เชื่อเรื่อง”การถูกกำหนด”ไหม ?
ใครจะเรียกมันว่า โชคชะตา,ฟ้าลิขิต,ดวง หรืออะไรก็แล้วแต่
แต่เชื่อกันว่าทุกอย่างถูกกำหนดไว้แล้ว
บอกก่อนนะครับว่า
ไม่ได้อยากให้เชื่อโชคชะตาฟ้าลิขิต จนไม่คิดทำอะไร
นอนรอให้ฟ้าดินกำหนด
จนดูเหมือนคนเลื่อนลอย
ชีวิตไร้ความหมาย
มีหลายอย่างในชีวิต ที่เราบอกไม่ได้อธิบายไม่ถูกว่า สิ่งที่เกิดขึ้น
ทำไมจึงเป็นเช่นนั้น
หรือไม่เป็นเช่นนั้น
เมื่อหาคำอธิบายไม่ได้ คนเราจึงหาชื่อให้เจ้าสิ่งที่มองไม่เห็นนี้ว่า พรหมลิขิตบ้าง ฟ้ากำหนดบ้าง
ยกตัวอย่าง เรื่องของผู้ชายกับผู้หญิง ที่เป็นคู่แต่งงานกัน
อยู่คนละฟากฟ้า ยังมาเจอ มาเป็นคู่ตุนาหงันกันได้
คนโบราณชอบพูดว่า
‘คู่กันแล้ว ไม่แคล้วกันไปได้’
คนรุ่นต่อมา ต่อเติมให้ว่า
‘ถ้าไม่ใช่คู่กันแล้ว ก็ต้องแห้วจนได้’
เหมือนเรื่องของคนสองคนนี้
เรื่องของหน่อยกับโหน่ง เริ่มง่ายๆ
แบบนิยายรักพื้นๆ ทั่วไป
สองคน รู้จักกันเพราะทำงานที่เดียวกัน
สบตากัน แล้วก็ปิ๊งกัน
ที่ห้องอาหารในที่ทำงาน
โหน่งยกจานอาหารไปนั่งตรงหน้าหน่อย
ขอกินข้าวด้วย
แต่...จานใครจานมัน
คุยกันถูกคอ ก็แลกเบอร์กันไว้
ไม่นานนัก
เช้าวันหนึ่ง โหน่งก็โทรหา
“รอที่ห้องอาหารนะ หน่อย”
หน่อยชอบตื่นสาย ไปถึงที่ทำงานแบบฉิวเฉียด
แต่...จะบอกว่าไม่ต้องรอก็ใช่ที่
ตามใจ อยากจะรอก็รอ
วันนั้นไปสาย แต่โหน่งก็ยังอุตส่าห์หิ้วท้องทนหิว รอ
ได้แต้มครับ ได้แต้ม
เว้นระยะพอสมควร
เขาติดตามผลงาน โทรหาอีก
คราวนี้ พอกดรับสาย
เสียงแรกที่ดังมา...คือ
“เอ้กอี๊เอ้ก... เอ้ก...ตื่นรึยัง”
ครับ คราวนี้มาพร้อมเสียงไก่ขัน
น่ารักอ่ะ
เช้าต่อมา และต่อมา
เสียงโทรศัพท์จากโหน่งมาตรงเวลา
ยิ่งกว่านาฬิกาปลุก
“เอ้กอี๊เอ้ก....เอ้ก...ตื่นหรือยังจ๊ะ
รอที่ห้องอาหารนะ หน่อย”
น่าร้ากกกก ทุกวัน
หน่อยติดจะเอาใจตัวเองเป็นหลัก
ขี้เบื่อ ขี้รำคาญ
บางทีก็ไม่มีเหตุผลของความเบื่อและรำคาญ
นานไป เสียง
“เอ้กอี๊เอ้ก...เอ้ก....” ที่ได้ยินทุกเช้า
ก็เริ่มเปลี่ยนจากน่ารัก
กลายเป็นความน่ารำคาญ
ถึงขนาดต้องใช้ความอดทน
โหน่งยังทำตัวเป็นนาฬิกาปลุกทุกเช้า
แม้หน่อยจะยังไม่อยากตื่น
เขามาพร้อมด้วยเสียงไก่ขันเหมือนเดิม
เสียงโทรศัพท์ที่ได้ยินทุกเช้า
หน่อยไม่ต้องรับก็รู้ล่วงหน้าว่า ประโยคแรกที่จะได้ยินคือ
“เอ้กอี๊เอ้ก...เอ้กกกกกกก....”
