จดหมาย 400 ปีอันโศกเศร้า
กับเรื่องราวไม่มีใครเคยได้เปิดอ่าน
ในปี ค.ศ.1998 ณ เมืองอันดง จังหวัดคย็องซังเหนือ ประเทศเกาหลีใต้ ทีมสำรวจทางประวัติศาสตร์ของเกาหลีใต้ได้ถูกเรียกตัวมาเพื่อสำรวจและทำการย้ายสุสานโบราณ 400 ปี ไปในที่แห่งใหม่ เนื่องจากต้องการขยายเมือง
แล้วนักสำรวจต้องประหลาดใจในหลุมศพหนึ่ง จากหลายร้อยหลุมศพ
หลุมศพของชายวัย 31 นามว่า อึงแทลี
ซึ่งเสียชีวิตในปี ค.ศ.1586
เมื่อเปิดภายในหลุมออกมาพบว่ามีผ้าห่อของอย่างหนึ่งไว้ มันคือเสื้อผ้า ซึ่งไม่ใช่เสื้อผ้าของเขา
แต่เป็นเสื้อผ้าผู้หญิงกับเด็ก
เมื่อเปิดผ้าห่อศพของอึงแทลีออกมา
ก็พบกับรองเท้าพร้อมจดหมายหนึ่งฉบับ
มันเป็นรองเท้าที่ถักด้วยเส้นผม
กับจดหมายที่ไม่มีใครเคยได้อ่าน
มาตลอด 400 กว่าปี
จดหมายฉบับนั้นมีเนื้อความดังนี้
.
.
.
ถึงพ่อของวอน
1 มิถุนายน 1586
คุณพูดอยู่เสมอว่า
”ที่รัก เราจะอยู่ด้วยกันกระทั่งผมกลายเป็นสีเทาและตายพร้อมกันในวันเดียวกัน”
แล้วทำไมคุณถึงจากไปก่อนโดยไม่มีฉัน?
แล้วฉันกับลูกชายตัวน้อยจะฟังเสียงใครต่อจากนี้?
แล้วเราจะมีชีวิตอยู่กันอย่างไร?
คุณนำไปก่อนฉันได้อย่างไร
คุณมอบหัวใจให้ฉัน
และฉันไปมอบหัวใจให้คุณได้อย่างไร?
เมื่อใดก็ตามที่เราเอนนอนเคียงข้างกันคุณชอบบอกฉันเสมอว่า
“ที่รัก คนอื่นเขาจะให้ความรักและเอาใส่ใจกันและกันเหมือนกันเราสองคนไหม?
คนอื่นจะเหมือนเรากันไหมนา?“
ทำไมคุณถึงทิ้งเรื่องราวแบบนี้แล้วตายไปก่อนฉันได้
ฉันแค่ไม่สามารถมีชีวิตอยู่โดยไม่มีคุณ
ฉันแค่อยากจะไปกับคุณ
ได้โปรดพาฉันไป ขอให้ได้พบเจอคุณ
ความรู้สึกของฉันมันมอบให้คุณไปหมดแล้ว
และฉันก็คงไม่สามารถจะลืมเลือนไปได้ตราบเท่าที่ยังอยู่บนโลกใบนี้ ฉันรู้ตัวเลยว่าความเศร้าโศกของฉันจะไม่มีที่สิ้นสุด
ตอนนี้ฉันควรเอาหัวใจตนเองไปไว้ที่ไหน แล้วฉันจะมีชีวิตอยู่กับลูกที่คิดถึงพ่อตลอดเวลาได้อย่างไร?
ได้โปรดอ่านจดหมายนี้และมาบอกฉันในความฝัน
เพราะฉันอยากจะได้ยินเสียงของคุณ
เสียงที่พูดถึงจดหมายนี้ที่ฉันนำมาใส่ไว้ให้คุณ
โปรดมาหาฉันใกล้ๆและพูดคุยกับฉัน
เมื่อฉันให้กำเนิดลูกคนนี้ เขาควรจะเรียกใครว่าพ่อ?
จะมีใครเข้าใจความรู้สึกของฉันไหม
มันไม่ควรจะมีโศกนาฏกรรมแบบนี้เกิดขึ้นภายใต้ฟากฟ้านี้
คุณคงจะแค่ไปอยู่ในที่แห่งใหม่
และไม่มีความเศร้าโศกแบบดิ่งลึกอย่างที่ฉันเป็น
ฉันพยายามเขียนจดหมายฉบับนี้จากความเสียใจที่ไร้ที่สิ้นสุด ได้โปรดอ่านมันและมาหาฉันในฝัน มาหาฉันแบบเงียบๆ มาให้ฉันเห็น มาบอกกับฉัน
ฉันเชื่อว่าฉันจะต้องเห็นคุณในฝัน
ฉันขอจบเพียงแค่นี้
เพราะไม่อย่างนั้นฉันก็คงเขียนถึงความเศร้าโศกไปไม่สิ้นสุด
.
.
.
จดหมายที่เขียนโดยภรรยาของอึงแทลี
เธอผู้เศร้าโศกที่ยังตั้งครรภ์ลูกของเขา
ผู้ที่ไม่มีโอกาสได้เห็นทั้งจดหมาย และลูกของตนเอง
พร้อมกับรองเท้าที่ถักด้วยเส้นผมของภรรยา
พร้อมข้อความที่เขียนใส่กระดาษเล็กๆอยู่ข้างกัน
“ฉันถักมันด้วยผมของฉันเอง”
เพราะในอดีตเชื่อว่าการถักรองเท้าด้วยเส้นผมนั้นเป็นสัญลักษณ์ของความรักและความหวัง และขอให้หายป่วยจากโรคภัยไข้เจ็บ
จดหมายและเรื่องราวเหล่านี้สร้างความเศร้าเสียใจแก่คนเกาหลีใต้เป็นอย่างมาก จนทางการได้พยายามตามสืบหาข้อมูลของภรรยาผู้นี้
ก็ได้พบว่า ภรรยาของอึงแทลี ต้องตรอมใจอย่างหาที่สุดไม่ได้อีกครั้ง
เมื่อลูกของเขาและอึงแทลีเสียชีวิตทันทีหลังคลอดออกมา
ทางรัฐบาลเกาหลีใต้ได้นำหลุมศพมาตั้งเป็นอนุสรณ์ และนำจดหมาย เสื้อผ้า และรองเท้า เก็บรักษาไว้ยัง Andong National University Museum
จดหมาย เสื้อผ้า เก็บรักษาไว้ยัง Andong National University Museum
เพื่อให้เราที่ยังคงมีชีวิตอยู่บนโลกนี้ได้ตระหนักว่า
ทุกวันเวลา ทุกนาที มันมีค่ายิ่งนัก
จงใช้ชีวิตกับคนที่เรารัก ให้มีค่ามากที่สุด
ก่อนที่จะไม่มีโอกาสได้ร่ำลากันแม้เพียงวินาทีเดียว
รองเท้าแบบชัดๆ จะเห็นเส้นผมที่ถีกทอ
- 77
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
