Blockdit Logo (Mobile)
ชีวิตเริ่มต้นเมื่ออายุ 45
•
25 ม.ค. 2020 เวลา 01:00 • ไลฟ์สไตล์
บทเพลง คนหนังเหนียว
ศิลปิน คาราบาว 🐃
ประตูโรงงานปิดแล้วตัวเรา
ก็ถึงคราวหมองหม่น
หนทางมืดมนจะมีกี่คน
มาเข้าใจเห็นใจ
อยู่เพื่องาน ทำเพื่อเงิน
เดือนละไม่เท่าไร
ไม่พอยาไส้เลี้ยงลูกเลี้ยงเมีย
ได้เป็นวัน ๆ
..เป็นกรรมกรเร่ขายแรงงาน
โอ้ฉันมันแสนลำบาก
ชีวิตทุกข์ยาก ค่าหยูกค่ายา
ค่าโน่นค่านี่ ค่าน้ำค่าไฟ
บ้านต้องเช่าละค่าข้าวค่าเหล้า
แล้วจะเหลืออะไรล่ะ
สิ้นเดือนสุดท้ายจะให้ทำยังไง
เพราะเขาเลิกจ้างแล้ว
..คิดขอทาน ละอายใจอยู่
คิดขอทาน ละอายใจอยู่
ก็เราสองมือยังดี
สองขายังอยู่
และถ้าสองมือยังดี
สองขายังเดิน
นั่นเลยใจไม่กล้า
อยากตัดใจหวลกลับคืนสู่บ้านนา
ก็หมดปัญญาเขาแย่งที่นาไปแล้ว
(Solo....)
..คิด ขอทาน ละอายใจอยู่
คิด ขอทาน ละอายใจอยู่
ก็เราสองมือยังดี
สองขายังอยู่
และถ้าสองมือยังดี
สองขายังเดิน
นั่นเลยใจไม่กล้า
อยากตัดใจหวลกลับคืนสู่บ้านนา
ก็หมดปัญญาเขาแย่งที่นาไปแล้ว
..ตึกรามใหญ่โตถนนมากมาย
อีกรถราก็ขวักไขว่
ย่ำเดินเรื่อยไปสายตาจับจ้อง
ที่ป้ายรับคนงาน
ค่ำลงแล้วร้านรวงก็ปิด
แหล่งราตรีเบ่งบานนะซิ
สถานบริการสาวน้อยทำงาน
กันตัวเป็นเกลียว
เป็นชายอย่างฉันมันนึกน้อยใจ
ขายใครไม่ออก
เหมือนถุยบ้านนอกจะมีก็แรง
ที่เอาไว้ไถนา
หมดเรี่ยวแรงยังเข้าโรงฆ่าสัตว์
มันยังได้ราคา
เนื้อหนังมังสาของคนกับควาย
แล้วใครจะเหนียวกว่ากัน
📷 ภาพนี้ผมถ่ายตอนไปเที่ยวปีใหม่ที่พิษณุโลก ใช้มือถือถ่ายออกมาชัดกว่ากล้อง Mirrorless เสียอีก (ตั้งกล้องไม่เป็นมากกว่า...555)
ภาพโดย @45
ตอนหัดกีตาร์ก็เคยมีความฝันว่าวันนึงจะมาเล่นเปิดหมวกแบบนี้บ้าง อิสระมากๆเลย
ทั้งสองท่านเป็นศิลปินผู้พิการทางสายตา เปิดวงเล่นกันสองคนตรงกลางถนนคนเดิน สองข้างทางแน่นขนัดไปด้วยร้านรวงและของกินทุกสิ่งอย่างที่หาได้ในตลาดทั่วฟ้าเมืองไทย
ตอนเดินเข้างานผมก็เห็นทั้งสองท่านเล่นกันอยู่ก่อนแล้ว ไปเดินงานดูโน่นนี่ พักเหนื่อย หาของกิน ถ่ายรูปเล่นอยู่เป็นนานสองนาน เดินกลับมาก็ยังนั่งเล่นอยู่ที่เดิม และยังไม่มีท่าทีว่าจะเลิก นับถือใจมากๆ