จากน่ารัก กลายเป็น น่ารำคาญ
จากรำคาญ กลายเป็น รำคาญมาก
แล้วก็กลายเป็น
โคตรรำคาญ !
หน่อยเล่าให้ผมฟังว่า
สะสมความรำคาญไว้นาน
จนวันหนึ่ง ตั้งใจไว้ก่อนนอนเลยว่าพรุ่งนี้ถ้าโหน่งโทรศัพท์มาพร้อมเสียง
“เอ้กอี๊เอ้ก..เอ้กกกก”อีก
จะบอกไปเลยว่า
”รำคาญ! เบื่อ! ต่อไปไม่ต้องโทรมาแล้ว”
หล่อนบอกผมว่า
“ไม่รู้ว่าเป็นอย่างไร รู้แต่ว่าหนูรำคาญมันมาก ขนาดที่ก่อนนอนคืนหนึ่ง หนูกะไว้เลยว่า พรุ่งนี้ ถ้ามันโทรมา เอ้กอี๊เอ้ก..เอ้ก อีก
หนูจะบอกเลิกกับมันเลย
โคตรรำคาญ !”
ผมถามว่า แล้วยังไง
หน่อยเล่าต่อว่า...
เช้าวันรุ่งขึ้น ตรงเวลาเป๊ะ
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
หน่อยนึกถึงคำพูดที่ปั้นใส่ปากไว้ตั้งแต่เมื่อคืน
‘เอ้กอี๊เอ้ก...เอ้ก...กูเลิกกับมึงแน่’
กดรับปุ๊บ เสียงดังมาจากโหน่ง
“ก้าบๆ .... ตื่นรึยัง”
ฮา !
เหมือนเจ้าไก่แจ้จะรู้ตัวว่า
ขืนโก่งคอขันแต่เช้า
โดนเชือดคอโยนทิ้งแน่
เลยส่งเป็ดมาแทน
สรุป...ตอนจบของเรื่อง
หน่อยกับโหน่ง แต่งงานกัน
ลองนึกภาพ
เช้านั้น ถ้าไก่โหน่ง เอ้กอี๊เอ้ก...มาอีก
หน่อย ซึ่งถึงที่สุดของความเบื่อที่ถูกปลุกแต่เช้า และรำคาญเสียงที่โหน่งใช้ปลุกซ้ำซาก
ถึงขนาดตั้งธงไว้ล่วงหน้าว่า
‘กูเลิกกับมึงแน่’
ก็อาจจะเลิกกันจริงๆ
แต่เช้านั้น
หน่อยบอกว่า
“ขำจนกลั้นหัวเราะไม่อยู่”
ไม่มีใครไปบอกโหน่งว่า
ถ้าขืน ‘เอ้กอี๊เอ้ก’ อีก
จะโดนเชือด
เขาเปลี่ยนริงโทนของเขาเอง
ย้ำอีกทีครับว่า
ชีวิต อาจถูก’อะไรบางอย่าง’ กำหนดไว้แล้ว
แต่ก็ไม่ใช่ว่า จะปล่อยชีวิตรอโชคชะตาฟ้าลิขิต หรือรอราชรถมาเกย
เดี๋ยวนี้ไม่มีแล้วครับ ... ราชรถ
มีแต่นอนอยู่ดีๆ สิบล้อวิ่งเข้าบ้าน
มาเกยถึงเตียง
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
