมของผมได้รับมอบหมายให้ไปเก็บกล้องออกมาจากพื้นที่สำรวจโดยไม่ค้างคืน ซึ่งระยะเดินทางไกลกว่า 10 กิโลเมตร ตัวผมคิดในใจว่าตายแน่!!! เดิน ตั้ง 10 กว่ากิโล ไกลเอาเรื่องเลย
คืนก่อนออกเดินทางก็ทำการจัดเป้เตรียมตัว ลับมีดให้คม ไฟแช็ค เชือก ไฟฉาย เปล ผ้าใบ และอุปกรณ์ยังชีพต่างๆ พร้อมสำหรับเดินทาง และเตรียมอุปกรณ์สำรองเผื่อสถานการณ์ฉุกเฉินกรณีที่ออกมาไม่ทัน คืนนั้นผมตื่นเต้นจนนอนไม่หลับเลยทีเดียว
เช้าวันเดินทาง......🌤
เราเริ่มออกเดินทางตั้งแต่ 7 โมงเช้า เดินขึ้นสันเขาไปเรื่อยๆ โดยในช่วงแรกเราขับรถเข้าไปเพื่อย่นระยะเวลาในการเดินทาง
แต่เมื่อขับรถไปได้สักระยะรถเกิดติดหล่ม เอาล่ะ... งานเข้าแต่เช้า จึงต้องประสานงานกลับหน่วยข้างล่างให้ขึ้นมาช่วยกัน นำรถขึ้นจากหล่ม ซึ่งกว่าเจ้าหน้าที่จากหน่วยข้างล่างจะขึ้นมาถึง และช่วยกันนำรถขึ้นจากหล่มก็กินเวลาไปเกือบ 2 ชม
ซึ่ง ณ ตอนนั้นเวลาก็ปาไปเกือบเที่ยงแล้ว ยังเดินทางไปได้ไม่ถึงครึ่งทางเลย ทำให้ทุกคนต้องเร่งรีบเดินทางกันต่อ เพราะการทำงานในป่าต้องเเข่งกับเวลา ไปให้ถึงจุดหมายด้วยความรวดเร็ว เนื่องจากในป่าจะมืดไวมาก และสัตว์ส่วนใหญ่ก็จะออกหากินกันตอนกลางคืน ยิ่งทำให้การเดินทางเสี่ยงอันตรายมากขึ้น
เราออกเดินทางกันต่อได้ไม่นาน คราวนี้เครื่องยนต์ดับ!!! พี่ที่นำทีมใช้เวลาคิดอยู่พักหนึ่งและตัดสินใจทิ้งรถไว้กลางทางก่อน และให้หน่วยที่ตามมาสมทบดูแลรถ ส่วนทีมผมต้องเดินทางต่อเพื่อไปเก็บกล้องให้ได้ และได้รับคำสั่งจากหัวหน้าบอกให้ปลดสัมภาระไว้ที่รถและนำของเท่าที่จำเป็นเพื่อให้สามารถเดินทางได้ไวขึ้น
ผมจึงปลดสัมภาระและนำไปเพียงน้ำกับอาหารอีกนิดหน่อย
พักกินข้าวระหว่างทาง มีเพียงข้าวเหนียวกับไข่เจียว
เราออกเดินทางได้สักระยะและพักทานอาหารที่ได้เตรียมมา ระหว่างเดินทางพี่เจ้าหน้าที่ บอกว่าหากได้ยินเสียง "แกร๊ก" เหมือนกิ่งไม้หักให้รีบมองหาต้นไม้ที่ตัวเองปีนได้ หรือ หากได้ยินเสียงนกร้องแสดงว่าเรากำลังเจอสัตว์ใหญ่อยู่ในบริเวณนั้น !