ผมเลยถ่ายรูปจากทางด้านหลังมาให้ชมบรรยากาศ และไม่อยากเปิดเผยใบหน้าของแบบในภาพด้วย เพราะไม่ได้ขออนุญาตก่อน
ความรู้สึกส่วนตัว ภาพนี้ให้ความหมายหลายๆอย่าง ดูทีไรก็ช่วยให้เข้มแข็งและรู้สึกดีขึ้นทุกครั้ง
ภาพนี้มีแค่เพลงเดียวที่ผมคิดถึงคือ "คนหนังเหนียว" ขับร้องโดย "พี่เล็ก คาราบาว" ประสานเสียงสนทนากับ "พี่เทียรี่ คาราบาว" ที่ทุกคน (รุ่นผม) คุ้นเคย
ดนตรีทันสมัยมากๆ ทุกวันนี้ก็ยังฟังได้ไม่เก่าจากความทรงจำเลย
ข่าวคราวการเลิกจ้าง สะท้อนสภาพชีวิตความเป็นอยู่ของชนชั้นแรงงานได้ดี ทำให้ทราบว่าปัญหายังคงรอให้มีการแก้ไขต่อไป
หากเราตกอยู่ในสภาพเดียวกับตัวละครในเพลงแล้ว คงพูดไม่ออกน้ำตาตกใน กลับบ้านนอกก็ไม่ได้ งานก็ไม่มีทำ นึกย้อนไปตอนผมอายุ 18 ขึ้นกรุงเทพมาด้วยกระเป๋าเสื้อผ้าใบเดียว
ใช้ต่างหมอนหนุนนอน พร้อมกับเงินติดตัวสองพันนิดหน่อยที่ได้มาจากเงินเดือนซ่อมมอเตอร์ไซค์เดือนสุดท้าย นั่งรถไฟมาลงหัวลำโพงมาอาศัยนอนห้องเพื่อนที่หน้ารามฯ
ถ้าจำได้ตอนเปิดเพจใหม่ๆ ผมใช้ภาพสถานีรถไฟหัวลำโพงเป็นภาพ Background
ทราบว่า "หัวลำโพง" จะปิดตัวเร็วๆนี้ก็รู้สึกเสียใจและเสียดาย
ชีวิตช่วงนั้นรันทดมากๆ ตั้งใจว่าจะไม่กลับจนกว่าจะตั้งตัวได้ เงินหมดตอนอยู่ได้สามเดือน มาได้งานโรงงานในเดือนที่สี่ เคยกินมาม่าติดกันสามวัน เป็นประสบการณ์ที่ไม่เคยลืม
หลายๆคนลำบากกว่าผมมาก และยังมีแรงใจเพื่อสู้ชีวิต นับประสาอะไรกับแค่ไม่มีข้าวกินไม่กี่วัน
ฝากภาพและบทเพลงให้นึกถึงวันที่เราลำบากสุดๆ
ให้นึกถึงยามที่เราท้อแท้สุดๆ
ให้นึกถึงวันที่เราร้องจนไม่มีน้ำตาให้ไหล
ให้นึกถึงวันที่เราตัดสินใจหรือทำอะไรผิดพลาดสุดๆ
แล้วเราก็ผ่านมาได้ ตรงนั้นจะทำให้เรามีพลังได้ด้วยตัวของเราเอง
ชีวิตไม่ง่าย แต่มีแล้วต้องรักให้มาก
ฟังเพลงตรงนี้ครับ
ขอเป็นกำลังใจให้กันในวันที่คุณรู้สึกเหมือนอยู่ตัวคนเดียวและต้องการกำลังใจ
สวัสดีครับ

ดูเพิ่มเติมในซีรีส์

โฆษณา