ด้วยความที่ประสบการณ์ยังไม่มาก ตลอดการเดินทางผมจึงเดินอย่างเงียบๆไม่พูดไม่จาตั้งใจฟังเสียงกิ่งไม้ตลอดทาง (ด้วยความกลัว 5555)
พอเดินไปได้สักระยะพี่เจ้าหน้าคนหนึ่งที่เดินนำหน้าเกิดหยุดเดินกระทันหัน และทุกคนที่ตามมาก็เงียบ ณ ตอนนั้นเป็นช่วงเวลาเพียง 1 วินาทีเท่านั้นที่
ผมจำได้
.
.
.
.
เสียงปืนนัดเเรกก็ดังขึ้นมาอย่างรวดเร็ว.........
พร้อมคำว่า หยุดนะ !!!!!
หลังจากนั้นพี่เจ้าหน้าที่ก็วิ่งหักขวาตัดเข้าไปในพุ่มไม้อย่างรวดเร็ว ส่วนเจ้าหน้าที่อีก 3 คนที่เหลือก้มหมอบลง ส่วนผมด้วยความที่ไม่รู้ว่ายิงปืนใส่อะไรจึงยืนอึ้งอยู่พักหนึ่ง ก่อนที่พี่เจ้าหน้าที่จะบอกว่า หมอบๆ !!!
ทันทีที่ผมหมอบก็มีเสียงปืนดังขึ้นอีกนัดแต่คราวนี้กระสุนกลับสวนมาจากทางในป่า ผมจึงเข้าใจได้ทันทีเลยว่า เรากำลังเจอพวกล่าสัตว์ป่าหรือพรานนั่น
เอง !!!
จากนั้นเสียงก็เงียบไป และพี่เขาก็เดินออกมา.....
เขาเล่าให้ฟังว่าเจอพวกล่าสัตว์น่าจะมีประมาณ 5-6 คนได้กำลังวางกับดักสัตว์อยู่ แต่หนีไปได้และเสียดายที่ไล่จับไม่ทัน
ผมได้แต่นิ่งแล้วนึกในใจว่าตอนนั้น พี่เขาวิ่งเข้าไปได้ยังไงคนเดียว
ไม่กลัวหรอ อีกฝ่ายทั้งมีพวกเยอะกว่า
แถมยังมีปืน แต่พี่เขามีปืนพกเพียงกระบอกเดียวเท่านั้น
หลังจากนั้นเราก็เดินทางกันต่อเพื่อไปเก็บกล้องกลับมา ตลอดการเดินทางหลังเราก็พบรอยเท้าของคน ตลอดทางที่เดินไป สุดท้ายเราก็เก็บกล้องกลับมาได้อย่างปลอดภัย ในใจผมได้แต่ภาวนาไม่ให้ตัวเองต้องไปพบกับภาพสัตว์ที่ถูกกำลังถูกฆ่าอยู่กลางป่า....
สุดท้ายเราก็เก็บกล้องกลับมาได้อย่างปลอดภัยไม่เจอซากสัตว์หรืออะไรทั้งนั้น
ตัวอย่างภาพสัตว์ที่เก็บมาได้
จากการปฎิบัติงานครั้งนี้ ทำให้ผมได้เห็นถึงความทุ่มเทในการทำงานของพี่ๆ ที่รักในผืนป่าและสัตว์ป่า เขาวิ่งเข้าหาพรานที่มีปืน 6 คน แต่เขามีเพียงปืนพกกระบอกเดียวอย่างไม่เกรงกลัว งานป่าไม้มันเป็นงานที่อันตรายมีความเสี่ยงสูง มันเป็นงานมีเกียรติมากในความรู้สึกผม ต้องเสียสละอะไรหลายอย่างๆ แต่เรากลับมองงานแบบนี้เป็นงานที่ไม่น่าทำ เงินเดือนก็ไม่คุ้ม
น่าเสียดายนะครับที่ประเทศไทยไม่ให้ความสำคัญกับผืนป่าของเรา
ขออภัยหากผิดพลาดประการใด เพิ่งเคยเขียนเรื่องเล่าของตัวเองเป็นครั้งแรกครับ มีคำแนะนำอะไรคอมเม้นท์บอกได้เลยครับ🙏🙏
- 1
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
